Książę Mikołaj I urodził się pomiędzy 1422 a 1424 r. jako czwarty pod względem starszeństwa synem księcia Bolka IV i hrabianki Małgorzaty pochodzącej z włoskiej Gorycji. Był księciem opolskim w latach 1437-1476 (od 1439 r. samodzielnym), księciem zastawnym Brzegu, Kluczborka, Niemodlina, Strzelec i Olesna. 6 października 1438 r. razem z rodzeństwem złożył hołd lenny kandydatowi na króla czeskiego Kazimierzowi Jagiellończykowi, jednak, w niecałe dwa miesiące później, w związku z rezygnacją polskiego monarchy z tytułu i pokonaniem opozycji w Czechach przez Albrechta Habsburga uznał się na zjeździe we Wrocławiu lennikiem austriackiego dynasty. W 1439 r. po niespodziewanej śmierci Jana I, Mikołaj objął samodzielne rządy w księstwie opolskim. Trzy lata później ożenił się z córką księcia brzeskiego Ludwika II. Swoje księstwa udało mu się jeszcze powiększyć na przełomie 1449/50 r., kiedy to stryj księcia Bernard, władca niemodlińsko-strzelecki w zamian za udzieloną pożyczkę scedował na rzecz Mikołaja wszelkie swoje uprawnienia do połowy księstwa opolskiego. Rok później dodał również bratankowi ziemię kluczborską. W 1460 r. po śmierci brata Bolka V swoje posiadłości powiększył jeszcze o Niemodlin, Strzelce i Olesno. 8 czerwca 1469 r. książę opolski podporządkował się królowi węgierskiemu Maciejowi Korwinowi i złożył mu we Wrocławiu uroczysty hołd lenny jako monarsze czeskiemu. Próba zachowania neutralności podczas wojny Korwina z Polską toczoną od 1471 r. nie dała rezultatu i pod presją władcy węgierskiego wziął udział dwa lata później w wyprawie zbrojnej skierowanej przeciwko związanemu z Jagiellonami księciu Rybnika Wacławowi. Spowodowało to w 1474 r. najazd wojsk polskich na księstwo opolskie, które zostało wtedy znacznie zniszczone. Obroniło się tylko umocnione z rozkazu Mikołaja Opole, sam Piast schronił się wówczas we Wrocławiu pod opiekę wojsk węgierskich. W latach 1469-1472 Mikołaj I toczył zakończony sukcesem spór z księciem Toszka Przemysłem o Łabędy (obecnie dzielnica Gliwic). Książę opolski Mikołaj I zmarł 3 lipca 1476 r. i został pochowany w klasztorze franciszkanów w Opolu. Z żony Magdaleny Brzeskiej (zmarła 10 września 1497 r.) doczekał się synów: Ludwika, Jana II Dobrego, Mikołaja II, którzy zostali wychowani w duchu polskim.
Oprac. TK