Niezależna Gazeta Obywatelska

Dziesięć lat temu to była zupełnie inna osoba. O kim mowa? O chorążej Elżbiecie, która w krótkim czasie z położnej ze szpitala przy ul Reymonta w Opolu, przepoczwarzyła się w bezwzględną „kobietę sukcesu w mundurze”. Co ciekawe w 2008 roku została nawet okrzyknięta przez „Gazetę Wyborczą” Najodważniejszą Polką. Czy słusznie? Wtedy może tak, ale dzisiaj mamy co do tego wątpliwości.Dziś opiszemy historię sierżant a później chorążej Elżbiety. Kobiety, która dla pieniędzy i kariery poświęciła wszystko co najważniejsze. Rodzinę. I do tego rozbiła Bogu ducha winną, inną rodzinę. Ale swój „sukces” osiągnęła. Niestety także kosztem swojej rodziny i innych. Na „misjach”zarobiła bardzo dużo pieniędzy. Ten „sukces” okupiła rozpadem małżeństwa a swojego byłego męża prześladuje do dzisiaj. W tamtym czasie, w 2008 roku, na łamach dodatku do Gazety Wyborczej „Wysokie Obcasy” tak opisywała swoje życie:

„Od września do czerwca każdy dzień rozplanowany co do minuty. A w wakacje szkolenie. Po nim zostały tylko dwa tygodnie na nadrobienie domowych zaległości i spakowanie plecaka. Mundur, zdjęcia rodziny z ostatnich wakacji i kilka książek: 'Działa Nawarony’, 'Siła strachu’ i 'Mroczny Krzyżowiec’ Alistaira MacLeana oraz 'Trójka’ Kena Folletta. – Misje nie dały mi tak popalić jak ten rok w domu – mówiła dziennikarzom sierżant Elżbieta jedyna Polka, która czterokrotnie brała udział w polskich misjach stabilizacyjnych w Iraku.”

Po tym wywiadzie stała się w swojej jednostce wręcz celebrytką.

Wróćmy jednak do jej relacji rodzinnych. Najwyraźniej miała swojego domu dosyć. Albo tęskniła za swoimi towarzyszami broni, wśród których, jako kobieta, błyszczała. Bo mimo munduru była KOBIETĄ, czyli istotą nieco inaczej skonstruowaną anatomicznie niż mężczyzna. To nic, że w domu czekał kochający mąż i dwie dorastające wspaniałe córki, czyli wartość największa. Ona postanowiła poświęcić wszystko i pojechać do Afganistanu, na kolejną „misję”. Wcześniej zaliczyła kilka misji w Iraku. Ale ciągle było jej mało. Przede wszystkim pieniędzy. Na misji w Afganistanie była kilkukrotnie. Na jednej z nich nasza „bohaterka” poznała tajemniczego Torresa, rodem z Filipin. Wiemy, że dzielny filipiński żołnierz proponował naszej pani chorąży wyjazd do USA, gdzie podobno ma dom. Do wyjazdu jednak nie doszło.
Po powrocie z kolejnego wyjazdu do Afganistanu, była już z kolejnym kochankiem (także żołnierzem WP – dop. aut), z którym po powrocie do kraju zamieszkali razem i równocześnie złożyli pozwy o rozwód w swoich rodzinach i… wyjechali na kolejną, tym razem roczną misję do Afganistanu, gdzie są do dzisiaj. Chociaż nie. Jej kochanek z poprzedniej misji nie pojechał. Tu warto wspomnieć, że żołnierz ten także był mężem i ojcem dwójki małych dzieci i mieszkał w województwie kujawsko-pomorskim. Jego także ogarnął nieodparty czar chorążą Elżunią, bo zupełnie stracił dla niej głowę. Tymczasem Sąd Okręgowy w Opolu w trybie zaocznym orzekł

rozwód pomiędzy małżonkami Sławomirem i Elżunią. Tu niestety pan Sławek popełnił błąd, bowiem zgodził się na rozwód bez orzekania o winie. Pan Sławek nie był już do niczego potrzebny dzielnej pani chorąży. Nie liczyło się też to, że podczas jej wojennych eskapad jej były mąż, był matką i ojcem dla ich wspólnych dzieci i w związku z tym nie mógł się realizować w żadnym aspekcie życia.

