Niezależna Gazeta Obywatelska

444 lata temu, 1 lipca 1569 roku, na Sejmie w Lublinie doszło do podpisania „Unii Lubelskiej”, czyli  umowy międzynarodowej pomiędzy Królestwem Polskim a Wielkim Księstwem Litewskim. Unia, w odróżnieniu od wcześniejszych umów, nie była unią personalną (łączącą państwa jedynie osobą władcy), a unią realną. W efekcie zawarcia umowy powstało państwo posiadające wspólnego monarchę, sejm, herb, walutę, politykę zagraniczną i obronną, znane jako Rzeczpospolita Obojga Narodów. Zachowano odrębny skarb, urzędy, wojsko i sądownictwo. Umowa została przyjęta 28 czerwca, a ostatecznie ratyfikowana przez króla 4 lipca 1569.

W tamtym czasie Rzeczpospolita była największym państwem leżącym na kontynencie europejskim. Maksymalny zasięg terytorialny osiągnięto w 1618 r. i wynosił on do 990 000 km². Liczba ludności w latach 1569-1650 zwiększyła się z ok. 7,5-8 mln do 11 mln. Pomimo szeregu wojen, klęsk żywiołowych i łączących się z tym strat ludności w roku 1771 stan zaludnienia wzrósł do 12-14 mln osób. Rzeczą charakterystyczną dla Rzeczypospolitej był duży udział procentowy szlachty w społeczeństwie (8-10%). Na tle innych państw europejskich Rzeczpospolitą wyróżniał zdecentralizowany, z monarchą o ograniczonych kompetencjach, sposób organizacji państwa. Ustrój Rzeczypospolitej można określić jako monarchię elekcyjną o porządku parlamentarnym lub mieszanym.

Oprac. MŻ