Niezależna Gazeta Obywatelska

Ile już razy przekonywaliśmy, że rządy naszego państwa powstają wskutek niezrozumiałych dla większości społeczeństwa rozgrywek personalnych, że władza państwowa nie baczy na dobro obywateli, którymi manipuluje dzięki uprawianiu w mediach cynicznej, acz niestety skutecznej, propagandy. Parlamentarzyści rozdają sobie urzędy państwowe, lecz nie jak ważne i trudne powinności do spełnienia – a niczym synekury.

Jakaż inna była Polska przedwojenna. Większość wysokich urzędników państwowych stanowili ludzie spoza sejmu i często spoza partii politycznych. Czuwał nad tym po przewrocie majowym Józef Piłsudski, który zgoła obsesyjnie nie znosił, tak mawiał często, „partyjniactwa”. Jak zatem w dzisiejszej Polsce ma być dobrze, skoro posłowie, prawie wyłącznie partyjni, są również ministrami i innymi wysokimi dygnitarzami państwowymi. Kto ma kontrolować posła czy senatora ministra? Kolega poseł lub kolega senator? Kolega poseł-minister z kolegą posłem chętniej pójdą do na wódkę do restauracji sejmowej albo podejmą jakieś mniej czy bardziej uczciwe działania biznesowe, niż zajmą się sprawą publiczną wymagającą trudu, poświęcenia i wzajemnej kontroli. I w samorządach – prawie sami partyjni. Towarzystwo wzajemnej adoracji; co gorsza – wspierające się w dążeniu (niechby chociaż było uczciwe) do bogacenia się.

My zaś, którzy nie chcemy należeć do żadnej partii i nie podzielamy sądów obiegowych, nie mamy żadnego wpływu na sterowaniem naszym państwem. Możemy jedynie zapisywać w kilku nielicznych periodykach i właściwie tylko w dwóch-trzech dziennikach nasze myśli nieujarzmione – lecz wyłącznie dla nas wzajemnie i własnej satysfakcji, gdyż nieprzekonanych nie przekonamy do niczego i o niczym.

Zresztą politycy rządzący biegli w sztuce oszukiwania, nie przejmują się poglądami obywateli, mają bowiem na swe usługi wielu dziennikarzy (powinienem napisać: „dziennikarzy”), którzy za stanowiska, pieniądze, popularność nadadzą w swych publikacjach każdemu szachrajstwu rządowemu, o których wielekroć pisałem i tutaj, i gdzie znamion wartości państwowej, społecznej. A społeczeństwo, przyzwyczajone ufać mediom, uwierzy w nie bezkrytycznie.

Pierwszym przeto warunkiem uzdrowienia naszego państwa jest rozdzielanie funkcji partyjnych, poselskich, samorządowych od urzędniczych. A naszym obowiązkiem dziennikarskim jest przypominanie władzy o tej konieczności i ustawiczne krytykowanie, rządu, a nie schlebienia mu, bo to opłacalne…

Następnym nakazem, a właściwie podstawowym, to pouczanie społeczeństwa żeby wybierało takich posłów, którzy złożą obietnicę, że wyłonią rząd, czyli urzędników, spoza siebie, pozaparlamentarny i postawią przed nim zadania permanentnego doskonalenia i uproszczania pracy wszelkich instytucji państwowych.

Tymczasem nasz rząd obecny koncentruje się jedynie na werbalnie głośnym wyrażaniu swego istnienia, swych zamierzeń prawie nigdy niespełnianych, swej nienawiści w słowach i czynach do opozycji parlamentarnej i obywateli podzielających jej – opozycji – nastawienia polityczne. To niewątpliwie scheda po dyktaturze Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Nawet standardy egzystencji materialnej wielu Polaków zaczynają, na razie z wolna, obniżać się do poziomu gierkowskiej PRL, wówczas podobnie hałaśliwej w propagowaniu dobrobytu, którego nie było.

Jak można lubić i szanować państwo z hipertrofią biurokracji, z lekceważeniem naszych potrzeb, nieumiejącym, bo niechcącym, pokonywać niedorozwoju cywilizacyjnego, z nachalną indoktrynacją, kłamstwem przekupnych dziennikarzy, z niewydolnością gospodarczą, z arogancją i indolencją urzędników oraz niskim, kompromitujących nas nawet w oczach społeczności międzynarodowej, poziomie kultury moralnej, umysłowej i dyplomatycznej najwyższych przedstawicieli?

