Niezależna Gazeta Obywatelska

– z Krzysztofem Fąferko, człowiekiem, który ma prawny zakaz podnoszenia w górę prawej ręki, rozmawia Tomasz Greniuch

Krzysztof, masz prawny zakaz podnoszenia do góry prawej ręki? Możesz dokładnie zacytować wyrok sądu w tej sprawie? Jak to w ogóle możliwe? Bo dla mnie to absurd, podobny to skeczów rodem z Monty Pythona…

Małe sprostowanie. Identyczny wyrok dostali pozostali dwaj oskarżeni, więc nie jestem jedyny. „Na podstawie art. 73 par1 kk zobowiązuje oskarżonego Krzysztofa Fąferko do powstrzymania się od wykonywania publicznie gestu polegającego na pozdrowieniu poprzez uniesienie prawej wyprostowanej ręki” – tak brzmiał ten wyrok. Na pierwszy rzut oka, może nie wydaje się to tak absurdalne, ale wystarczy się chwilkę zastanowić, ile razy w ciągu dnia, tygodnia czy miesiąca spotykając kogoś znajomego wykonuje się ręką gest pozdrowienia, ile razy się do kogoś macha, czy zasłania oczy od słońca. Każdy z tych gestów na stop klatce (zdjęciu) może się komuś skojarzyć z nazistowskim pozdrowieniem. Właśnie to słowo „skojarzenie” było podstawowym argumentem dla prokuratury i sądu, żeby zrobić ze mnie przestępcę. Przypominam jeszcze, że zostałem skazany dwukrotnie, pierwsza sprawa dotyczyła roku 2006, a kolejna lat 2007-2008.

Czyli rozumiem, że każdorazowo unosząc prawą rękę teoretycznie łamiesz prawo?

Teoretycznie tak. Ten zakaz obowiązuje mnie pod rygorem „zarządzenia wykonania pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej”. Wystarczyłoby zdjęcie, w jakiejkolwiek sytuacji życiowej, w której unoszę do góry prawą rękę np. zasłaniając się od słońca i mógłby to być dowód na to, że łamię postanowienia wyroku. Wiąże się to dla mnie z pójściem do więzienia. Dla kogoś może to być śmieszny przykład, ale na takich właśnie śmiesznych i żałosnych podstawach zostałem skazany. Sądu kompletnie nie interesowały rzeczowe argumenty, oparte o niepodważalne fakty historyczne. Sam akt oskarżenia i całe postępowanie było pozbawione jakiejkolwiek logiki. Żałosna i mierna pod względem faktów historycznych, a przede wszystkim nasączona uprzedzeniami do polskiego ruchu narodowego była opinia biegłego Dariusza Libionki, na którą tak chętnie powoływali się skazujący mnie Sędziowie. Pan dr Libionka – Kierownik Działu Naukowego Państwowego Muzeum w Majdanku to „etatowy” biegły w sprawach dotyczących polskich narodowców. Historyk, który w swojej pracy badawczej zajmuje się przede wszystkim Żydami i który w żadnej mierze nie może zostać uznany za osobę bezstronną.

Gdyby nie był to wyrok w majestacie prawa RP było by to nawet zabawne, a wyszło chyba fatalnie dla Ciebie? Jakie były konsekwencje wyroku skazującego?

Idąc na pierwszą rozprawę naiwnie wierzyłem w sprawiedliwość i byłem pewien, że moje wyjaśnienia wystarczą, aby sąd oddalił to bezsensowne oskarżenie. Z tego też powodu zrezygnowałem z adwokata i broniłem się sam. Nie mieściło mi się w głowie, że można skazać kogoś jakimkolwiek wyrokiem wyłącznie w oparciu o skojarzenia. Tym bardziej, że moje poglądy, tak jak poglądy innych polskich narodowców, nijak się mają do faszyzmu czy nazizmu. Prokuratura sobie jednak z tym poradziła, nie precyzując nawet w akcie oskarżenia o propagowanie jakiej ideologii jestem podejrzany, wystarczyło sformułowanie „publicznie propagował totalitarny ustrój państwa”. Każdy może więc sobie dopowiedzieć, czy chodzi o faszyzm, nazizm, czy może nawet komunizm.

Co do konsekwencji samego wyroku. To dla mnie jako narodowca hańbiące było samo oskarżenie o propagowanie ideologii, z którą walczyli i przez którą ginęli polscy narodowcy. Wiadomo, że również moja rodzina była narażona na konsekwencje nagonki medialnej jaka się rozpętała. Osobiście nie miałem problemów w pracy, ale już inny z oskarżonych został zwolniony z firmy dzień po ukazaniu się jednego z artykułów. Mnie wyrok uniemożliwił sprawowanie funkcji w zarządzie klubu sportowego, choć od lat działam społecznie w sporcie i mogę powiedzieć, że jestem za tą działalność doceniany i szanowany. Cieszę się natomiast, że nikt z moich bliższych i dalszy znajomych się ode mnie nie odwrócił i w żaden sposób ten wyrok nie zmienił postrzegania mojej osoby przez tych ludzi.

Przypomnijmy jednak, że w pierwszej instancji sprawa została umorzona? Wówczas o ile dobrze pamiętam media z „Gazetą Wyborczą” na czele rozpętały istną nagonkę i kampanię nienawiści i kpin w stosunku do sędziego, wydającego wyrok? Możesz przypomnieć tę sytuację?

