Niezależna Gazeta Obywatelska

Niedawno minął rok, gdy przyjąłem zwolniony po wyborach parlamentarnych mandat Radnego Opola. Wcześniej otrzymałem propozycję kandydowania z listy PiS, chociaż od samego początku nie należałem i nie należę do partii politycznej. Do Klubu PiS wszedłem w dosyć przełomowym dla niego momencie tj. finale narastającego konfliktu, pomiędzy posłem Sławomirem Kłosowskim, a nowo wybranym parlamentarzystą Patrykiem Jaki. Byłem świadkiem walki o objęcie funkcji wiceprzewodniczącego Rady Miasta i Przewodniczącego Klubu, która zakończyła się, jak wszyscy wiemy odejściem dwóch członków PiS w Radzie Miasta do nowopowstałej Solidarnej Polski.

Może nieco naiwnie postrzegam samorząd jako miejsce, gdzie polityka samorządowa może różnić się od centralnej. W samorządzie dotyczy ona rzeczywistych sporów i konkretnych spraw, z czym na poziomie centralnym już bardzo często nie mamy do czynienia. Uważam, że przedstawiciele partii z reguły reprezentują interesy centralne, ogólnopolskie. Z kolei wyborców częściej interesują kwestie lokalne, związane z miejscem ich zamieszkania, życia rodzinnego, aktywności zawodowej. Problemy lokalne nie mają barw politycznych i nie powinny być wplątywane w mocne polityczne podziały widoczne na scenie krajowej.

Pierwszym zaskoczeniem były reakcje części środowiska PiS na moje głosowanie za udzieleniem absolutorium Prezydentowi Ryszardowi Zembaczyńskiemu z tytułu wykonania budżetu za rok 2011. Pomimo pozytywnej opinii z wykonania budżetu przedstawionej przez Regionalną Izbę Obrachunkową oraz nie wykazania uchybień przez Komisję Rewizyjną. Pomimo, że opozycja nie potrafiła przedstawić istotnych zastrzeżeń do wykonanego budżetu, moje głosowanie zostało uznane przez część partyjnych komentatorów jako brak lojalności, złamanie partyjnej dyscypliny oraz sprzeniewierzenie się oczekiwaniom wyborców.

Dochodzę do wniosku, że partie w samorządzie głównie skupiają się na pracy, która wzmacnia ich struktury, zaś problemy mieszkańców bywają tylko narzędziem umożliwiającym realizacje partyjnych zamierzeń. Partie często są jedynie biurami zatrudniania dla wąskiej grupy, zajętej pomiędzy wyborami, wewnętrznymi grami personalnymi. Partie wyspecjalizowały się w kreowaniu problemów i zajmowaniu wobec nich wyraźnego stanowiska, a nie ich rozwiązywaniem. Stąd z roku na rok rośnie znaczenie organizacji samorządowych, stowarzyszeń, które podejmują walkę o władzę z partiami. Coraz częściej z pozytywnym skutkiem.

Nie akceptuję potrzeby wpisywania się w oczekiwania wynikające z bieżących gier, prowadzonych przez jakąkolwiek partyjną organizację. Nie jestem tak radykalny, jak tego oczekuje część elektoratu Prawa i Sprawiedliwości. Jestem głęboko zasmucony stylem i poziomem prowadzonej wojny polsko – polskiej. Szczególnie gdy odbywa się ona pomiędzy ugrupowaniami wywodzącymi się często z tego samego środowiska.

Bardzo krytycznie oceniam politykę prowadzoną przez Platformę Obywatelską na scenie ogólnopolskiej. Wiem jednak, że bez względu na to, kto w przyszłości będzie sprawował władzę w naszym regionie, to stanie przed koniecznością sprostania podobnym wyzwaniom. Nie istnieją rozwiązania, które by nie wywoływały kontrowersji i zaspakajały wszystkie oczekiwania.

Od prawie 32 lat jestem związany ze związkiem zawodowym Solidarność. Jedyną organizacją, która czynem w latach o wiele trudniejszych niż dzisiaj, udowodniła czym jest walka o ideały. Walka przy zachowaniu przestrzegania godności przeciwnika i kierowaniu się wartością nadrzędną, którą jest Polska i dobro jej mieszkańców. Były to czasy, gdy za głoszone poglądy płaciło się niejednokrotnie cenę niewspółmiernie wysoką.

Obecnie nic nie kosztuje podkręcanie politycznych emocji i budowanie indywidualnych mitów „jedynego obrońcy wartości”. Bronisław Komorowski, chociaż nie oddałem na niego swojego głosu, nie jest dla mnie „Komoruskim”, lecz Prezydentem Polski, wybranym głosami większości w demokratycznych wyborach. Na postać Donalda Tuska patrzę krytycznie, przez pryzmat jego dokonań jako Premiera Rzeczpospolitej. Nie jest on dla mnie „matołem którego obalą kibole”, a przeszłość jego dziadka nie jest dla mnie istotna. Ponadto znając dramatyczną historię Śląska i jego mieszkańców, zarzut o „dziadka z wermachtu” wydaje się tutaj wyjątkowo niemądry. Spirala emocji wciąż jest nakręcana przez osoby nieodpowiedzialne, często anonimowe, które jedynie w ten sposób potrafią leczyć swoje kompleksy i uprzedzenia. Co gorsza, liderzy partii, osoby odpowiedzialne za kierunki i losy polskiej prawicy, często nie potrafią, nie chcą lub obawiają się tonować lub odcinać od szkodliwej dla życia politycznego w Polsce retoryki.

Wystarczy przejrzeć prasę z ostatniego okresu. Mamy tu i zapowiedź drugiego Kosowa, które zafunduje nam mniejszość niemiecka, przekonanie graniczące z pewnością, o zamachu smoleńskim, nawoływania do walki o niepodległą Polskę. Mamy też spadające notowania w sondażach poparcia i setki tysięcy wyborców, głosujących na PO w obawie przed radykalizmem partii prawicowych. Pan Łukasz Żygadło swój tekst na łamach NGO zatytułował „Spokojnie bez emocji”. Mam nadzieję, że to jedna z prób konstruktywnego wpływania prasy na opinie głoszone przez gorące, nieodpowiedzialne głowy.

Prawica powinna zadać sobie pytanie, czy chce swoją pozycję i rolę ograniczyć jedynie do ciągłego kontestowania rzeczywistości, czy też jest w stanie otworzyć się szerzej na nowe, bardziej centrowe środowiska i w przyszłości objąć stery rządów w naszym kraju.

Autor: Dariusz Całus, Radny Miasta Opola