Niezależna Gazeta Obywatelska

Miała być pewną kandydatką PiS do fotelu prezydenta Opola w jesiennych wyborach samorządowych. Mówiło się, że wystartuje w eurowyborach z dobrego miejsca na liście. Okazuje się, że Violetta Porowska zostaje bez niczego, ponieważ komuś wyraźnie przeszkadzają jej polityczne ambicje.

Kilka dni temu do mediów wyciekła informacji o słabnącej partyjnej pozycji opolskiego lidera PiS Sławomira Kłosowskiego. Świadczyć miało o tym ulokowanie go na czwartej pozycji listy PiS w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Nic bardziej mylnego, a przynajmniej nie w listach należy szukać ewentualnych przyczyn słabnięcia Sławomira Kłosowskiego.

Postaram się wytłumaczyć wszystko zwięźle. Kłosowski jest mistrzem w wycinaniu z partii ambitnych ludzi. Osoby, które są w staniu mu zagrażać, muszą liczyć się z marginalizacją. Za przykład można podać posła Patryka Jakiego, byłego senatora Ryszarda Ciecierskiego, wiceprezesa opolskiego PiS Jana Chabraszewskiego czy byłego posła Jan Religa, którzy są mocno skonfliktowani z Kłosowskim. Oczywiście grono osób skonfliktowanych i wycinanych przez Kłosowskiego jest dużo większe, jednak nie w tym rzecz, aby żonglować tu nazwiskami.

W każdym przypadku do konfliktu z liderem PiS dochodzi, gdy zwykły działacz zaczyna chcieć czegoś więcej, niż zasiadanie w samorządowych radach. Gdy u działacza opolskiego PiS pojawia się poważna myśl dotycząca kandydowania w wyborach parlamentarnych – u Kłosowskiego uruchamia się automatyczne asekuracja.

Sławomir Kłosowski jest autentycznie słabym liderem. Nie zbudował przez długie lata rządów opolskimi strukturami żadnej konkretnej grupy, która może osiągnąć dobry wynik w jesiennych wyborach samorządowych. Dodatkowo poseł przeraźliwie boi się Warszawy. O braku szacunku do jego pracy, niech świadczy stałe spychanie go przez centrale na drugie miejsce w wyborach parlamentarnych. Opolszczyzna jest miejscem, gdzie lądują spadochroniarze, potrzebni Kaczyńskiemu w Sejmie, ponieważ w razie braku elekcji np. Kłosowskiego – partia nic nie straci.

Dlatego były wiceminister edukacji, musi uważać na rosnącą u jego boku konkurencję. Tak właśnie karierę w PiS skończył Patryk Jaki, któremu przez długi czas lider PiS obiecywał 2-3 miejsce na liście wyborczej do Sejmu, aby na końcu – w strachu o siebie – strącić go poza pierwszą piątkę. Wspomniany również wcześniej były poseł PiS Jan Religa został podobnie oszukany. Kłosowski stale zwodził go obietnicami wyborczymi, jednak rzeczywistość okazała się inna… Religa w geście protestu do polityki Kłosowskiego odszedł tuż przed wyborami do ówczesnego PJN.

Teraz przyszedł czas na Violettę Porowską. Atrakcyjna, wygadana, medialna i z ambicjami – rasowy wróg Kłosowskiego. Było dobrze, gdy mówiła o ambicjach samorządowych. Jest gorzej, gdy coraz częściej mówi, że jej marzeniem jest praca w parlamencie. Kłosowski w ramach asekuracji własnej osoby, woli na partyjnym komitecie politycznym zarekomendować osoby kompletnie nieznane opinii publicznej, byle tylko nie pozwolić na wyrośnięcie u boku nowego rywala.

Oczywiście szefowa klubu PiS zaprzecza i mówi wprost – nie ma żadnego konfliktu między mną a posłem Kłosowskim.

