Pierwsze polskie samochody osobowe klasy średniej Fiat 125p produkowano w FSO na Żeraniu od 28 listopada 1967 r. do 29 czerwca 1991 r. na podstawie umowy licencyjnej z włoską firmą FIAT z 1965 r. Po wygaśnięciu licencji w 1983 r. nazwę zmieniono na FSO 125p.
Samochód został wprowadzony jako następca dla przestarzałej Warszawy 223/224. Konstrukcyjnie był on połączeniem włoskich modeli 1300/1500 i 125. Do napędu używano benzynowych silników R4 OHV o pojemności 1,3 i 1,5 litra, w późniejszym czasie przejęto także gamę jednostek napędowych z Poloneza. Powstawały także krótkie serie z silnikami wysokoprężnymi i benzynowymi DOHC. Moment obrotowy przenoszony był przez jednotarczowe sprzęgło, 4-biegową manualną (od 1985 także 5-biegową) skrzynię biegów na koła tylne poprzez dwuczęściowy wał napędowy i tylny most. Samochód dostępny był początkowo jako 4-drzwiowy sedan, w 1972 roku do oferty dołączyła wersja kombi a trzy lata później pick-up. Przez cały okres polskiej produkcji przeprowadzane były liczne modernizacje modelu, najbardziej widoczną z nich przeprowadzono dla rocznika 1975 zmieniając znacznie wygląd nadwozia. W roku 1978 wprowadzono następcę, Poloneza, oba modele produkowane były jednak równocześnie aż do 1991 roku. Łącznie powstało 1.445.699 egzemplarzy modelu z czego 874.966 trafiło na eksport.
Więcej na wikipedia.pl