Niezależna Gazeta Obywatelska

Iwo Odrowąż herbu Odrowąż urodził się około 1160 r. w znanej małopolskiej rodzinie Odrowążów. Należy do najwybitniejszych postaci wczesnego średniowiecza polskiego. Był kanclerzem Leszka Białego (1206-1218) i biskupem krakowskim (od 1218 r.). Kształcił się m.in. w Paryżu. Papież Honoriusz III wyznaczył go na arcybiskupa gnieźnieńskiego, jednak odmówił przyjęcia tego urzędu. W 1223 r. m.in. dzięki jego staraniom, do Polski sprowadził się z Bolonii zakon dominikanów, z pierwszym polskim zakonnikiem Jackiem Odrowążem z Kamienia Śląskiego, który w 1594 r. został uznany świętym. Biskup założył i uposażył w Krakowie zakon dominikanów, uposażył cystersów w Mogile, osadził i uposażył w Mstowie kanoników regularnych laterańskich. Rozwinął akcję osadniczą w krakowskich dobrach biskupich. Czynił nadania dla klasztorów cysterskich w Sulejowie i Wąchocku oraz klasztorów norbertańskich w Hebdowie i Imbramowicach. Ufundował szereg kościołów m.in.: pw. św. Ducha i pw. św. Krzyża w Krakowie, we wsi Końskie, w Daleszycach i Gołaczewach. Był też twórcą pierwszej w Polsce fundacji dobroczynnej, jaką był przytułek – szpital dla kalek i nędzarzy, założony i wyposażony na Prądniku. Wydał szereg rozporządzeń kościelnych, celem podniesienia karności i kultury kleru; nie pozwolił na obłożenie nowymi ciężarami podatkowymi dóbr kościelnych. Był posiadaczem najstarszej, jaka jest znana, polskiej prywatnej biblioteki (32 kupowane za granicą kodeksy), którą w testamencie przekazał katedrze wawelskiej. Biskup Iwo Odrowąż zmarł 21 lipca 1229 r. w Modenie. Jego zwłoki zostały sprowadzone przez przeora dominikanów Wincentego z Kielczy i pochowane w kościele dominikańskim św. Trójcy w Krakowie. Aż do początku XIX w. był czczony jako błogosławiony.

 Oprac. TK