Niezależna Gazeta Obywatelska

Adrian Zandberg i przedstawiciele Lewicy Razem złożyli dzisiaj wieńce pod pomnikiem Ignacego Daszyńskiego przy pl. Na Rozdrożu w Warszawie. 7 listopada 1918 r., powstał w Lublinie Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej pod przewodnictwem Ignacego Daszyńskiego. Większość rządu lokalnego stanowili działacze PPS oraz PSL „Wyzwolenie”.  Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej złożył dymisję na ręce Józefa Piłsudskiego 11 listopada.

Dziś jest Święto Niepodległości, prawdziwe Święto Niepodległości – dzień powołania pierwszego rządu niepodległej Polski – tymczasowego rządu ludowego, który nie czekał na łaskę od zaborców, nie czekał na zgodę od odległych stolic, tylko proklamował niepodległą, demokratyczną, sprawiedliwie społeczną Rzeczpospolitą” – mówił Zandberg na niedzielnej konferencji prasowej. – Pan Zanberg mija się z faktami. Po pierwsze, Ignacy Daszyński wzywał w 1920 roku do obrony II RP przed agresją Armii Czerwonej i zwalczał grupy komunistyczne. Po drugie, pierwszym polskim rządem lokalnym była Rada Narodowa Księstwa Cieszyńskiego, która powstała 26 października 1918 roku w Cieszynie”

– mówi nam Adam Słomka, urodzony w Cieszynie, poseł na Sejm RP I,II,III kadencji oraz przewodniczący Konfederacji Polski Niepodległej – Niezłomni.

Rada Narodowa Księstwa Cieszyńskiego/domena publiczna

Do Prezydium RNKC wybrano Józefa Londzina, Jana Michejdę, Tadeusza Regera. Członkowie Rady reprezentowali trzy polskie stronnictwa polityczne – Polskie Zjednoczenie Narodowe, Polską Partię Socjalno-Demokratyczną Galicji i Śląska Cieszyńskiego oraz Związek Śląskich Katolików. W nocy z 31 października na 1 listopada 1918 roku, za pomocą żołnierzy polskich służących w cieszyńskim garnizonie armii austriackiej, dokonała bezkrwawego rozbrojenia żołnierzy austriackich oraz likwidacji austriackiej administracji w Cieszynie, tym samym przejmując władzę na terenie Śląska Cieszyńskiego, a dokładnie nad powiatami bielskim, cieszyńskim oraz frysztackim, w którym władzę próbowali przejąć również Czesi. 5 listopada 1918 RNKC zawarła z czeskim Zemským Národním Výborem pro Slezsko porozumienie, które dzieliło księstwo na strefy wpływów polskich i czeskich na zasadach etnicznych (większość Śląska Cieszyńskiego, z wyjątkiem rejonu Frydku i Polskiej Ostrawy w strefie polskiej). Zadaniem Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego było przejęcie władzy w Księstwie Cieszyńskim po rozpadzie Austro-Węgier i włączenie Śląska Cieszyńskiego w granice tworzącego się państwa polskiego. Po odwołaniu planowanego plebiscytu na Śląsku Cieszyńskim i ostatecznym podziale Księstwa Cieszyńskiego pomiędzy Polskę i Czechosłowację w dniu 28 lipca 1920 roku RNKC zakończyła swą działalność, oddając władzę administracji RP. Pan Zandberg ze swoimi towarzyszami, np. Czarzastym czy Senyszyn niech upamiętniają swoich radzieckich bohaterów, a od Daszyńskiego wara”

– konkluduje Adam Słomka.

Opowiadamy się przeciwko zawłaszczaniu przez postkomunistów osoby i dorobku wybitnego polityka Polskiej Partii Socjalistycznej Ignacego Daszyńskiego, posła do wiedeńskiej Rady Państwa, premiera rządu odradzającej się Rzeczypospolitej w 1918 roku, marszałka Sejmu w latach 1928-1930.  Postkomuniści z Nowej Lewicy zapominają o zaciekłym zwalczaniu przez PPR oraz PZPR polskich bohaterów z PPS. Doskonałym przykładem jest walka komunistów z postacią jednego z liderów PPS Aleksandra Napiórkowskiego. W tym roku postkomunistyczni radni z Łodzi głosowali przeciwko petycji Zjednoczenia Chrześcijańskich Rodzin w sprawie przywrócenia jednej z ulic w tym mieście imienia tego bohatera. Dzisiaj Adrian Zandberg próbuje zawłaszczyć tradycję PPS. Tymczasem Ignacy Daszyński większe wystąpienia publiczne rozpoczynał od staropolskiego „Szczęść Boże!”. Zatem postkomuniści wyraźnie mylą adres dla swoich rocznicowych sabatów”

– powiedział nam Paweł Czyż, rzecznik prasowy Zjednoczenia Chrześcijańskich Rodzin.