Zgadza się. Ten werdykt był dla mnie oczywistością, potwierdzeniem prawdy i rzeczywistości. W tym miejscu chciałbym podziękować pani Sędzinie za rzetelność, bezstronność i nie uleganie medialnej nagonce.

W tym miejscu muszę przytoczyć obszerny fragment uzasadnienia. „W przedmiotowej sprawie oskarżeni nie wyczerpali swoim zachowaniem wszystkich ustawowych znamion składających się na opis czynu zabronionego opisanego w art. 256 kk. Nie zrealizowali znamion strony przedmiotowej i podmiotowej. Nie propagowali bowiem totalitarnego ustroju państwa. Nie działali z zamiarem bezpośrednim wyrażenia aprobaty dla takiego ustroju.

Statut stowarzyszenia ONR nie zawierał sformułowań mogących naruszać postanowienia Konstytucji RP lub wskazywać na popełnienie przestępstwa a art. 256 kk. Stowarzyszenie to zostało wpisane do rejestru stowarzyszeń zwykłych i działało legalnie. Szczytnymi celami stowarzyszenia było osiągnięcie przez jego członków najwyższego poziomu wartości duchowych poprzez pracę dla Narodu, Jego wielkości i potęgi, praca dla Polski, którą członek ONR pojmuje jako pracę dla całego Narodu, obrona polskości, odrodzenie i pielęgnowanie wartości zgodnych z duchem tradycji polskiej i kultury łacińskiej.

Delegacja członków ONR złożyła kwiaty pod Pomnikiem Czynu Powstańczego oddając hołd bohaterom walczącym o polskość Śląska Opolskiego. Wykonany został gest pozdrowienia nawiązujący do „rzymskiego salutu”, stanowiący pozdrowienie członków stowarzyszenia. Wypowiedziane zostały słowa: „Chwała bohaterom”, a nie słowa „Hail Hitler”.

Przyjęcie założenia, iż oskarżeni propagowali totalitaryzm prowadziłoby do braku spójności i logiki. Z jednej strony należałoby bowiem uznać, że krzewili oni wzorce patriotyczne, a powstańców, którzy walczyli o polskość Śląska Opolskiego uznawali za bohaterów i oddawali im cześć, a z drugiej strony popierali totalitaryzm, którego odmianą był faszyzm, krzewiony przez Adolfa Hitlera.

Zdaniem Sądu oskarżeni nie propagowali totalitaryzmu, gdyż nie upowszechniali, nie szerzyli wiedzy o tym ustroju, jego zasadach, celach i sposobach realizacji. Nie zachęcali do wprowadzania go w życie poprzez przekonywanie do niego, podkreślanie zalet i przemilczanie wad…

…Mimo, iż znacznej części społeczeństwa gest ten kojarzy się z nazizmem, którego Polska była jedną z ofiar, to nie można tracić z pola widzenia jego genezy, o której była mowa wyżej. Dowody przeprowadzone w postępowaniu wskazują, iż oskarżeni odcinali się wyraźnie od niechlubnych dziejów nazistowskich Niemiec. Czcili oni pamięć polskich bohaterów i wyrażali patriotyczne poglądy, iż Śląsk Opolski winien być zawsze polski (…)”.

I najważniejsze zdanie: „Należy podkreślić, iż nie można przesądzić o winie i sprawstwie oskarżonych na podstawie domysłów, odczuć większości, skojarzeń. Liczą się bowiem obiektywne fakty, poparte dowodami”.

Po tym orzeczeniu „Gazeta Wyborcza” wpadła w prawdziwy szał i zaczęła nakręcać totalną paranoję, w czym jest prawdziwym mistrzem. Oberwało się sędzinie, która na własnej skórze przekonała się jaka  jest cena za uczciwość i nie uleganie politycznej poprawności.

Doszło już do takich absurdów, że sąd zdelegalizował brzeski ONR, choć ten dwa lata wcześniej przestał istnieć z powodów formalnych, który to fakt stwierdzało pismo dostępne w brzeskim Starostwie przez cały ten czas.

Czyli stałeś się ofiarą politycznej poprawności? Stanąłeś w jednym szeregu ze śp. doktorem Dariuszem Ratajczakiem, i innymi, których „Gazeta Wyborcza” zawodowo i społecznie „zniszczyła”?

Zdecydowanie mogę tak o sobie powiedzieć. Ten wyrok był sprawą typowo polityczną i światopoglądową. Daleko mi do porównywania się z tak wielkim człowiekiem jakim był dr Dariusz

Ratajczak, ale dzięki moim doświadczeniom z sądem, a przede wszystkim z „Gazetą Wyborczą” i pokrewnymi jej mediami, jestem w stanie zrozumieć tragedię tego człowieka. Człowieka zaszczutego przez media, bez możliwości i prawa do obrony, wyrzuconego na bruk za próbę rzetelnego, a co za tym idzie niepoprawnie politycznego, badania historii. Miałem ten zaszczyt, że poznałem pana Ratajczaka i wiem jak prawym był człowiekiem. Na własnej skórze poznałem obłudę, fałsz i nienawiść mediów z w/w gazetą na czele do wszystkiego co polskie.

Cały wywiad dostępny w siódmym wydaniu papierowym NGO [pobierz pdf na maila]