Niezależna Gazeta Obywatelska

Od kilkunastu dni w mediach można zaobserwować falę oświadczeń publikowanych w obronie dobrego imienia śp. profesora Wisława Chrzanowskiego. Są one w dużej mierze reakcją na fakt pojawienia się na rynku wydawniczym książki „Konfidenci”, wydanej przez Etidions Spotkania. Zawarty jest w niej artykuł profesora Sławomira Cenckiewicza poświęcony relacjom nieżyjącego już marszałka Sejmu RP z Służbą Bezpieczeństwa.

Z przedstawionych w nim dokumentów wynika, że umieszczenie w 1992 prezesa ZChN na tzw. liście Macierewicza było jak najbardziej zasadne. A więc, fakty są takie, iż były porucznik NOW-AK „Wiesław”, weteran powstania warszawskiego, bohater, żołnierz niezłomny w latach 1973-1976, ale i w latach 80 uległ jakiejś „słabości” i podjął współpracę ze Służbą Bezpieczeństwa. Nie pierwszy raz okazuje się, że w życiorysie osoby darzonej społecznym szacunkiem, oprócz pięknych i chlubnych kart znajdują się także i te mało chwalebne, których nie chce ona ujawnić, których się wypiera, chociaż fakt podjęcia współpracy z SB nie przekreśla w żadnym razie pozytywnych dokonań Wiesława Chrzanowskiego, co raczą sugerować krytycy publikacji profesora Cenckiewicza.

Oczywiście każdy ma prawo, zestawiając czyjeś dobre i złe dokonania wyrazić w tej materii swoją własną ocenę. Nie można natomiast, kierując się osobistymi sympatiami politycznymi, „stawiać pod pręgierzem” naukowców za to, że ujawniają białe i czarne plamy w sporządzanych biografiach. Czyżby należało pomijać w nich niektóre fakty? Czyżby standardem w naukowym dyskursie miały się stać półprawdy czy wręcz kłamstwa? Na nic się tu zdadzą takie publiczne protesty, bo to nie prof. Cenckiewicz jest winien faktom niechlubnych działań śp. Chrzanowskiego. On je tylko odkrył i ujawnił. A miał do tego nie tylko prawo, ale także obowiązek i do tej pory nikt nie wykazał żadnych merytorycznych uchybień w jego pracy.

Nie wymagajmy od naukowców by sprzeniewierzyli swemu posłannictwu, dążeniu do prawdy, o co nawoływał w swych utworach publicystycznych i literackich jeden z największych Polaków XX wieku Józef Mackiewicz.

Tylko prawda jest ciekawa… nawet prawda bolesna.

Opolskie środowiska niepodległościowe:

Jerzy Łysiak – prezes Opolskiego Stowarzyszenia Pamięci Narodowej
Jacek Bezeg, Antoni Klusik, Arkadiusz Karbowiak, Stanisław Tomczyk – przewodniczący KZ NSZZ „Solidarność” przy Uniwersytecie Opolskim, Bolesław Bezeg – wydawca i redaktor „Historii Lokalnej”, Tomasz Kwiatek – „Niezależna Gazeta Obywatelska” w Opolu, Ryszard Szram – przewodniczący Klubu „Gazety Polskiej” w Opolu