Niezależna Gazeta Obywatelska

Sumeryjski mit o bogini Inannie [Isztar], która zeszła do Krainy Zmarłych i po trzech dniach stamtąd wróciła, to mit założycielski świata. Najstarszy, spisany przez Ehudannę na tabliczkach klinowych mit, jaki zna ludzkość.

Mój tekst ma wprawdzie mocno współczesny tytuł, ale w dużym stopniu nawiązuje do tej historii. Napisałam go zakuwając pojęcia na egzamin z epoki brązu. Dlatego są w nim mewy, woda, kurhany – popularny w tamtych czasach typ grobowców – grobowców kopanie, wykopywanie z ziemi. Wśród kultur pierwotnych uprawa a więc także „otwieranie” ziemi, była zajęciem zarezerwowanym dla mężczyzn

A tu nagle w tym poukładanym już z grubsza świecie, pojawia się bogini. Bogini życia, ale także – i w kontekście tego tekstu to widać – bogini wojny i zemsty. Prowadzi za sobą zastępy umarłych i szuka kogoś, kto zgodziłby się zająć jej miejsce w Krainie Podziemi. Jeśli znajdzie, będzie mogła pozostać wśród żywych. Póki co, właśnie wróciła.

 

WICCA

Czarny kruk gniazdo wije w mojej duszy, czarny kruk

Boje się tego, co zobaczę w wodzie.

Mewo powiedz, co widziałaś z drugiej strony morza?

Boję się otwierać ziemię.

 

Tańczę boso na polanie, na świętym ciele Matki Ziemi

Tańczę w deszczu i wzywam was,

Którzy nigdy stąd nie odeszliście.

Zdrajcy i potępieńcy

Pogrzebani w przeklętych miejscach,

Przybądźcie!

 

Otwieram kurhany i słyszę śpiew z bagien

Śpiew potopionych

Wzywam rusałki, holdy i nimfy

Wszystkie duchy czasu i duchy drzew

Mówię do was, bo jesteście mi potrzebni.

 

Czarny kruk, gniazdo wije w mojej duszy, czarny kruk

W moich włosach garście ziemi

W mojej sukni pajęczyny

Oto idę z Wielką Trwogą za pan brat.

 

Idę a wy chodźcie ze mną

Ludzie z szuwarów i wzgórz

Ofiary bitew, duchy porohów, rycerze z gór

Będzie z nami Wielka Trwoga, Krwawa Zemsta, Blady Strach

Wezmę moje wilki, kruki i przez łąki, przez bezdroża

Poprowadzę was.

 

Ludzie, których dusze puste

Ludzie, których oczy ślepe strzeżcie się

Maria