Niezależna Gazeta Obywatelska

745 lat temu, 26 marca 1267 r. papież Klemens IV wyniósł na ołtarze Jadwigę Śląską (1174-1243), bogobojną żonę księcia wrocławskiego Henryka Brodatego. Kanonizacja odbyła się w kościele dominikanów w Viterbo, a żywy kult św. Jadwigi sprawił, że czczono ją jako patronkę Polski i Śląska, a także małżeństw i rodzin.

Św. Jadwiga była kobietą niezwykle pobożną i skromną. Cechy jej charakteru ilustruje legenda, według której Jadwiga, aby nie odróżniać się od reszty swego ludu oraz w imię pokory i skromności, chodziła boso. Irytowało to bardzo jej męża, wymógł więc na spowiedniku, aby ten nakazał jej noszenie butów. Duchowny podarował swej penitentce parę butów i poprosił, aby zawsze je nosiła. Księżna, będąc posłuszną swojemu spowiednikowi, podarowane buty nosiła ze sobą, ale przywieszone na sznurku.

Kult świętej propagował zwłaszcza książę brzeski Ludwik I. W 1367 r., przypadała setna rocznica kanonizacji św. Jadwigi Śląskiej. W przygotowania do tych uroczystości bardzo zaangażował się dwór książąt brzeskich, w kręgu którego m.in. w 1353 r. powstało dzieło miejscowego artysty Kodeks lubiński z Legendą obrazową o św. Jadwidze. Intencją księcia była przede wszystkim prezentacja znaczenia rodu, z którego się wywodził. Niemałą rolę w tym przedsięwzięciu odegrał Przecław z Pogorzeli († 1376), który 5 maja 1341 r. został biskupem wrocławskim i wspierał inicjatywy księcia brzeskiego odnośnie kultu św. Jadwigi. Później wielkim krzewicielem kultu świętej na Górnym Śląsku był dominikanin Peregryn z Opola, autor zbioru kazań jej poświęconych. W 1680 r., na prośbę Jana III Sobieskiego i jego żony papież Innocenty XI rozszerzył kult Jadwigi Śląskiej na cały Kościół Katolicki. Po tym wydarzeniu zaczęto czcić świętą na innych ziemiach polskich.

Kim była ta niezwykła kobieta? Św. Jadwiga urodziła się i wychowywała w zamku Andechs w Bawarii. Miała czterech braci i trzy siostry, w tym Agnieszkę (żonę Filipa II Augusta) i Gertrudę (żonę króla węgierskiego Andrzeja II i matkę św. Elżbiety Węgierskiej). Trzecia z jej sióstr była przełożoną klasztoru benedyktynek w Kitzingen koło Würzburga, gdzie Jadwiga została wysłana w młodym wieku i gdzie zdobyła staranne wykształcenie. W wieku lat 12 została wydana za mąż za śląskiego księcia Henryka I Brodatego, któremu urodziła siedmioro dzieci: Bolesława, Konrada, Henryka Pobożnego, Agnieszkę, Zofię, Gertrudę i Władysława. Oboje z Henrykiem I byli ludźmi bardzo religijnymi, prowadzili pobożne życie i dbali o rozwój Kościoła. Jadwiga była fundatorką kościołów i klasztorów, w tym klasztoru sióstr cysterek w Trzebnicy (1209). Prowadziła też działalność dobroczynną, starała się o pomoc chorym i ubogim – zorganizowała działalność wędrownego szpitala dla ubogich, otworzyła szpital dla trędowatych w Środzie Śląskiej, kolejną placówkę leczniczą założyła w Trzebnicy. Po 19 latach małżeństwa z Henrykiem Brodatym oboje złożyli śluby czystości. Po śmierci męża w 1238 r. zamieszkała w trzebnickim klasztorze, prowadzonym przez jej córkę. Zaangażowała się w ożywienie życia religijnego Śląska, sprowadzając do tamtejszych kościołów duchownych z Niemiec. Wspierała też sprowadzanie niemieckich osadników na słabo zaludnione rejony Śląska, wspierając tym samym rozwój rolnictwa. Zmarła 15 października 1243 r. w Trzebnicy w opinii świętości i została pochowana w tamtejszym kościele. 24 lata później, 26 marca 1267 r. została kanonizowana, a cześć jej relikwii przeniesiono do opactwa w Andechs.

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/10-16.php3