Niezależna Gazeta Obywatelska

Po zaledwie kilku dniach od wyrzucenia z PiS trzech bardzo znanych nazwisk, pojawiają się wysoce obiecujące prognozy. Ostatnie sondaże Homo Homini czy OBOP-u pokazują, że liczenie „szabli” w największej obecnie partii opozycyjnej wcale nie musi odbyć się wg scenariusza Joachima Brudzińskiego czy Adama Hofmana. W przypadku gdy odwołanie się od piątkowej decyzji nic „ziobrzystom” nie da (a wszystko wskazuje, sytuacja nie ulegnie zmianie), wówczas będą mieli dużą szansę na stworzenie się nowej formy partii prawicowej.

Problem w PiS nie polega w tej chwili na osobistym konflikcie Ziobry i Kaczyńskiego, bo ten w rzeczywistości nie istnieje. Problem polega na szczelnym otoczeniu Prezesa przez działaczy, którzy zamiast chęci wygranej, posiadają jedynie chęć zachowania własnych stanowisk partyjnych. Nie interesują ich zmiany, a każdy kto kładzie na nie nacisk, jest ich osobistym zagrożeniem. Niestety błąd szefa partii polega na tym, że sam nie potrafi owego uszczelnienia rozbić i otworzyć się na nowe inicjatywy. Woli czekać na Budapeszt, który z obecną taktyką nigdy nie nadejdzie.

Sytuacja zatacza błędne koło i dobrze by było, aby każdy nazywający dziś Ziobrę, Kurskiego czy Cymańskiego zdrajcą, rozłamowcem i złodziejem popatrzył najpierw na fakty. Sytuacja, w której wiceprezes partii nie może porozumieć się z prezesem, bo jego gabinetu jak oka w głowie pilnuje wciąż ta sama stara ekipa, to zwyczajne kuriozum. Potwierdzenie tego faktu znaleźć możemy nawet w wypowiedziach tak przyjaznej Kaczyńskiemu osoby, jak prof. Jadwiga Staniszkis, która jasno mówi o miernotach w otoczeniu byłego premiera. Skoro więc partyjny mechanizm nie pozwala na kontakt w cztery oczy, a sam Prezes daje się wprowadzać w błąd owym miernotom, to wywiady samego Ziobry nie powinny dziwić. Niestety takich ludzi, którzy preferują jedynie synekury jest o wiele więcej i stąd też wynika przekonanie centrali partii o tym, że nowa partia Ziobry nie będzie dla nich zagrożeniem. Skoro przychodzi do Prezesa szef jakichś regionalnych struktur i tłucze mu do głowy, że nic się nie stanie, bo „u nas to wszyscy za Prezesem” (kiedy w rzeczywistości spora część chce zmian), to ciężko się dziwić później takim decyzjom, jaka zapadła w piątek.

Za Ziobrą ciągnęły się dziesiątki postępowań, które były odwetem za dwa lata rządów PiS. Kurskiemu zlicytowali samochód, bo wyraził swoje zdanie w programie Pospieszalskiego, które uraziło Gazetę Wyborczą. Pomijając już ich wkład pracy przed 2005 rokiem, pytam w ten sposób: w którym momencie np. Adam Hofman bardziej poświęcił się partii i jej interesom niż wspominani politycy? Podczas niedzielnych posiedzeń przy stole Bogdana Rymanowskiego u boku Ryszarda Kalisza?

Swoją siłę Ziobro zaprezentował w 2009 roku podczas wyborów do Parlamentu Europejskiego. Drugi wynik w Polsce (ponad 340 tys. głosów) pokazał, że zdołał go pokonać tylko najmocniejszy kandydat PO z szansą awansu na szefa PE. Dziś wyrzuca się go z partii, bo chce dla tej partii wygranej. Jedyna prawdziwie zwycięska kampania PiS odbyła się w 2005r., gdy jej szefem był właśnie Ziobro i Kurski, zapewniła ona wtedy wygraną zarówno w Parlamencie, jak i w Pałacu Prezydenckim. Jakie są efekty kampanii prowadzonych przez „spindoktorów” Hofmana czy Lipińskiego – każdy niestety widzi.

Wyborca chce głosować na taką opcję, która wygra i będzie reprezentowała jego interesy w Parlamencie, będzie realizowała poniekąd „zakupiony” w wyborach przez ludzi program. Partia 6 razy przegrywająca batalię o władzę nie jest już wyrazistym podmiotem, który nie może mieć konkurencji. Zwłaszcza, gdy jest tak mocno poturbowana i wyselekcjonowana. Bez Marka Jurka, bez Dorna, bez wielu fantastycznych ludzi, którzy zginęli pod Smoleńskiem. Teraz, najprawdopodobniej bez Ziobry i kolejnych znanych nazwisk. Czas zadziałał niestety na PiS destrukcyjnie, ale sama partia dołożyła do tego swoje pięć groszy. Teraz przykłada kolejne dziesięć. Dlatego przeliczanie szabli wcale nie musi być tak oczywiste, jak wydaje się wszystkim wysoko postawionym miernotom.

Autor: Marcin Rol