Niezależna Gazeta Obywatelska

Czasem bardzo trudno jest wytłumaczyć, co autor miał na myśli pisząc konkretny wiersz. Mnie przychodzi to najciężej, gdy sama jestem autorką :-) Moja praca magisterska dotyczyła wypraw krzyżowych, zgłębianiu tematu poświęciłam łącznie prawie dwa lata.

 „Antiochia” przedstawia sytuację uczestników pierwszej krucjaty, którzy po przybyciu nad Morze Śródziemne przez dziesięć miesięcy oblegali miasto, którego zdobycie otworzyło im drogę dalej, ku Trypolisowi, Akrze i w końcu Jerozolimie. Krzyżowcy pełni byli wiary w zwycięstwo, zapału, ale także niepewności co do dalszych losów wyprawy. Właśnie tę dziwną mieszankę próbowałam opisać, nie siląc się wcale na logiczną analizę faktów.

 To bardzo ciekawe doświadczenie, próbować wczuć się w emocje ludzi żyjących ponad dziewięćset lat temu.

ANTIOCHIA

            Stare prawdy dawnych bogów się trzymają

            Gdy po służbie zdruzgotani powracają

            Aniołowie, krzyżowcy pokonani

            Niosąc w płaszczach kurz –

            serca wiarą i miłością rozedrgane.

            Kto nie składał przysięgi w imię wiary

            Kto w tę podróż na zmianę wziął sandały

            Kogo wiodło na wschód błogosławieństwo

            A kwitnące mirabelki go żegnały.

            Nikt zawracać nie chce i tak nie ma dokąd

            Żonę, dzieci resztki złota stracił pod Antiochią

            Szczęściarz, kto z pożaru miasta wyniósł głowę

            Inna sprawa, że nie tylko swoją.

            Co widzieli, pewno już nie opowiedzą

            W opuszczonych domach igra słońce.

            Ktoś zażądał bezpodstawnych przeprosin

            Wietrząc spisek wśród Grobu Świętego obrońców.

            Nam oceniać. Właśnie nam oceniać

            Bohaterstwo prawie jak szaleństwo.

            Ten podziwu godny średniowiecza „błąd”

            Co nieopisane prowokował męstwo.

            Tak nieopisane wyzwalał w ludziach męstwo.

Maria