Niezależna Gazeta Obywatelska

Od czasów II wojny światowej małe miasteczko [Lewin Brzeski] nie przeżywało takiego oblężenia ciężkiego sprzętu, na szczęście nie chodzi tu o czołgi czy działa samobieżne, ale o spychacze, koparki i wywrotki, które od bladego świtu po zmierzch uwijają się by wykonać zadanie, zadanie, które mimo szalejącego wokół kryzysu, MUSI być wykonane. Zadanie szczytne i na miarę naszych możliwości, w końcu chodzi o okiełznanie natury, żywiołu, który rokrocznie falą prawdziwą niósł zniszczenie i chaos.

Hydroregulacja rzeki.

Do tej pory będąca prawdziwym przekleństwem spokojnych mieszkańców, równie spokojnego miasteczka, teraz za sprawą ogromnej budowy, jest powodem do zaszczytów i chluby miejscowych rajców, a w przyszłości ma procentować dla tubylców wypoczynkiem i relaksem u jej okiełznanych już brzegów.

Hydrobudowa zbiegła się z generalnym planem „ocieplamy, nieocieplone”, takie przynajmniej można odnieść wrażenie natykając się na każdym niemal kroku na szkielety rusztowań opasające budynki stare i szare, które po „liftingu” prezentują się niczym nowe w styropianowych, kolorowych „obudowach”. Jeśli dodać do tego masową wymianę dachówek, i mając w dodatku w pamięci skanalizowanie, nieskanalizowanych otrzymujemy w efekcie obrazek prosperującego, kwitnącego miasteczka.

Nic tylko usypać dziękczynny kopiec obecnym włodarzom, którzy niczym Wielki Kazimierz zastali miasteczko drewniane a czynią z niego murowane. Swoją drogą odpryskiem, i to nie byle jakim, hydrobudowy ma być wzniesiony u brzegów rzeki nomen omen, kopiec – wzgórze rekreacji i wypoczynku.

W zasadzie na tej czołobitności można by zakończyć ów tekst gdyby nie mała szparka w szczelnej zazwyczaj kotarze zza której wyłania się obraz nieco inny.

Rewitalizacja, w dosłownym znaczeniu „przywracać do życia”.

Słowo to robi w ostatnim czasie zawrotną karierę, a to za sprawą licznych dofinansowań, programów i funduszy.

Biada tym, którzy nie załapią się na strumień kasy idący z Brukseli via Warszawa na ową „rewitalizację”.

Rewitalizowane jest dosłownie wszystko, bo tak po prawdzie wszystko wymaga ożywienia po rabunkowym komunizmie, zwłaszcza sektor, nazwijmy go umownie „rekreacyjno- wypoczynkowy”, który sprowadzał się, i nadal jeszcze sprowadza do zardzewiałych trzepaków na betonowych blokowiskach, czyli w praktyce nie istniał.

Dziś każda gmina i sołectwo chce mieć tereny rekreacji i wypoczynku na miarę Spa.

Hojny strumień „rewitalizacyjnej” kasiory nie ominął również sennego miasteczka, który, zgodnie z przeznaczeniem, ma je w końcu obudzić po „nocy” komunizmu, jak by napisał pewnie poeta.

Sztandarową w omawianym zakresie inwestycją są rządowe, złośliwy by napisał, reżimowe „Orliki”. Czyli kompleksowe obiekty sportowe z zapleczem wszelakim, mające docelowo uczynić z Polski potęgę piłkarską, a sennych tubylców gmin i sołectw zamienić w kadrę narodową Brazylii.

„Orliki” rozpięły więc swe skrzydła nad całą Polską zakładając swe „betonowe gniazda”, niczym swojskie boćki, na polanach, mokradłach i w XIX-sto wiecznych parkach.

Cel jest szczytny, wychowane na „orlikach” pokolenia będą wygrywać Euro, a ze szczytnymi celami się nie dyskutuje, tylko je z pietyzmem wykonuje.

Podobnie jest więc w naszym sennym miasteczku.

„Orlik”, zapowiedź piłkarskich laurów, powstaje, zapewne ku uciesze rwących się do gry w piłkę, na terenie XIX-wiecznego parku.

I co z tego, że stanęła mu na drodze „dębowa aleja”, pamiętająca czasy świetności pobliskiego pałacu, piłami łańcuchowymi problem został dosłownie „wycięty”.

Co z tego, że kilkanaście metrów dalej znajduje się polana, przed wojną teren boisk sportowych, a więc wprost stworzona do takiego przedsięwzięcia.

Mało miejsca?

Za polaną, znajduje się „młodostan” przeplatany szpecącymi zaroślami, ale lepiej wyciąć ponad 150 letnie dęby, dzięki temu zaoszczędzi się przyszłym sportowcom drogi z gimnazjum.

Że teren zalewowy, że nie ukończona hydrobudowa? A kto by się tym przejmował, ważne by na czas oddać „orlika” do użytku.

I tak można naprawdę długo wyliczać.

Ważne jest to, że za cenę reżimowego (tak, jestem złośliwcem) „orlika” dosłownie zdewastowano XIX-wieczny park miejski z jej główną arterią czyli „dębową aleją”, której pozostałością są dziś jedynie cztery dęby.

A można było przecież wkomponować w krajobraz parku boiska i umiejscowić je tam gdzie były przed wojną.

Przecież przez wiele lat zarośnięta polana, była „dzikim” boiskiem na którym kolejne pokolenia grały w piłkę, można było, mając to w pamięci, przesunąć „orlik” o kilkanaście metrów i rzeczywiście zrewitalizować, czyli odtworzyć , ożywić dawną świetność parku miejskiego, oszczędzając przy tym całą „dębową aleję”. Zamiast tego bezpowrotnie i, mam nadzieję, bezmyślnie pozbawiono kolejne pokolenia spacerów w cieniu wiekowych dębów. Bo jeśli uczyniono to z premedytacją to biada tym, którzy pozbawili moje dzieci prawdziwego wypoczynku i relaksu.

Autor: Lewinianin