Niezależna Gazeta Obywatelska

– Ze zdecydowanym sprzeciwem środowisk patriotycznych spotkała się inicjatywa Sojuszu Lewicy Demokratycznej wzniesienia w Warszawie pomnika Ignacego Daszyńskiego – pisze dr Jerzy Bukowski z krakowskiego Porozumienia Organizacji Kombatanckich i Niepodległościowych. Postkomuniści „zapomnieli” zatem m.in. dla przykładu o wściekłych atakach PPR i PZPR na postać bohatera Polski z PPS, posła na Sejm Ustawodawczy II RP Aleksandra Napiórkowskiego, który zginął w wojnie polsko-rosyjskiej 1919–1921!

Tymczasem w Internecie ruszyła zainicjowana przez Konfederację Polski Niepodległej – Niezłomni akcja pod hashtagiem #WaraSLDodDaszynskiego przeciwko zawłaszczaniu przez postkomunistów osoby i dorobku wybitnego polityka Polskiej Partii Socjalistycznej Ignacego Daszyńskiego, posła do wiedeńskiej Rady Państwa, premiera rządu odradzającej się Rzeczypospolitej w 1918 roku, marszałka Sejmu w latach 1928-1930.  Postkomuniści zapominają o zaciekłym zwalczaniu przez PPR oraz PZPR polskich bohaterów z PPS. Doskonałym przykładem jest walka komunistów z postacią jednego z liderów PPS Aleksandra Napiórkowskiego.

Lewicowy patriota 

W czasie studiów w 1910 Napiórkowski wstąpił do Związku Strzeleckiego. Działał też w Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej (późniejsza Unia Stowarzyszeń Polskiej Młodzieży Niepodległościowej, „Filarecja” – organizacja skupiająca młodzież opowiadającą się za ideologią PPS – Frakcji Rewolucyjnej, do której należał). Zaangażowany w działalność organizacji niepodległościowych został podczas wakacji 1914 skierowany na kurs Związku Strzeleckiego w Galicji. Pod pseudonimem Kordian wstąpił w szeregi Pierwszej Kompanii Kadrowej, wraz z którą jako podoficer przekroczył granice Królestwa Polskiego. Jako podoficer służył w 1 kompanii 3 batalionu 1 pułku. Potem w charakterze zwykłego żołnierza przeniósł się 20 stycznia 1915 do 1 Pułku Ułanów. Awansował do stopnia kaprala, wachmistrza, a w październiku 1916 do stopnia chorążego, będąc jednocześnie komendantem plutonu 5 szwadronu. Brał udział m.in. w walkach o Kielce, w kampanii nad Styrem i Stochodem. Za udział na polu bitwy otrzymał prawo do noszenia odznaki „Za wierną służbę” przyznaną przez Józefa Piłsudskiego. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 został internowany w Szczypiornie, skąd uciekł rozpoczynając nielegalną działalność w szeregach PPS. Z polecenia Feliksa Perla w grudniu 1917 został skierowany pod nazwiskiem Olkowski do Łodzi.

Napiórkowski, ps. Stefan, został przewodniczącym Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS współpracując z Antonim Purtalem – redaktorem pism „Łodzianin” i „Wezwanie”. W marcu 1918 doprowadził do połączenia związków zawodowych drzewnych oraz szewców, pozbawiając wpływów SDKPiL oraz PPS-Lewicy. Organizował strajki robotnicze, m.in. strajk protestacyjny przeciw oddaniu ziemi chełmskiej Ukrainie w pokoju Brzeskim.  Był organizatorem i pierwszym dowódcą Milicji Ludowej i uczestnikiem rozbrajania Niemców w listopadzie 1918. W czasie wyborów parlamentarnych w styczniu 1919 wybrany na posła do Sejmu Ustawodawczego. Wszedł w skład komisji administracji i komisji wojskowej, był też sekretarzem klubu sejmowego PPS (Związku Polskich Posłów Socjalistycznych). W maju 1920 na XVII Kongresie PPS wybrano go na członka Rady Naczelnej oraz na członka Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS. Pod koniec 1919 zainicjował wydawanie w Łodzi „Dziennika Robotniczego”, pełniąc nadal funkcję przewodniczącego Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS. Był także łódzkim korespondentem „Nowej Gazety” w Warszawie.

