Niezależna Gazeta Obywatelska

Nakładem wydawnictwa Aletheia ukazało się dwu tomowe, kolejne wydanie, pochodzącej z 1968 roku książki, „Teologii politycznej” Carla Schmitta, jednego z najbardziej kontrowersyjnych i politycznie nie poprawnych filozofów i ideologów współczesnych Niemiec.

Schmitt w swej pracy poruszył temat teologii politycznej rozumianej jako „uwikłanie Kościoła chrześcijańskiego w związki z władzą świecką, czego wyrazem był np. w średniowieczu „cezaropapizm”. Ta konkretna tematyka” stała się dla autora „okazją do podjęcia uniwersalnej dyskusji o Augustyńskiej idei dwóch państw, państwa Bożego i państwa doczesnego, sacerdotium i regnum, o zadaniach chrześcijanina w świecie. Taki sens ma politische Theologie: nie tyle jakiś dział teologii, „teologia” polityczna, ile raczej „polityczna” teologia – religia w polis, civitas, doczesnym „mieście” człowieka”.

Carl Schmitt urodził się w 1888 a zmarł w 1985. Był filozofem prawa i konstytucjonalistą. Z pozycji prawicowych krytykował republikę weimarską, demokracje i modernizm. Był gorliwym katolikiem i przeciwnikiem reform posoborowych w kościele. Ochotniczo walczył w czasie I wś. Miał dwie żony, obie Serbki. Pracował jako wykładowca akademicki.

Przed dojściem nazistów do władzy Schmitt był krytykiem narodowego socjalizmu. Jednak po dojściu do władzy NSDAP, Schmitt zdecydował się na wstąpienie 1 maja 1933 w szeregi NSDAP. Warto pamiętać, że przed II wś nikt nie postrzegał nazistów przez pryzmat późniejszych zbrodni, a tendencje totalitarne były powszechnie akceptowane w świecie zachodnim – wzorem dla nazistowskiej eugeniki była skandynawska i amerykańska eugenika.

Przynależność do NSDAP zapewniła mu prezesurę Związku Prawników Narodowo-Socjalistycznych, posadę wydawcy i redaktora Gazety Prawników Niemieckich. Schmitt publicznie uzasadniał słuszność Nocy Długich Noży i oczyszczenia niemieckiego prawa z wpływów żydowskich. Po trzech latach, w 1936 roku jego brunatna kariera została nagle przerwana. Po wojnie był krótko wieziony. W powojennej Europie był wielkim autorytetem dla wielu intelektualistów.

Jan Bodakowski