Rzeczywistość jednak pokazuje coś zupełnie innego. Dwa dni temu poseł Kłosowski był gościem programu „Druga Kawa”. Powiedział tam bardzo ważne słowa:

 – PiS ma trzech kandydatów na prezydenta Opola

 – To sami mężczyźni

 – Violetta Porowska nie będzie kandydować w wyborach

Znając sposób działania lidera PiS i tok rozumowania lokalnych struktur partii, można wyciągnąć jasny wniosek, że doszło między radną, a posłem do konfliktu. Kłosowski nigdy tak nie mówi o ewentualnych kandydatach PiS. Zawsze, każdą informację skrupulatnie trzyma do samego końca. W momencie, gdy otwarcie mówi o niekandydowaniu Violetty Porowska – oznacza to, że właśnie następuje powolny sposób jej marginalizacji.

Poseł Kłosowski musi tak działać. On doskonale wie, że jego działania muszą zmierzać do stałego udowadniania partyjnej centrali, że jest niezastąpionym liderem. Dlatego skupia wokół siebie osoby, które mu nie zagrażają. Woli przegrać wszystkie wybory, wystawić kandydatów, którzy nie osiągną dobrych wyników – byle zachować władzę. Lokalny PiS i tak liczy, że po ewentualnej wygranej PiS w wyborach parlamentarnych otworzy się koszyk z konfiturami do podziału. Cała reszta ma mniejsze znaczenie.

Jak mówi mi jeden z parlamentarzystów:

„Stała dominacja Kłosowskiego w regionie i bajdurzenie w Warszawie o silnych strukturach, wynika z konfliktu, który poseł toczy z rzecznikiem PiS Adamem Hofmanem, który mści się, za przyjaciela – pochodzącego z Opola, obecnego dyrektora wrocławskiego stadionu i byłego prezesa Zagłębia Lubin – Roberta Pietryszyna, który ma z posłem Kłosowski kilka rachunków do wyrównania”

Można powiedzieć, że wpływy Hofmana w partii są tak silne, że z łatwością mógłby zmarginalizować Kłosowskiego. Dlaczego jest inaczej? Ano, polityk z Opola również ma silnego przyjaciela – wicemarszałka Sejmu Marka Kuchcińskiego. To jeden z niewielu polityków którzy wspierają Kłosowskiego, dlatego stale bywa w Opolu.

Sławomir Kłosowski zatem nie ma wyboru. Musi stale udowadniać swoją siłę w regionie. Do momentu, gdy nie będzie w Opolu widoczny silny kontrkandydat, oblegany przez media i lubiany przez wyborców, na którego centrala mogłaby postawić – Kłosowski może spać spokojnie.

Jednak pamiętajmy, że wszystko mija.

PS. Warto wspomnieć, że za moją szczerość jestem nazywany przez ludzi Kłosowskiego – nierzetelnym i nieobiektywnym dziennikarzem. Sam Kłosowski odkłada słuchawkę, gdy do niego dzwonię, a Arkadiusz Szymański(najbliższy współpracownik posła) nie chce udzielać mi żadnych wypowiedzi, a nawet zdecydował się powiedzieć dziennikarzowi Opolenews.pl, że partia nie będzie wysyłać do redakcji zaproszeń na swoje konferencje.

Ja? Człowiek, który mówi otwarcie, że jest prawicowym dziennikarzem. Nierzetelnym mogą mnie nazywać ludzie z SLD i PO. Ale nie robią tego i rozmawiamy normalnie. To świdczy o wielkości człowieka. Panowie – fakt, że jestem negatywnie nastawiony do polityki Sławomira Kłosowskiego, świadczy tylko o mojej rzetelności. Może kiedyś to zrozumiecie i zauważycie, że nie układy i stanowiska są ważne – tylko Polska. A zauważycie to, gdy zostaniecie potraktowani tak, jak poprzednicy. Chyba, że nie macie żadnych ambicji…

Łukasz Żygadło