Niezależna Gazeta Obywatelska

„Geje wysyłają znak pokoju Kościołowi” – napisali w „Rzeczpospolitej”. O co chodzi? Ano, homodziałacze z Kampanii Przeciw Homofobii, Stowarzyszenia Tolerado oraz grupy Wiara i Tęcza organizują ogólnopolską akcję billboardową pod hasłem „Przekażmy sobie znak pokoju”. Na plakatach będą widniały dwie dłonie złączone w uścisku, jedna opleciona różańcem, druga obwiązana tęczową opaską.Równie dobrze można by było zorganizować plakatową promocję onanizmu i opisać ją w gazecie, powiedzmy, takim tytułem: „Związek Promocji Samogwałtu wyciąga rękę do Kościoła”.

No bo, przepraszam bardzo, o co chodzi środowiskom organizującym tę akcję, jeśli nie o zyskanie społecznego szacunku dla zachowań homoseksualnych? Ba – społeczny szacunek to te środowiska wymuszają już od dawna, ale teraz chodzi o coś więcej: o zawojowanie dla homoidei także Kościoła. No bo o czym ma świadczyć ten obrazek z dłońmi, jeśli nie o tym, że grzech jest partnerem Kościoła?

Tu nie chodzi o szacunek Kościoła dla grzeszników, bo ten szacunek Kościół ma. Składa się przecież z grzeszników. Ale grzeszników, którzy nie akceptują swojego grzechu. Jest zasadnicza różnica między grzesznikiem, a kimś, kto grzech propaguje. Ten pierwszy grzeszy, ale żałuje, ten drugi żałuje, że wciąż tak mało ludzi grzeszy. Pierwszy jest słaby, drugi jest zepsuty i zepsucie szerzy. Pierwszy jest, na przykład, człowiekiem zmagającym się ze swym problemem homoseksualnym, drugi jest, na przykład, aktywistą homoseksualnym.

Grzesznicy nie muszą wysyłać „znaku pokoju” do Kościoła, bo Kościół nie jest z nimi skłócony. Ma dla nich cały czas otwarte ramiona, drzwi, konfesjonały. Tymczasem billboardy, których widok przez jakiś czas będziemy musieli znosić, mówią, że Kościół ma okazać szacunek złu. „Wiara i Grzech” – tak powinna się nazywać próbująca rozmyć naukę Kościoła dywersyjna grupa Wiara i Tęcza. Bo w całej sprawie o to właśnie chodzi – o połączenie w zgodny związek duchowych sprzeczności, tak aby ludzie ostatecznie zaczęli wyznawać grzech ubrany w tęczowe wdzianko.

Tak się ciekawie złożyło, że dziś, gdy homolobby zorganizowało konferencję prasową przed rozpoczęciem swojej akcji, w kościołach czyta się fragment listu do Koryntian, w którym św. Paweł mówi jasno: „Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwiąźli, ani mężczyźni współżyjący z sobą, ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego”.

No niestety, taka jest prawda, że kto z uporem trwa w grzechu i odmawia przyjęcia Bożego miłosierdzia, ten pójdzie do piekła. A wśród grzechów, które do tego mogą doprowadzić, są czyny homoseksualne (czyny, nie sama skłonność, bo ta grzechem nie jest!). Pismo Święte mówi o tym jasno – czy to mowa nienawiści? Nie, to mowa miłosierdzia, bo miłosierdziem jest mówienie prawdy, nawet jeśli ona zawiera ostrzeżenie powodujące duży dyskomfort.

Można sobie urządzać dowolne kampanie uspokajające sumienia, i skłaniające do ochoczego i radosnego grzeszenia, ale Kościół w tym wziąć udziału nie może. W innym wypadku byłby pasterzem, który zamiast paść owce, poszedł na wódeczkę z wilkami.

Ten billboard jest jak syk węża z Raju, kuszącego do grzechu: „Na pewno nie umrzecie”. Nawet miło brzmi. Tak tolerancyjnie, z szacunkiem i zgodnie z oczekiwaniami. Tylko co z tego, skoro to nieprawda?

Franciszek Kucharczak

Felieton ukazał się na stronie gosc.pl