Niezależna Gazeta Obywatelska

Główną bohaterką tego tomu sagi o wiedźminie jest Ciri (Cirilla) księżniczką zniszczonej i okupowanej Cintry, cudem uratowana z pacyfikacji królestwa dokonanej przez agresorów z Nilfgaardu. Jej matką była królewna Pavetty, a ojcem Jeż z Erlenwaldu – których losy związane były z wiedźminem. Babką królowa Calanthe. Wśród swoich potomków Ciri miała elfy. Ciri jest źródłem, ma zdolność czerpania i przetwarzania energii magiczne, ale nie jest świadoma i nie potrafi kontrolować swoich zdolności. Popadając w trans wieszczy.

Drugoplanowym bohaterem opowieści o wiedźminie jest bard Jaskier. Powszechnie darzony uwielbieniem poeta. Szpieg jednego z władców. Jaskier ukończył uniwersytet w Oxenfurcie i przez pewien czas był na tej uczelni wykładowcą.

Wielką miłością wiedźmina jest czarodziejka czarodziejka Yennefer. Na Ciri poluje tajemniczy Rience. W wiedźminie zakochana jest bez wzajemności czarodziejka Triss Merigold. Triss ma za złe wiedźminowi, ze ten nie angażuje się w politykę, nie przeciwdziała wojnie i agresji Nilfgaardu.

Świat wiedźmina zamieszkują ludzie, czarodzieje, druidzi, chłopi, i nie ludzie krasnoludy, elfy, gnomy, niziołki.

Problemami tej wielorasowej społeczności są zbrodnie, demoralizacja, chciwość, kłótnie, zatrucie środowiska. Ze złem niszczącym dusze starają się walczyć druidzi, uczący o moralności, przestrzegający, że gnuśność i niemoralność zżerająca ludzi i nie ludzi czyni ich słabymi w obliczu agresji Nilfgaardu.

Przed wiekami ziemie dzisiejszych królestw należały do elfów. Przybyli za morza przed 500 laty ludzie zniszczyli cywilizacje elfów. Elfy to też ludność napływowa tak jak ludzie, przybyli tylko 1000 lat wcześniej i zniszczyli cywilizacje krasnoludów. Zagrożenie ze dla królestw ze strony Nilfgaardu, i zapewne knowania Nilfgaardu, skłania elfy to rozpoczęcia wojny partyzanckiej na terenach zajętych przez ludzi, pomimo, że ostatnia wojna ludzi z elfami zagroziła przetrwaniu elfiej rasy (co jest przyczyną niechęci wiedźmina do walki ludzi z elfami).

Rasizm jest jednym z problemem królestw, pomimo, ze mieszanych związków zakazano dopiero ćwierć wieku temu. Część ludzi domaga represji wobec wszystkich nie ludzi, w tym i tych lojalnych, którzy w opinii rasistów tylko udają lojalność wobec ludzi, i wyczekują okazji do ataku na ludzi.

Dla podzielonych królestw zagrożeniem jest Nilfgaard. Poprzedni atak Nilfgaardu dzięki jedności królestw został zakończył się klęską agresora. Siłą Nilfgaardu jest to, ze obiecuje on równouprawnienie nie ludzi, pomimo że Nilfgaardczycy są ludźmi. Obietnice Nilfgaardu sprawiają, że ludzie rasiści zamieszkujący królestwa oskarżają nie ludzi, że są piąta kolumną Nilfgaardu, a Nilfgaardczyków, wbrew faktom, o to, że są potomkami elfów. Siłą Nilfgaardu jest też to, że oferuje on prostym ludziom większą wolność niż dotychczasowi władcy, Agresja Nilfgaardu nie ma znaczenia tylko militarnego, Nilfgaard zalewa królestwa swoją produkcją i walutą, wznieca niepokoje społeczne i religijne w królestwach. Po ostatniej klęsce armia Nilfgaardu przeszła czystkę, dzięki niej awansowali młodzi żołnierze którzy zmodernizowali armię.

Mieszkańcy wszystkich królestw mówią w wspólnym języku. Odmienna od niego jest stara mowa elfów. W świecie wiedźmina panują normalne pory roku. Coraz rzadsze są potwory, których zabijanie jest źródłem zarobku dla wiedźmina – zabijanie potworów jest ekologiczne, bo są one obce dla ekosystemu.

Na akcje powieści składają się losy bohaterów, wzajemnie przeplatające się, wzbogacone retrospekcjami i scenami opisującymi rzeczywistość w której rozgrywają się wydarzenia.

Ciri przechodzi pod okiem Geralta szkolenie w zrujnowanej siedzibie wiedźminów. W trakcie szkolenia jej potencjał magiczny odkrywa Triss Merigold. Kolejnym miejscem edukacji Ciri jest szkoła klasztorna prowadzona przez matkę przełożoną darzącą wiedźmina matczynym uczuciem. W szkole zakonnej Yennefer szkoli Ciri w magii. Na Ciri polują agenci władców i rady czarodziejów, bo chcą odebrać Nilfgaardowi Cintre, i boją się, ze Ciri, a właściwie jej męski potomek, mógłby sobie rościć prawa do korony. Interes polityczny zmusza więc władców królestwa do rozpoczęcia polowania na Ciri, w celu jej zabicia. Wiedźmina poleca zaś zabić władca Nilfgaardu. Geralta ma zabić rycerz z Nilfgaardu ukarany za to ze nie zamordował Ciri i pozwolił jej uciec.

Jan Bodakowski