Niezależna Gazeta Obywatelska

Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych zatwierdziło rezolucję „Współpraca międzynarodowa w zakresie dostępu do wymiaru sprawiedliwości, środków zaradczych i pomocy dla ofiar przemocy seksualnej”, która promuje aborcję, tzw. prawa reprodukcyjne i język oparty na ideologii gender. Polska od początku poparła rezolucję, nie kwestionując kwalifikacji aborcji jako prawa człowieka. – Jeżeli Polska rzeczywiście poparła na forum międzynarodowym taką rezolucję, to tylko dowodzi, że w polskim parlamencie, który Polacy wybiorą w 2023 roku, potrzebni są przedstawiciele Zjednoczenia Chrześcijańskich Rodzin, aby realnie bronić chrześcijańskiego świata wartości. Z byłym prezesem Trybunału Konstytucyjnego prof. Andrzejem Zollem różni nas bardzo wiele, ale to on stwierdził w jednym z wywiadów, że w dyskusji nad aborcją pomija się zupełnie prawa dziecka. „Jeżeli się spojrzy na ustawę z 6 stycznia z 2000 roku o Rzeczniku Praw Dziecka, to art. 2. ust. 1 tej ustawy mówi, że dzieckiem jest człowiek od poczęcia do pełnoletności”  – oświadczył profesor Zoll. Chcemy zatem zmiany art. 38 Konstytucji RP i wpisania do Ustawy Zasadniczej, że w Polsce życie jest chronione od poczęcia do naturalnej śmierci. To zakończy definitywnie jałowe spory o dopuszczalność aborcji czy eutanazji, bowiem w Polsce mamy nadal nadrzędność zapisów konstytucyjnych nad prawem międzynarodowym. – powiedział Niezależnej Gazecie Obywatelskiej Paweł Czyż, rzecznik prasowy ZChR.

Fatalna rezolucja Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych

Podczas ostatniego posiedzenia plenarnego Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych omówiono i przegłosowano rezolucję „Współpraca międzynarodowa w zakresie dostępu do wymiaru sprawiedliwości, środków zaradczych i pomocy dla ofiar przemocy seksualnej”. Zgromadzenie wezwało państwa do pilnego zapewnienia promowania i ochrony „praw seksualnych i reprodukcyjnych” oraz „bezpiecznej aborcji”. Użyty w rezolucji język traktuje aborcję jako prawo człowieka, mimo że nie ma w tej sprawie międzynarodowego porozumienia ani wiążącego aktu, który by to potwierdzał.

Rezolucja ignoruje również i reinterpretuje ustalenia Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju (ICPD) z 1994 r., która odbyła się w Kairze. Zaznaczono wówczas (par. 8.25), że aborcji nie można promować jako metody planowania rodziny i że rządy powinny pomagać kobietom w unikaniu aborcji.

Podczas debaty Nigeria przewodniczyła grupie ponad trzydziestu krajów, które sprzeciwiły się kontrowersyjnej treści tekstu, zgłaszając cztery poprawki do jego projektu. Delegacja nigeryjska zaznaczyła, że aborcja jest kwestią polityczną, a nie prawem człowieka. Podkreśliła, że język używany przez negocjatorów nie został uzgodniony w drodze konsensusu, co sugerowały delegacje Japonii i Sierra Leone. Z drugiej strony, Malezja potępiła nieprzejrzyste prowadzenie negocjacji, ponieważ „nie było rzeczywistego interesu w znalezieniu wspólnego mianownika do rozwiązania problemu”. Delegacja tego kraju stwierdziła też, że „nieodpowiedzialne jest twierdzenie, że taka terminologia, przyjęta bez głosowania, stanowi język konsensusu”.

Stały Przedstawiciel Republiki Czeskiej, w imieniu krajów członkowskich Unii Europejskiej (w tym Polski), po przyjęciu projektu doprecyzował, że „w rezolucji nakreślono szereg konkretnych działań, które państwa członkowskie powinny podjąć w celu ustanowienia skutecznych mechanizmów rozliczalności i pomocy, zarówno na poziomie krajowym i międzynarodowym”. Ponadto przedstawiciel potwierdził zobowiązanie UE do „promowania, ochrony i realizacji prawa każdego do pełnej kontroli oraz swobodnego i odpowiedzialnego decydowania w sprawach dotyczących ich seksualności oraz zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, bez dyskryminacji, przymusu lub przemocy”. Zaznaczył również, że „UE podkreśla również potrzebę powszechnego dostępu do wysokiej jakości i przystępnych cenowo informacji na temat zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, edukacji, w tym kompleksowej edukacji seksualnej, oraz usług zdrowotnych”.

