Niezależna Gazeta Obywatelska

Doprawdy trudno zrozumieć objazd red. Piotra Zychowicza ze swoją książką „Pakt Ribbentrob-Beck” po Polsce. Zadziwiająca jest pogoń za winą Becka i w konsekwencji wzmacnianie peerelowskich argumentów w stosunku do sanacji i całej II RP. Nie sposób pojąć dlaczego hipotetyczna (alternatywna) interpretacja historii, zaczyna zataczać takie kręgi, jakby była prawdą objawioną?Nie trzeba też przypominać (a może trzeba), że książka wjeżdża w obszar zachwianej tożsamości i dość powszechnej nieznajomości realiów Drugiej Rzeczypospolitej. Prowokuje dyskusję, która nie ma najmniejszego sensu i praktycznego zastosowania, ba, poszerza mentlik w głowach. Jakieś granice rozsądku muszą być, w końcu Autor jest zastępcą red. naczelnego „Uważam Rze Historia”. To trochę zobowiązuje.

„Pakt Ribbentro-Beck” miał sens, ale jako jednorazowy i alternatywny wstrząs świadomościowy. Jej Autor napracował się solidnie, to prawda, ale nie trzeba zapominać, że to   on sam jest dysponentem własnego czasu i skoro zdecydował się na taki krok, musiał mieć jakieś powody. Nie oznacza to jednak, że cała Polska ma edukować się w tym kierunku. II RP miała bowiem swoją specyfikę, swoją logikę i swojego ducha, którego nie ma ani w dokumentach, ani, niestety w powojennej polskiej historiografii. A z owym duchem jest jak z owieczką Dolly – jest opis jej zagrody, jest jej twarz, futerko i mięsko, ale brak sił na życie. Inżynierowie genetyczni cieszą się swoim sukcesem, ale w kierunku ludzkości emanują bardziej postrachem, niż rozsądkiem, bo nie mają odpowiedzi na fundamentalne pytanie dlaczego owieczka nie może żyć? Warto przypomnieć, że niepodległa Polska zakończyła swój żywot w 1939 r., a więc 73 lata temu i jest jedynym polskim punktem odniesienia do dzisiejszej rzeczywistości. Takiego punktu odniesienia, ze względu na swoje zbrodnie, nie mają ani Niemcy, ani Rosja. Warto o tym pamiętać! Szanujmy więc swój punkt odniesienia, bo odetniemy sobie ostatnie własne źródło zasilania, bez którego też nie możemy żyć. Historia Polski nie posiada cech owieczki Dolly, ale obserwują ostatnie czasy, trudno odnieść inne wrażenie, że są tacy, którzy nad tym pracują. I żeby było jasno, ni podejrzewam o to Zychowicza, ale on sam musi o tym pamiętać.

Historia alternatywna jest potrzebna, bo pokazując ścieżki innych możliwych scenariuszy, w jakiś sposób weryfikuje także tę historię oficjalną. Ale wóz nie może wyprzedzać konia. Dziś sytuacja jest taka, że w szkołach likwiduje się historię, ale poza nią promowane jest wszystko to, co prowadzi do powiększenia zamieszania. Dziś nie stoimy przed końcem historii, polityki, Boga i on sam wie jeszcze czego, lecz na początku zupełnie nowej drogi, której kierunek jeszcze nikomu nie jest znany. Stoimy więc przed konieczności formacji, a nie dezinformacji. Jeżeli można cokolwiek podpowiedzieć red. Piotrowi Zychowiczowi, to niech zmierzy się np. z okresem Solidarności. Tu alternatyw było sporo, ale kierunek ustalony został jeden, ten, który właśnie konsumujemy. Może też, z większym pożytkiem, uda się znaleźć winnego.

W argument o sympatii Hitlera do Polaków, czy możliwość uratowania 6 mln polskich obywateli może uwierzyć tylko ktoś, kto nie zna realiów geopolitycznych ówczesnej Polski. Mam nadzieję też, że książka nie wpisuje się ogólny obraz odbrązowiania Hitlera. Warto porównać pozycję Polski przedwojennej z pozycją Polski obecnej. W 1939 r. byliśmy niepodlegli. Beck wykonał to, co do niego należało. Zdradzili Francuzi (choćby poprzez odmowę wojny prewencyjnej), którzy mogli szybko konflikt zakończyć. Nie zrobili tego. Można mieć pretensję do Becka za danie wiary, ale pretensja do niego nie może być większa od tej do Francji, a potem Anglii. Trzeba zachować proporcje. Więcej, sytuację ministra spraw zagranicznych Becka w jakiś sposób można porównać z obecną sytuacją Polski, która też została osamotniona: ani Niemcy, ani Rosja, ani Stany Zjednoczone. Alternatywą pozostały Chiny. Tym razem nikt z nami nie chce w ogóle gadać, bo to, co posiadamy nie można nazwać siłą. Nie jesteśmy partnerem dla nikogo, bo nie mamy ani wojska, ani gospodarki, ani nawet honoru, do którego można by w ostateczności się odwołać. Front polski jest więc „zabezpieczony” z każdej strony, a z Polakami można zrobić to, co się komu podoba. Trzecia Rzeczpospolita dała światu wyraźne dwa sygnały: poprzez stosunek do obcego kapitału, że można nas okradać, a sposób prowadzenia śledztwa smoleńskiego dał sygnał, że można nas zabijać. Tak więc argument o jakieś niepotrzebnej wytracie polskich obywateli w czasie II wojny, jest już nie do utrzymania. Trąca naiwnością.

Becka trzeba zostawić w świętym spokoju, bo dziś mógłby wyznaczać standardy niejednemu politykowi.

Autor: Ryszard Surmacz

PS. Więcej na ten temat patrz WWW.wpolityce.pl/artykuly/38430-co-wypadalo-mackiewiczowi-nie-wypada-zychowiczowi, z 14.10.12.