Niezależna Gazeta Obywatelska

W środę miał miejsce pokaz filmu „List z Polski” i spotkanie z reżyserem Mariuszem Pilisem. Dzień później relacja z wydarzenia pod tytułem „Pełna aula wyznawców teorii o zamachu w Smoleńsku” autorstwa Izabeli Żbikowskiej pojawiła się na łamach „Gazety Wyborczej” w Opolu .

Zdaniem dziennikarki film „to zlepek najbzdurniejszych spiskowych teorii”, a „reżyser przyjmuje za pewnik, że katastrofa pod Smoleńskiem była nieuniknionym i od dawna przez Rosjan zaplanowanym zamachem”. Ja z kolei za pewnik przyjmuję, że tego typu bzdury wypisywane przez panią Żbikowską nie są wynikiem niezrozumienia przez nią filmu, tylko celowym dyskredytowaniem tych, którzy mają odwagę zastanawiać się i zadawać pytania. Reżyser absolutnie nic nie przyjmuje za pewnik – wskazuje jedynie na wątpliwości i dziwne zdarzenia towarzyszące katastrofie polskiego samolotu – np. zmienianie przez Rosjan żarówek w lampach pasa startowego tuż po katastrofie.

Film był kręcony dla holenderskich widzów, stąd obecny w nim rys historyczny stosunków polsko-rosyjskich na przestrzeni ostatnich 250 lat. Uczestnictwo carskiej Rosji w rozbiorach Polski, najazd Sowietów we wrześniu 1939r., zbrodnia na polskich oficerach w Katyniu – usprawiedliwiają naturalne obawy wielu Polaków o zakusy wschodniego sąsiada na naszą wolność i niepodległy byt. Jednak zdaniem dziennikarki jest to historyczno-polityczne tło filmu, celowo dobrane, aby jednoznacznie przemawiało za tezą o „ruskim zamachu”.

Wdzięczna będę pani Żbikowskiej za kilka przykładów z historii wzajemnych stosunków, które przemawiać będą za tezą, że nasz wschodni sąsiad od wieków wspiera dążenia niepodległościowe naszego kraju i pochyla się z troską nad losem Polaków. Może wówczas nie będę czuła odrazy, patrząc na próby odsłonięcia pomnika w Ossowie, a może nawet stanę się uczestniczką cyrku pod tytułem: palimy znicze na grobach bohaterskich czerwonoarmistów.

Dostrzeżeni przez dziennikarkę wśród widzów członkowie Opolskiego Stowarzyszenia Pamięci Narodowej, byli nie tylko „aktywnymi uczestnikami tzw. obrony krzyża na Krakowskim Przedmieściu”, ale również aktywnymi działaczami opozycji solidarnościowej, wielu z nich w tym wymieniony Wiesław Ukleja było internowanych w stanie wojennym – czy powinnam pisać tzw. opozycji solidarnościowej, czy raczej tzw. stanie wojennym?

Byłam jednym z widzów w auli Uniwersytetu Opolskiego. Nie miałam „wypieków na twarzy” i nie „utwierdzałam się w świętym przekonaniu, że katastrofa pod Smoleńskiem była nieuniknionym i od dawna przez Rosjan zaplanowanym zamachem”.

Słuchałam prezydenta Juszczenki, który opowiadał, że wszystkie osoby przygotowujące i uczestniczące w kolacji na której został otruty są dziś obywatelami Rosji i kraj ten nie wydaje zgody na ich przesłuchanie. Patrzyłam na sceny z pogrzebu Anny Politkowskiej, zamordowanej przez nieznanych sprawców w dniu 54 urodzin Putina. Widziałam gruzy, jakie pozostały z bloków, pod którymi Rosjanie podłożyli bomby, a ich propaganda obarczyła winą Czeczenów – był to pretekst do wybuchu II wojny czeczeńskiej. Zastanawiałam się.

Na koniec pani Żbikowska przytacza słowa Mariusza Pilisa z dyskusji po filmie: Rząd skompromitował się, pozwalając Rosjanom na przejęcie śledztwa. Przez to kilka miesięcy po wydarzeniach w Smoleńsku wciąż nie mamy żadnych odpowiedzi. Za to coraz więcej pytań.

Z tym jednym zdaniem z tego tekstu zgadzam się.

Autor: Małgorzata Wilkos