Niezależna Gazeta Obywatelska

Niestety tendencja niszczenia liturgii nie jest powstrzymywana nawet przez wyższych rangą duchownych. Czy to wynik ekscentryzmu? A może głębokiej modlitwy? Zdecydowanie można stwierdzić, że brak wiary. Polska jest krajem, gdzie rewolucja soborowa przeszła wyjątkowo spokojnie, dzięki Prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu. Potrafił On dostrzec ogromne niebezpieczeństwo jakie nadchodziło w tamtym czasie. Porównując inne kraje, gdzie „tajfun odnowy” wszystkiego co Boskie i święte, Polska w miarę się zachowała.

Nie łudźmy się jednak, że jest dobrze i nie patrzmy na słupki wskazujące wysoką frekwencję, która ostatnio i tak bardzo spadła. Wypaczona liturgia z nadużyciami spowodowała, że na efekt długo czekać nie musieliśmy. Przez kilkadziesiąt lat w Kościele zmieniło się niemal wszystko. Ponieważ skupiam się na liturgii, pominę inne kwestie.

Spójrzmy na szaty kapłana. Nie mówiąc już, że w przeszłości nie było możliwe nie założenie części stroju liturgicznego. Dziś zdarza się to nagminnie. Niektóre szaty wycofano całkowicie np. humerał, manipularz, biret. Dzięki Bogu została alba, cingulum, stula i oczywiście ornat, którego jakość i materiał  nie jest najlepszej jakości Cudowne zdobienia jako coś wyjątkowego zapadły w głowie i myślach naszych rodziców, babć i dziadków. Cały ten zewnętrzny przepych miał dać wiernym do zrozumienia, że dzieje się coś niezwykłego, że przychodzi Ktoś , komu nie jesteśmy godni spojrzeć w Twarz.

Uroczyste śpiewy miały wymiar wręcz transcendentny, dotykały jakiejś części Nieba, wzruszały, tworząc aurę innego świata. I to jest zadaniem Mszy. Dać nam przedsmak wiecznego życia.

Gdy dziś widzę Księdza, który z mikrofonem w dłoni schodzi z prezbiterium do dzieci, by być bardziej cool, to… nie wiem co mam myśleć. Jawi mi się karykatura Mszy św. i kapłaństwa. Czy to jest ten „duch Soboru”? Czy ten skarb liturgii, za który inni oddawali swe życie to właśnie to w czym teraz uczestniczę? Bo ja życia, tak cennego daru od Boga, stracić za coś takiego bym nie chciał. Odpowiedzią na moje pytania rodzące się podczas Mszy, są w ogóle z tym nie związane akompaniamenty gitar. Jakby tego było mało dochodzi klaskanie, a nawet… tupot. Widzę zgiełk. Boże, gdzie jesteś? Chciałbym ciszy. Nie słyszę Jego odpowiedzi.

Czy dotrze do Nas, że w brutalny sposób przenieśliśmy akcent z Boga na człowieka? Odczuwam głęboką ranę widząc, że podczas Najświętszej Ofiary kładzie się nacisk w pierwszej kolejności na człowieka. Gdzie jest w tym wszystkim Bóg? Msza ma się dziś podobać. „To jest sukces” — mówią ludzie – „Kiedyś to można było zasnąć, dzieci się nudziły, babcie klepały Różaniec. A teraz to jest fajnie! MSZA JEST FAJNA!!.”

„BYŁEM NA IMPREZIE! BYŁO FAJNIE!!!” — odpowiadam. Widzę konsternację na twarzy rozmówcy. Co zaszło w ludzkiej świadomości, ze na Mszy nie zgłębiamy tajemnicę Boga, nie szukamy z Nim kontaktu, łaski, ukorzenia się przed Stwórcą. Tylko ma być łatwo, ciekawie i przyjemnie. Gdzie szacunek do Jego poświęcenia? Poświęcenia życia! Gdzie Jego Męka?

Wiem to z całą pewnością, że gdyby ktokolwiek zobaczył co się dokonuje podczas Mszy, albo wyszedłby z kościoła, nie mogąc znieść widoku cierpienia, albo upadłby na twarz i sparaliżowany strachem i żalem, oddałby należną cześć. Dziś potrafimy się uśmiechać, klaskać, dobrze bawić, podczas gdy „Pan Zastępów” jest Ofiarowany Bogu Ojcu. Czy to normalne? Czy potrafimy trzeźwo i racjonalnie myśleć? Czy stojąc podczas pogrzebu też zachowujemy się tak idiotycznie? Mam duże wątpliwości!

„Gdy Bóg jest na pierwszym miejscu, reszta jest na właściwym”  – święty Augustyn mówiąc te słowa, nawet nie przypuszczał, że nie odegrają dziś większego znaczenia. Gdyby widział co się dzisiaj dzieje na ołtarzach świata, pałałby świętym gniewem.

Wcześniejszy odcinek tutaj

Autor: Marek Kuryło