A pan Sławomir plany zawodowe miał bardzo sprecyzowane. Kilka lat wstecz wyjechał nawet do USA a później do Holandii, by zarobić przyzwoity grosz. Wtedy chorąży Ela zrobiła wszystko, by wrócił do Polski, ponieważ na tamten czas nie byłoby komu opiekować dorastającymi córkami. Przecież ona chciała dzielnie walczyć w szpitalu polowym w okolicach Kandaharu.

„Sławomir (47 lat, były sportowiec, wysoki, przystojny, twardziel. Mimo to jednak podczas wyjazdów żony strasznie się bał. – Pierwszą jej misję spędziłem przy telewizorze i radiu, wyłapując wiadomości z Iraku. Czekałem cały dzień na wieczorny telefon. Jak nie dzwoniła, chodziłem po ścianach.”

Po powrocie z ostatniej misji w Afganistanie w 2014 roku chorąży Elżunia wraz ze swoim wojennym kochankiem, kupiła mieszkanie we Wrocławiu i do domu już nie wróciła. Od tego momentu przestała partycypować w kosztach utrzymania komunalnego mieszkania w Opolu, czym postawiła w bardzo trudnej sytuacji finansowej swojego byłego męża. Mając atuty finansowe w ręku doprowadziła także do pogorszenia także relacji jej byłego męża Sławomira z dziećmi. Warto dodać że miasto Opole z urzędu wymeldowało panią Elę po ośmiomiesięcznym postępowaniu administracyjnym (27 kwietnia 2018 r.) Wiemy też, że równolegle toczy się postępowanie sądowe o ustalenie nieistnienia stosunku najmu czyli o ustalenie, że Elżbieta nie jest najemcą lokalu mieszkalnego położonego w Opolu (adres znany redakcji – dop.aut), wchodzącego w skład mieszkaniowego zasobu miasta Opola. Pozew został złożony 21 sierpnia 2017 r. Chorąży Ela była wściekła i… postanowiła całkowicie upodlić swojego byłego męża, starając się zabrać mu mieszkanie. Pan Sławomir, mimo złego stanu zdrowia, postanowił się bronić, dlatego też złożył wniosek o wymeldowanie chorążej Eli z mieszkania w Opolu. O postępowaniu sądowym w tej sprawie napiszemy wkrótce w innym tekście.

„Dziękuję szmaciarzu. Już teraz wiem co mam robić”

Gdy do „bohaterki Kandaharu” dotarła informacja o pozwie męża oraz wniosek o jej wymeldowanie z urzędu, zaczęła się reguralna wojna między byłymi małżonkami. Były smsy do byłego męża. „Dziękuję szmaciarzu. Już teraz wiem co mam robić”. Wcześniej ze względów finansowych chorąży Ela skłóciła córki z panem Sławomirem, który całą sytuację ciężko odchorował. Leczy się psychiatrycznie do dzisiaj i gdyby nie pomoc przyjaciół już dawno skończyłby ze sobą.

Na koniec tej historii mam apel do Wojska Polskiego. Może warto zastanowić się nad badaniami psychiatryczno-psychologicznymi chrążej Eli, ponieważ mam nieodparte wrażenie, że ma ona wyjątkowe skłonności do znęcania się nad swoimi ofiarami. W tym wypadku jej ofiarą jest jej były mąż oraz była żona jej obecnego kochanka, który także dzielnie czeka na powrót Elżbiety z kolejnej misji w ich wspólnym mieszkaniu we Wrocławiu. Czy się doczeka? Mamy wątpliwości.

Z chorążą Elżbietą próbowaliśmy się skontaktować ale okazało się to niemożliwe.

Wiktor Sobierajski