Pastor Joachim Gauck, zasłużony w likwidowaniu wpływów STASI na oficjalną politykę Niemiec zjednoczonych, kiedy na początku lat dziewięćdziesiątych przebywał w naszym kraju, mówił otwarcie o konieczności dekomunizacji i przeprowadzeniu lustracji wśród polityków oraz biznesmenów powiązanych z władzami. Daremnie! Władymir Bukowski, dysydent (dawny Związku Sowieckiego a dzisiaj Rosji „demokratycznej”), zauważa, że komunizm nie został przezwyciężony, ponieważ elity Zachodu nie potępiły go tak jednoznacznie i zdecydowanie jak nazizmu, który w przeciwieństwie do komunizmu nie ukrywał swych zbrodni. Komunizmu nie pokonały w sobie przede wszystkim państwa, które do roku 1990 były kondominium Rosji sowieckiej, a wśród nich zwłaszcza Polska. Ale również nie wyrzekły się całkowicie tej ideologii państwa zachodnie, wiele miazmatów komunistycznych ciąży nad umysłowością społeczeństw Zachodu – chociażby nieszczęsna „poprawność polityczna”, która jest niczym innym, jak epigoństwem marksizmu, fundamentu komunizmu sowieckiego…

Dlatego wielu współczesnych Polaków nie rozumie tego, co się dzieje w naszym kraju i nie pojmuje siebie, swych odruchów, upodobań, przyzwyczajeń. To że jakiś obywatel do cna zagubiony politycznie, mówi „za komuny było lepiej” – śmieszy. Wszelako to że premier rządu jest iście po sowiecku krętaczem – przeraża.. To zaś, że Donald Tusk nie toleruje żadnej politycznej myśli opozycyjnej, że uprawia gierkowską propagandę sukcesu, a w każdej, każdej!, dziedzinie życia publicznego jest nam coraz gorzej, że biurokracja nas więzi, bałagan utrudnia życie publiczne, a plaga korupcji demoralizuje – to już tragedia państwa, które zamiast po zmartwychwstaniu pięknieć, nabierać mocy, karleje.

To więc tragedia naszych ponad dwudziestu lat wolności. Mamy, czegośmy chcieli… Nie, nieprawda, nabraliśmy się na trzech polityków: Wałęsę, Mazowieckiego, Kwaśniewskiego. Teraz zaś nabieramy się na Tuska. A wszystko, co się dzieje, jest skutkiem tych pomyłek. Najgorsze jednak, że ich następstwa są chyba nienaprawialne, przecież dekomunizacji nie da się już przeprowadzić, a lustrację przyhamował premier, który orzekł z wysokości swego urzędu, że w IPN nie będzie „gończych”. A bez dekomunizacji i lustracji nie sposób wyleczyć ran po Polsce Ludowej.

Cóż więc czynić?

Być wiernym sobie, tradycji niepodległościowej, demokratycznej, tolerancyjnej, p r a w d z i e historycznej, na przekór cynizmowi politycznemu. I, najtrudniejsze zadanie, wychowywać młode pokolenia w umiłowaniu Rzeczypospolitej – wolnej, wielkiej duchem i umysłem swych obywateli. I owo najtrudniejsze zadanie od trzystu lat wykonywali dziennikarze, publicyści, pisarze. Ale my nie wykonujemy, przynajmniej nie w takim stopniu i determinacji, jakich wymagają od nas uwięzieni we własnym państwie czytelnicy i słuchacze oraz my sami.

Na razie musimy przed najbliższymi wyborami ukazywać czytającym i słuchającym nas odbiorcom, że przezwyciężenie opresyjności państwa zależy tylko od nas, jeśli będziemy głosować na takich polityków, dla których tradycje narodowe i republikańskie są w ich programach politycznych najwyższymi wartościami – bez krętactwa i cynizmu.

Przyszłość nas rozliczy za spełnienia lub zaniechania tej powinności.

Autor: Jacek Wegner

Za: SDP.pl