Niezależna Gazeta Obywatelska

Wpierw miałem napisać komentarz do wypowiedzi apologetów „narodowości śląskiej”. Rozszerzałem, rozszerzałem i powstał całkiem interesujący tekst.

Do rzeczy.

Komentujący mój tekst z 2 stycznia br. „gornyslask” pyta w czym widzę zagrożenie dla wspierania kultury śląskiej i zapisy statutu nowego stowarzyszenia autonomistów niezgodne z prawem naszego kraju.

Zagrożenie wynika z rozbudzania separatyzmu. Trzeba przypomnieć, że pod płaszczykiem działalności kulturalnej wielokrotnie realizowano szkodliwe dla Polaków projekty. Dla przykładu.

HAKATA – Deutscher Ostmarkenverein (Niemiecki Związek Marchii Wschodniej), założony w Poznaniu, 3 listopada 1894. Istniejący do 1934 r.

Statut organizacji dla określenia tego celu używał eufemizmów w rodzaju: „umacnianie i zrzeszanie niemczyzny na kresach wschodnich zamieszkanych przez ludność polską poprzez podniesienie i wzmacnianie niemieckiego poczucia narodowego”. A przecież statut HAKATY o germanizacji nie wspominał.

I to nie chodzi o porównanie w celowe zbicie Ślązaków z Niemcami. Chodzi o dosyć świadomy wybór części Ślązaków, którzy realizują cele polityki niemieckiej preferowane przez Erikę Steinbach. I tyle.

Jest czymś zupełnie nierealnym w kraju cywilizowanym, aby stawiać pomniki okupantom.

Dla przykładu. Na terenie osadnictwa burskiego w dzisiejszej RPA wspomina się i kultywuje pamięć o powstańcach burskich. I podkreśla szkodliwy wpływ imperialnej polityki Wielkiej Brytanii.

Paulus Kruger (Stephanus Johannes Paulus Kruger), pisany najczęściej Krüger, znany jako Oom Paul czyli wujek Paul (ur. 10 października 1825 w Bulhoek (ob. Whittlesea), Kolonia Przylądkowa, zm. 14 lipca 1904 w Clarens, koło Montreux, Vaud, Szwajcaria) – polityk burski, lider oporu Burów przeciw Brytyjczykom i prezydent Transwalu. W jego dawnej rezydencji w Pretorii znajduje się obecnie muzeum. W pobliżu stoi pomnik Paula Krugera, a jego nazwiskiem nazwano jeden z parków narodowych w RPA (Park Narodowy Krugera) oraz monetę (krugerrand).

W Chorzowie stawia się pomnik pruskiego ministra von Redena (zresztą ponownie po jego odnowieniu przez aparat III Rzeszy w 1940 r.)!

Organizacje autonomistów śląskich – zamiast podkreślać, że niektórzy wybierali Śląsk za swoje miejsce dla działalności i życia z wyboru – wybrały wspieranie projektów szkodliwych dla Polski.

Kolejny przykład. Tym razem ze Śląska.

Karol Olbracht Austriacki, Karl Albrecht Nikolaus Leo Gratianus von Österreich, później: Karl Albrecht Habsburg-Lothringen, od 1919 – Karol Olbracht Habsburg-Lotaryński, od 1949 – Karl von Habsburg-Altenburg (ur. 18 grudnia 1888 w mieście Pola – zm. 17 marca 1951 w Östervik koło Sztokholmu) – arcyksiążę austriacki, syn Karola Stefana Habsburga-Lotaryńskiego i Marii Teresy Habsburg-Toskańskiej, właściciel dóbr żywieckich, pułkownik artylerii Cesarskiej i Królewskiej Armii oraz Wojska Polskiego.

W 1939 zgłosił się do Wojska Polskiego, lecz nie został przyjęty. Po kampanii wrześniowej wrócił do Żywca. W listopadzie 1939 został przez Niemców aresztowany i uwięziony prawie do końca wojny w cieszyńskim więzieniu, był przesłuchiwany i torturowany przez Niemców w Krakowie, w wyniku czego został sparaliżowany (paraliż połowy ciała) i stracił widzenie w jednym oku. Stanowczo odmówił podpisania niemieckiej listy narodowościowej. Jego majątek trafił pod przymusowy zarząd III Rzeszy.

I właśnie to jest problemem. Stowarzyszenia autonomistów śląskich wspierają pamięć o rzekomo zasłużonych – typu grafa von Reden – pomijając celowo tych, którzy nie tylko wybierali Śląsk, ale czuli się też Polakami. Trudno chyba uznać, że żywieccy Habsburgowie z przymusu wybrali polskość.

I w tym tkwi klucz sporu. Przynajmniej do opamiętania się niektórych środowisk społeczno-politycznych.

Autor: Paweł Czyż, p.o. REDAKTORA NACZELNEGO KSI