Podczas głosowania nad poprawkami zgłoszonymi przez Nigerię, Polska nie wyraziła dla nich żadnego poparcia, dostosowując się do stanowiska wyrażonego przez Unię Europejską. Stało się tak, mimo że stały przedstawiciel RP przy ONZ był świadomy treści uchwał, które zagrażają obronie praw podstawowych w Polsce oraz zdolności naszego państwa do dalszego decydowania o własnej polityce ochrony podstawowych praw człowieka, takich jak prawo do życia.”

– czytamy na łamach DoRzeczy.pl.

Prawo do życia zajmuje uprzywilejowaną pozycję we wszystkich deklaracjach i kartach praw człowieka. Np. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 10.12.1948 r. w art. 3 stwierdza, że „każdy człowiek ma prawo do życia, do wolności i bezpieczeństwa”, natomiast Konwencja ochrony praw człowieka i wolności podstawowych z 4.11.1950 r. w art. 2 mówi, że „prawo każdej osoby do życia jest chronione przez ustawy prawne”. Wolność wyboru i wolność działania nigdy nie są absolutne i dlatego należy ustalić kierunek, w którym powinniśmy działać. Pomoc na tym polu świadczą człowiekowi moralność i prawo, okazujące się niejako kompasami ludzkiego postępowania. Moralność oddziałuje na przeświadczenia ludzi w perspektywie wewnętrznej jako głos sumienia, a prawo różni się od niej dwiema cechami. Po pierwsze, jego przedmiotem nie jest moralne dobro w każdym aspekcie, lecz również sprawiedliwość, gdyż działanie człowieka dotyczy nie tylko jego samego, lecz także innych ludzi. Po drugie, prawo stanowi środek przymusu nie tylko wewnętrznego, lecz przede wszystkim zewnętrznego. Brak poszanowania i przekraczanie prawa muszą być zwalczane, ażeby chronić jego autorytet. Warto przypomnieć tutaj opinię kardynała Josepha Ratzingera, późniejszego papieża Benedykta XVI, którą zawarł w swoich rozważaniach, pt. „Życie fundamentalną wartością i nienaruszalnym prawem człowieka” opublikowanych w 1989 roku. „Państwo, które uzurpuje sobie tytuł do decydowania o tym, kto jest, a kto nie jest, podmiotem praw, które – w konsekwencji – przyznaje jednym moc gwałcenia podstawowego prawa do życia drugich […] proklamuje przez to prymat prawa siły nad siłą prawa”. Powinniśmy realnie chronić cywilizację życia, która jest nierozerwalnie związana z chrześcijańskim światem wartości. Żadne lewackie pohukiwania zmierzające do uznania aborcji za prawo człowieka nie mogą mieć wpływu na postrzeganie przez Polaków prymatu wartości życia”

– powiedział NGO Paweł Czyż z ZChR.

– Polityczna presja, z jaką język tej rezolucji został narzucony przez jedną grupę państw – ignorując dążenie do wspólnego konsensusu w sprawie opracowania skutecznego dokumentu w zakresie pomocy ofiarom przemocy – stanowi zmarnowaną szansę dla Polski do obrony swojego prawa krajowego oraz suwerenności w decydowaniu o regulacjach dotyczących aborcji. Przede wszystkim jest to jednak stracona okazja do obrony – wraz z wieloma innymi delegacjami – nienarodzonego życia ludzkiego, potępienia i powstrzymania bezprawnych nacisków na propagandę przemysłu aborcyjnego, a także zapewnienia, że nienarodzone dzieci nie mogą być wykluczone z prawa do życia, zgodnie z prawem międzynarodowym. Co więcej, milczenie Polski i Węgier przy zajmowaniu stanowiska na arenie międzynarodowej, oznaczało niezrealizowanie zobowiązania podjętego w Deklaracji Konsensusu Genewskiego do obrony praw podstawowych i walki o przywrócenie prawdziwego znaczenia pojęcia prawa człowieka”

– podkreśliła w rozmowie z KAI Veronica Turetta, analityk Centrum Prawa Międzynarodowego Ordo Iuris.

Źródło: KAI/DoRzeczy.pl/NGOPOLE.PL