W lutym 1920 Aleksander Napiórkowski zawarł związek małżeński z Wiktorią Alicją z Wysznackich (1894–1982), z zawodu nauczycielką, w latach 1924–1927 radną Rady Miejskiej w Łodzi, organizatorką tajnych kompletów w Łodzi podczas okupacji hitlerowskiej, zasłużoną działaczką oświatową i społeczną. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w połowie 1920 w czasie ofensywy Armii Czerwonej PPS współtworzył Rząd Obrony Narodowej i uczestniczył w obronie kraju. Napiórkowski 13 lipca 1920 wstąpił do Wojska Polskiego. W randze porucznika – trafił najpierw do 1 Pułku Szwoleżerów, a potem do 108 Pułku Ułanów w VIII Brygadzie Jazdy.

Ciężko ranny 18 sierpnia 1920 podczas szarży szwadronu ułanów, którym dowodził na pozycje bolszewickie pod Ciechanowem. Zmarł tego samego dnia wskutek ran.  Wiadomość o śmierci dotarła do Sejmu 28 października 1920 Marszałek Sejmu Wojciech Trąmpczyński, otwierając posiedzenie w dniu 29 października 1920 poświęcił swe wystąpienie Napiórkowskiemu stwierdzając, „(…) zginął jak żył, w sumiennym spełnieniu obowiązku wobec Ojczyzny. Jego piękna karta życiowa nieodłącznie pozostanie związana z historią pierwszego Sejmu Polskiego”. Pośmiertnie awansowany do stopnia rotmistrza, odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1921), Krzyżem Niepodległości z Mieczami oraz Krzyżem Walecznych.

Początkowo pochowany na cmentarzu w Modlinie, natomiast 12 listopada 1920 na wniosek PPS ekshumowany na Stary Cmentarz w Łodzi, gdzie ze zbiórki społecznej wystawiono mu interesujący nagrobek dłuta rzeźbiarza Władysława Czaplińskiego. Inskrypcja na grobie mówiąca o śmierci Napiórkowskiego broniąc Ojczyzny przed najazdem bolszewickim została zniszczona w 1950; w 2000 odtworzona staraniem Towarzystwa Opieki nad Starym Cmentarzem w Łodzi. W 1950 roku po upaństwowieniu szkół miejskich władze oświatowe usunęły żonę Aleksandra Napiórkowskiego Alicję ze stanowiska kierownika szkoły. Prawdziwą przyczyną była odmowa ze strony Napiórkowskiej usunięcia inskrypcji z grobu jej męża – Aleksandra Napiórkowskiego, która brzmiała: broniąc Ojczyzny przed najazdem bolszewickim poległ zaszczytnie w szarży ułańskiej pod Ciechanowem 18 VIII 1920 r. 

SLD nie ma prawa …

Zdaniem wyżej wspomnianego dr. Jerzego Bukowskiego z POKiN: „(…) postkomuniści nie mają moralnego, historycznego, ani politycznego prawa do podszywania się pod wielkie zasługi jednego z ojców polskiej niepodległości z lat I wojny światowej i po niej. Chlubne tradycje patriotyczne PPS stały bowiem w wyraźnej sprzeczności z tymi, do których odwoływały się KPP oraz PZPR – ideowe poprzedniczki SLD. To, że Ignacy Daszyński powinien mieć pomnik w Warszawie nie ulega natomiast żadnej wątpliwości. POKiN wyraża nadzieję, że nawiązujące do ideałów Polskiej Partii Socjalistycznej środowiska autentycznej polskiej patriotycznej lewicy rychło podejmą takie starania, aby stosowny monument można było odsłonić 11 listopada 2018 roku w ramach obchodów stulecia odzyskania niepodległości (…).

 

REASUMUJĄC. Pogrobowcy komuny chcą zawłaszczyć dorobek Ignacego Daszyńskiego. Tymczasem do dziś w Łodzi nie przywrócono nawet przedwojennej nazwy ulicy Przybyszewskiego, która w latach 1920-40 i 1945-1952 nosiła imię właśnie Aleksandra Napiórkowskiego. Jedynie zmieniono imię z „komunistycznego patrona” – majora LWP Stefana Przybyszewskiego na Stanisława Przybyszewskiego, przedwojennego skandalisty. Taka „dekomunizacja” z 1990 … „Czerwona Łódź” zatem miała w II RP inne od komunistycznego oblicze – te polskiego bohatera Aleksandra Napiórkowskiego z PPS. Zatem, zanim SLD zajmie się promowaniem antykomunistycznej lewicy z czasów II RP .. to musi rozliczyć się z PRL. Inaczej od takich postaci, jak Ignacy Daszyński z PPS … po prostu: wara!

 

 

(pac), Niezależna Gazeta Obywatelska w Bielsku – Białej