Zapomniany bohater z PPS

Wspomniany wyżej Aleksander Napiórkowski czasie studiów w 1910 wstąpił do Związku Strzeleckiego. Działał też w Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej (późniejsza Unia Stowarzyszeń Polskiej Młodzieży Niepodległościowej, „Filarecja” – organizacja skupiająca młodzież opowiadającą się za ideologią PPS – Frakcji Rewolucyjnej, do której należał). Zaangażowany w działalność organizacji niepodległościowych został podczas wakacji 1914 skierowany na kurs Związku Strzeleckiego w Galicji. Pod pseudonimem Kordian wstąpił w szeregi Pierwszej Kompanii Kadrowej, wraz z którą jako podoficer przekroczył granice Królestwa Polskiego. Jako podoficer służył w 1 kompanii 3 batalionu 1 pułku. Potem w charakterze zwykłego żołnierza przeniósł się 20 stycznia 1915 do 1 Pułku Ułanów. Awansował do stopnia kaprala, wachmistrza, a w październiku 1916 do stopnia chorążego, będąc jednocześnie komendantem plutonu 5 szwadronu. Brał udział m.in. w walkach o Kielce, w kampanii nad Styrem i Stochodem. Za udział na polu bitwy otrzymał prawo do noszenia odznaki „Za wierną służbę” przyznaną przez Józefa Piłsudskiego. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 został internowany w Szczypiornie, skąd uciekł rozpoczynając nielegalną działalność w szeregach PPS. Z polecenia Feliksa Perla w grudniu 1917 został skierowany pod nazwiskiem Olkowski do Łodzi.

Napiórkowski, ps. Stefan, został przewodniczącym Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS współpracując z Antonim Purtalem – redaktorem pism „Łodzianin” i „Wezwanie”. W marcu 1918 doprowadził do połączenia związków zawodowych drzewnych oraz szewców, pozbawiając wpływów SDKPiL oraz PPS-Lewicy. Organizował strajki robotnicze, m.in. strajk protestacyjny przeciw oddaniu ziemi chełmskiej Ukrainie w pokoju Brzeskim.  Był organizatorem i pierwszym dowódcą Milicji Ludowej i uczestnikiem rozbrajania Niemców w listopadzie 1918. W czasie wyborów parlamentarnych w styczniu 1919 wybrany na posła do Sejmu Ustawodawczego. Wszedł w skład komisji administracji i komisji wojskowej, był też sekretarzem klubu sejmowego PPS (Związku Polskich Posłów Socjalistycznych). W maju 1920 na XVII Kongresie PPS wybrano go na członka Rady Naczelnej oraz na członka Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS. Pod koniec 1919 zainicjował wydawanie w Łodzi „Dziennika Robotniczego”, pełniąc nadal funkcję przewodniczącego Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS. Był także łódzkim korespondentem „Nowej Gazety” w Warszawie.

W lutym 1920 Aleksander Napiórkowski zawarł związek małżeński z Wiktorią Alicją z Wysznackich (1894–1982), z zawodu nauczycielką, w latach 1924–1927 radną Rady Miejskiej w Łodzi, organizatorką tajnych kompletów w Łodzi podczas okupacji hitlerowskiej, zasłużoną działaczką oświatową i społeczną. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w połowie 1920 w czasie ofensywy Armii Czerwonej PPS współtworzył Rząd Obrony Narodowej i uczestniczył w obronie kraju. Napiórkowski 13 lipca 1920 wstąpił do Wojska Polskiego. W randze porucznika – trafił najpierw do 1 Pułku Szwoleżerów, a potem do 108 Pułku Ułanów w VIII Brygadzie Jazdy.

Ciężko ranny 18 sierpnia 1920 podczas szarży szwadronu ułanów, którym dowodził na pozycje bolszewickie pod Ciechanowem. Zmarł tego samego dnia wskutek ran.  Wiadomość o śmierci dotarła do Sejmu 28 października 1920 Marszałek Sejmu Wojciech Trąmpczyński, otwierając posiedzenie w dniu 29 października 1920 poświęcił swe wystąpienie Napiórkowskiemu stwierdzając, „(…) zginął jak żył, w sumiennym spełnieniu obowiązku wobec Ojczyzny. Jego piękna karta życiowa nieodłącznie pozostanie związana z historią pierwszego Sejmu Polskiego”. Pośmiertnie awansowany do stopnia rotmistrza, odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1921), Krzyżem Niepodległości z Mieczami oraz Krzyżem Walecznych.

Początkowo pochowany na cmentarzu w Modlinie, natomiast 12 listopada 1920 na wniosek PPS ekshumowany na Stary Cmentarz w Łodzi, gdzie ze zbiórki społecznej wystawiono mu interesujący nagrobek dłuta rzeźbiarza Władysława Czaplińskiego. Inskrypcja na grobie mówiąca o śmierci Napiórkowskiego broniąc Ojczyzny przed najazdem bolszewickim została zniszczona w 1950; w 2000 odtworzona staraniem Towarzystwa Opieki nad Starym Cmentarzem w Łodzi. W 1950 roku po upaństwowieniu szkół miejskich władze oświatowe usunęły żonę Aleksandra Napiórkowskiego Alicję ze stanowiska kierownika szkoły. Prawdziwą przyczyną była odmowa ze strony Napiórkowskiej usunięcia inskrypcji z grobu jej męża – Aleksandra Napiórkowskiego, która brzmiała: broniąc Ojczyzny przed najazdem bolszewickim poległ zaszczytnie w szarży ułańskiej pod Ciechanowem 18 VIII 1920 r. 

Piotr Galicki