Niezależna Gazeta Obywatelska

W 73. rocznicę delegalizacji Związku Polaków w Niemczech wprowadzoną na podstawie hitlerowskiego Rozporządzenia Rady Ministrów dla obrony III Rzeszy – wzywamy po raz kolejny do anulowania skutków tego aktu bezprawia zarówno w sferze prawnej jak i materialnej i przywrócenia Związkowi Polaków w Niemczech pełni praw i majątku.

Na uzasadnienie podajemy, że rozporządzenie to zabraniało działalności polskiej grupy narodowej w III Rzeszy i dotyczyło stowarzyszeń, fundacji, spółek, spółdzielni i innych przedsiębiorstw.

Po zakończeniu II wojny światowej Związek Polaków wznowił działalność w zachodniej strefie okupacyjnej Niemiec i został zarejestrowany z datą 16 marca 1948 r. w Bochum. Zaistniała zatem, już we współczesnych Niemczech przesłanka ciągłości prawnej organizacyjnej Związku. Związek Polaków w Niemczech istnieje w dalszym ciągu. Co zaś do pochodzenia etnicznego jego członków źródła niemieckie przyznają (badania Mikrozensus w roku 2007),że około 180.000 osób, w tym członkowie Związku Polaków to potomkowie dawnych ,tych sprzed 1940 roku obywateli niemieckich narodowości polskiej

Następcy prawni Związku Polaków w Niemczech nadaremnie upominają się o restytucję zabranego im przez władze hitlerowskie mienia. Roszczenia te przez uprawnione struktury ,głównie sądowe były pomijane z błahych, proceduralnych powodów lub odsyłane do przyszłego traktatu pokojowego. Najwyższy Sąd Refundacyjny w Berlinie stwierdził co prawda w 1963 roku, że konfiskata majątku polonijnego przez władze Rzeszy była bezzasadna, jednak nie poszły za tym wówczas żadne działania.

Tymczasem poza samym Związkiem istniały inne struktury „polskiej grupy narodowej”, a to banki skupione w Banku Słowiańskim w Berlinie, spółki rolno-handlowe, spółdzielnie, drukarnie ,szkoły, instytucje opieki socjalnej ,kulturalne.

Udokumentowana wysokość strat poniesionych w związku z konfiskatą tego majątku kształtuje się na poziomie 8.456.367 reichsmark. Z kwoty tej odzyskano w trybie polubownym w marcu 1967  jedynie około 500.000 marek.

Mimo oczywistych prawnych przesłanek jak również zobowiązań zawartych w Traktacie Polsko-Niemieckim z 1991 roku zakładającym wzajemność w respektowaniu praw –sprawa ta do dnie dzisiejszego nie została uczciwie i zgodnie ze standardami cywilizowanych państw uregulowana przez państwo, które się mieni liderem w Unii Europejskiej.

Uprzedzając argumenty dotyczące statusu mniejszości stwierdzamy, że po pierwsze są one bezprzedmiotowe gdyż obowiązek zwrotu zabranego mienia jest czymś oczywistym, jak również – są one bezzasadne.

Z przytoczonych faktów wynika bowiem, że nawet w byłej Rzeszy Niemieckiej przyznawano istnienie mniejszości polskiej,(traktując ją w końcu jako zagrożenie), neguje zaś ten fakt współcześnie „światłe i demokratyczne” państwo w środku Europy. Przedwojenny Związek Mniejszości Narodowych w Niemczech powołany z polskiej inicjatywy reprezentował interesy społeczności polskiej, serbołużyckiej, duńskiej i fryzyjskiej. Obecnie z tych mniejszości jedynie mniejszość polska nie może odzyskać swojego statusu.

Apelujemy zatem o podjęcie stosownej inicjatywy ustawodawczej celem zmiany tego nieuczciwego i niezgodnego zarówno z prawem jak i z elementarnymi zasadami prawa międzynarodowego ,a przede wszystkim etyki stanu rzeczy i przywrócenie Związkowi Polaków zagarniętego mienia.

Obecny stan rzeczy wiąże się bowiem w istocie z osiąganiem korzyści z działań powszechnie uznanych za bezprawne i zbrodnicze.

Autor: Alicja Nabzdyk-Kaczmarek