Niezależna Gazeta Obywatelska

Było cicho, lasem tylko niekiedy wstrząsał podmuch lodowatego zimna. Drzewa były piękne, wręcz bajkowe – jedynie gdzieniegdzie spomiędzy srebrzystego śniegu zalegającego na gałęziach przebijały się ślady ciemnej kory.

Stado sarn zastygło w miejscu strzygąc uszami – i czmychnęło czym prędzej w podskokach. Było tak cicho, że Tivia, leżący w krzakach i trzymający rękę na swoim wysłużonym, lecz zasłużonym kaemie, mógł słyszeć jak poszczególne neurony pracują mu ciężko w głowie.

-Już czas.

Tivia jak duch podniósł się, trzymając w ręku niezwykle ciężki kawał żelastwa, który miał mu się wkrótce przydać. Ruszyli, wszyscy. Ogromna ława ludzi po jego lewej i prawej stronie. Podobne to było do mar nocnych, identycznych z tymi, jakimi kobiety straszą swoje dzieci, by odstraszyć je od wymykania się nocą z domu.

Nikt się nie odzywał, słychać było jedynie setki ciężkich butów, które nie wykazały żadnej litości dla śniegu zalegającego od dawna w lesie.

Pomiędzy drzewami poczęły przebijać się zarysy pierwszych domostw. Każdy wiedział, jakie jest jego zadanie. Partyzanci zaczęli wolnym krokiem zbliżać się do skraju drzew. Każdy ruch był powolny, każdy krok niebywale ostrożny. Tivia ulokował się pomiędzy dwoma starymi drzewami, które tworzyły mu naturalne miejsce ochrony. Nie obawiał się tego jednak, nie spodziewał się, żeby ktokolwiek był mu w stanie dzisiaj zagrozić. W końcu to on, Tivia, miał być dzisiaj panem życia i śmierci.

Gdzieś po lewej stronie rozległ się cienki gwizd. Zaczęło się !

Po obu stronach wypadły masy ciemnych sylwetek, które trzymały jednak w rękach pochodnie. Jedne z nich były zapalone, jedne jeszcze nie. Sylwetki, rzucające rozdygotane cienie na tle jasnego płomienia, ominęły pierwsze domostwa i ruszyły dalej, w głąb wsi.

Tivia zacisnął ręce na swoim kaemie. To miał być jego dzień. Jego 5 minut.

Nacisnął spust.

Jego kaem plunął ogniem, rozsiewając wokół siebie ogień i zniszczenie. Pierwsze pociski dosięgnęły zabudowania wsi, masakrując dom, który stanął na ich drodze. Gdzieś w głębi wsi buchnęły płomienie. Łuna pożaru rozświetliła masakryczny obraz tych zdarzeń. Z zabudowań wybiegali półnadzy ludzie – ginęli na miejscu ścięci serią kaema Tivii. Ci, którzy mieli szczęście, ginęli we śnie.

Gdzieś rozległ się oszałamiający ryk bydła, zamkniętego w stajni, skazanego przez atakujących na śmierć w cierpieniu.

—-

„Codziennie patrzę z mojego okna na las, na przedwojenny krzyż, symbol cierpienia naszego Pana, symbol męki. W oczach mam zbiorową mogiłę niewinnych ludzi. Niech wreszcie sprawiedliwości stanie się zadość! Ludzie! Połóżcie tu głaz. Zamieńcie spróchniały krzyż. Zostawcie stosowny napis. Bóg i Pani Ostrobramska ocalili nas od kuli, ale my jesteśmy już starzy. Niech jednak nasi wnukowie i prawnukowie wiedzą o tym co działo się w Koniuchach krwawego 29 stycznia 1944 roku!”

Stanisława Woronis, mieszkanka wsi

 Autor:

Krzysztof Marcinkiewicz