Niezależna Gazeta Obywatelska

Zawsze lubiłam legendę herbową Rawicza, ale od jakiegoś czasu mit o pannie na niedźwiedziu nie daje mi spokoju. To już nie jest zwykłe lubienie, tylko wielka potrzeba, by opowiedzieć tę historię jeszcze raz – wierszem. Kto ciekaw wersji zapisanej prozą – polecam książkę Cetwińskiego i Derwicha: „Herby, legendy dawne mity” A kto lubi mity o zwycięstwie szlachetności nad złodziejstwem i niesprawiedliwością tego zapraszam do lektury:-))

 

RAWICZ – NIEDŹWIADA

 

 

 

Pannie – dziedziczce ruchomości wszelkich

Okropna stała się krzywda – oto brat jej

– Wolą ojca spadkobierca korony –

postanowił ją wygnać.

Opowieść ma jest zatem, ku przestrodze ludkowi

Na pohybel łapczywcom.

Aż nadto jest w niej jadu, co skapuje plamami

Z gadzich języków.

 

Młody król otępiały – już nawet nie sobiepan

– cóż dopiero królestwu,

dziedziczkę kazał wywieźć, zostawić śród ostępów

kędy gawrę swoją miał niedźwiedź.

Pannę ostawić sameńką.

 

Niedługo było czekać, aby zdumienie dworzan

Sięgnęło aż pod księżyc: oto panna

W triumfie wraca na swój zamek

Wjeżdżając na niedźwiedziu do sali rycerskiej!

 

Wierzajcie ludeczkowie, sama widziałam jak król

W pokorze upadł jej do stóp,

Czapkę królewską mnąc zawstydzony.

Tak tedy koniec gadzim był językom-

Czterem je powierzono wiatrom,

chciwość została przebaczona

Księżniczka za mąż poszła

Jej godłem odtąd panna na niedźwiedziu,

Co suknię ma czerwoną.

Maria