Niezależna Gazeta Obywatelska

Pięciu Braci Męczenników (zwani również Pierwszymi Męczennikami Polski lub Pięcioma Świętymi Braćmi Międzyrzeckimi) – dwóch włoskich benedyktynów: Benedykt i Jan, dwóch słowiańskich nowicjuszy i jednocześnie rodzonych braci: Izaak i Mateusz oraz Krystyn, który był polskim służącym. W nocy z 10 na 11 listopada 1003 r. zostali zamordowani w napadzie rabunkowym w swojej pustelni we wsi Święty Wojciech (obecnie Wojciechowo) pod Międzyrzeczem. Pierwsze ciosy mieczem otrzymał Jan, po nim zginął Benedykt. Izaaka zamordowano w celi obok. Mateusz zginął przeszyty oszczepami, gdy wybiegł z celi w stronę kościoła. Mieszkający oddzielnie Krystyn próbował jeszcze bronić klasztoru, ale i on podzielił los towarzyszy. Celem rabunku, w czasie którego zginęli zakonnicy, było najprawdopodobniej srebro przekazane klasztorowi przez Bolesława Chrobrego. Nieobecność w klasztorze ocaliła od śmierci zakonnika o imieniu Barnaba. Tradycja przekazuje informację o tym, że po śmierci swoich współbraci zamieszkał on w pustelniczym eremie w Bieniszewie żyjąc według reguły kamedułów. Wkrótce po morderstwie, w 1006 r., św. Brunon napisał „Żywot pięciu braci męczenników„. Są to pierwsi męczennicy polscy wyniesieni na ołtarze. W poczet świętych wpisał ich papież Jan XVIII. Patronują diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

Więcej zobacz: http://brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/11-13.php3

Oprac. TK