Nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za najlepszy artykuł
Sławomir Cenckiewicz pisze pochwalnie o najnowszej książce „POzamiatane. Jak Platforma Obywatelska porwała Polskę” Piotra Goćka, który przekonuje, że bez wniknięcia w naturę i istotę wewnętrznej transformacji Platformy nie zrozumiemy cynizmu, bezwzględności i brutalności jej działaczy.
– Dotychczas nikt tego jeszcze nie zrobił! Ani dziennikarz, ani tym bardziej socjolog, ani politolog nie poddał tak rzeczowej analizie rządów Platformy Obywatelskiej trwających od blisko dekady (jeśli liczyć również wygrane przez nią wybory samorządowe w 2006 r.)! Nikt też w tej skali co Piotr Gociek nie zastanawiał się nad fenomenem platformerskiego anty-PiS ani nie przejrzał ukrytej w nim strategii pozwalającej wygrywać kolejne wybory i rządzić Polakami. Gociek znalazł klucz do tego anty-PiS-owskiego „samograja” i systemu Donalda Tuska, nie obwieszczając wcale jego ostatecznego końca. – czytamy na łamach „Do rzeczy”.
– A poza tym, choć pewnie niezamierzenie, książka „Pozamiatane. Jak Platforma Obywatelska porwała Polskę?” jest aktem oskarżenia sformułowanym przeciwko jakości polskiego dziennikarstwa i związanej z tym kondycji polskiej debaty publicznej. Gdyby dziennikarze w Polsce mieli podobny do Goćka głód wiedzy, umiejętność uporządkowanego gromadzenia jej i zmysł analityczny, Platforma nie zdołałaby porwać Polaków i ukraść im państwa. Przynajmniej nie aż na osiem lat. – pisze w swojej recenzji dr hab. Cenckiewicz.
– Opowieść Piotra Goćka zbudowana jest na kilku modułach. Pierwszy z nich, niezwykle istotny, to opowieść o tym, jak można wygrać polityczną wojnę pomimo wcześniej przegranych bitew, które wydawały się decydować o „być albo nie być” w polityce. To opowieść o Donaldzie Tusku, który w 2005 r. przegrał prezydenturę i parlamentarną większość, ale dopiero przez to „zrozumiał, że został ograny na polu politycznego PR i że wszystko, co na tym polu zostało już zrobione przez Platformę, to jeszcze za mało”. (…) – opisuje książkę Sławomir Cenckiewicz.
Piotr Gociek podróżuje ze swoją książką na spotkania autorskie i będzie wkrótce w Opolu. Książka może byc ciekawą lekturą przed wyborami a czasu jest dużo w ciszę wyborczą.
T
Warto wiedzieć nie tylko
– co nam piszą
Ale także KTO nam pisze.
Dlatego polecam wpierw przeczytanie książki Misiaka ” Prawicowe dzieci, blef IV RP”
„Leszek Misiak udowadnia, że „niepokorność” środowiska skupionego nie tylko wokół Sakiewicza, ale także tygodników „W Sieci” i „Do Rzeczy”, można włożyć między bajki. Najdobitniej pokazała to sytuacja jaka zaistniała po buncie dziennikarzy „Rzeczypospolitej”, który wybuchł na skutek zwolnienia Cezarego Gmyza za słynny artykuł na temat trotylu (który Misiak zresztą mocno krytykuje). Dziennikarze z hukiem odeszli z dziennika Hajdarowicza, po czym już nieco ciszej, bez rozgłosu… zaczęli do niego wracać (Robert Mazurek, Rafał Ziemkiewicz, Łukasz Warzecha, Tomasz Terlikowski i inni). Cała „niepokorność” tego środowiska okazała się picem na wodę, pozoranctwem, ”
Leszek Misiak w swojej krytyce środowiska „prawicy” nie pomija największej partii opozycyjnej czyli PiS-u. Dla niego jest to udawana opozycja, która tak naprawdę tkwi w okrągłostołowym układzie i której nie zależy na tym, by ten układ rozwalić. Musiałaby wówczas rozwalić samą siebie. Bracia Kaczyńscy, którzy byli uczestnikami okrągłego stołu jedynie udają opozycję. Owszem, między PO a PiS dochodzi do sporów, konfliktów, do podkładania sobie świń, jednak zasadnicza kwestia czyli konserwowanie układów okrągłego stołu, pozostaje zasadą działania obu ugrupowań. Misiak ma żal do prezydenta Kaczyńskiego za utajnienie aneksu do raportu z likwidacji WSI, za podpisanie Traktatu Lizbońskiego, który pozbawił Polskę suwerenności i za przerwanie ekshumacji w Jedwabnem. Jego zdaniem w tych wszystkich działaniach sekundował mu jego brat, Jarosław, który – jak ujawnia Misiak – zmuszał groźbami posłów PiS do głosowania za ratyfikacją Traktatu Lizbońskiego. ”
http://prokapitalizm.pl/prawicowe-dzieci-blef-niepokornych.html
( naprawdę świetna książka)!