Niezależna Gazeta Obywatelska

Wiersz o radości tworzenia. Pisany był późnym latem i wszystko, co z późnym latem związane: srebrne zmierzchy, złociste wschody słońca, pierwsze już jesienne mgły, jest w nim zawarte. Ale tak naprawdę liczy się pianino (pióro, dłuto, pędzel). Nigdy nie wiadomo co twórcę popchnie do działania z jakich elementów będzie się składać utwór. Narzędzie warto mieć zawsze pod ręką, bo proces twórczy właściwie nigdy nie ustaje. A towarzyszy mu ten najbardziej niesamowity rodzaj radości, którego chyba nie da się opisać żadnymi słowy. Przynajmniej ja, nie potrafię

Pianino

Promień słońca wzbudził na pianinie kurz

Jakaż jesteś piękna w tym promieniu słońca drobinko.

Dłoń pianisty wzrusza złote struny zórz

Mową strun zapisane bohaterskie pieśni pobojowisk

Jak przedwcześnie uwolnionych dusz rozmowy.

 

Uchwyć dźwięk, nie bój się

srebrny zmierzch tym dźwiękiem przywołać,

nocą też z liści zbierz

mokrych mgieł dźwięków pęk miłych dla ucha

na wpół śpiewny, wpół taneczny układ

polna myszka przyczaiła się i słucha.

                                                                              Maria