Niezależna Gazeta Obywatelska

Białoruś i jej przywódca to od 17 lat nierozerwalna całość. Aż dziw bierze, że 20 lat po rozpadzie ZSRR, w granicach Europy wciąż zapuszcza swoje korzenie dyktatura tłamsząca brutalnie opozycję. Dziś granic tego kraju nie mógł przekroczyć europoseł PJN, Marek Migalski. Nie powiedziano mu kto i dlaczego taką decyzję podjął, ale cel jego wizyty tłumaczy wszystkie jego problemy.

Represje, którym poddawani są Polacy na terenie Białorusi to żadna nowość. Tak samo jest tam traktowany każdy opozycjonista walczący o w pełni niepodległe państwo. Korzenie takich zachowań nie są jednak specjalnie zagmatwane. Państwo Łukaszenki od wielu lat funkcjonuje jako mieszanina białorusko-rosyjskich interesów, bo sam Łukaszenka innej konfiguracji nie ma zamiaru realizować. Warto pamiętać, że na początku lat 90. Łukaszenka mocno sprzeciwiał się likwidacji Związku Radzieckiego, dlatego dziś jest dla rosyjskich władz bardzo wygodną (a więc i mocno zależną) głową państwa. Na co dzień w Rosji przedstawiany jest jako dobry przywódca, ale wystarczy jeden poczyniony przez niego krok niespójny z rosyjskimi interesami, by wizerunek ten zmienił się o 180 stopni. Wtedy zaczynają się pojawiać w rosyjskiej telewizji filmy przedstawiające go jako bezwzględnego dyktatora, który od lat zatrzymuje niepodległościowe dążenia swojego narodu. By do końca pokazać tragizm całej tej sytuacji, odbiorcą owych filmów jest społeczeństwo rosyjskie, które wcale nie żyje w diametralnie innych warunkach, po prostu u nich udało się wyimaginować czystą demokrację.

Dążę w swoich rozmyślaniach jednak do czegoś zupełnie innego. W ostatnich tygodniach pojawiły się dwa wątki, które mocno zakorzeniły się w mojej pamięci. Pierwszy, wcale nie odległy, to dokonania polskiej prokuratury. Nie mieści mi się w głowie głupota urzędników, którzy na wniosek białoruskich władz, przesłały im informacje o kontach tamtejszych opozycjonistów. To nic innego jak podcięcie im skrzydeł, a tłumaczenia przedstawicieli prokuratury są jeszcze bardziej karkołomne. To wszystko jest jednak owocem niechlujstwa polskich władz, które przez ostatnie lata pozwoliły na wytworzenie się w polskiej prokuraturze tego typu durnych mechanizmów. I nic tu nie pomogą przeprosiny Radosława Sikorskiego, bo kto miał być aresztowany, ten już siedzi. I wypada w tej sytuacji ponownie powtórzyć określenie Władysława Bartoszewskiego, tylko w stosunku do obecnej władzy: dyplomatołki. W dodatku nieprzewidujące konsekwencji swoich działań.

Ale drugi wątek jest jeszcze ciekawszy. 1 sierpnia br. w mediach pojawiła się informacja o zjeździe Naszystów nad jeziorem Seliger. Dokładniej rzecz ujmując, jest to prokremlowska młodzieżowa organizacja, którą zaszczycił na tym zjeździe swoją obecnością premier Rosji Władimir Putin. Zdania, które padały na owym zjeździe są autentycznym dowodem na to, co wielu osobom w Polsce nawet nie chce przejść przez gardło. Neoimperialna polityka największego państwa świata nie jest tylko pustym słowem, a rzeczywistym zjawiskiem. Putin otwarcie mówił na spotkaniu, że popiera ideę połączenia się Rosji i Białorusi, oceniając że jest to „możliwe, bardzo pożądane i całkowicie zależne od woli narodu białoruskiego”. Na wypowiedź jednego z uczestników spotkania, że naród białoruski tego pragnie, premier Rosji odpowiedział, by o to walczyli. Warto pamiętać, że Mińsk i Moskwa już w 1997 r. utworzyły ZBiR, czyli Związek Białorusi i Rosji, który dwa lata później przekształcono w Państwo Związkowe Rosji i Białorusi.

Ten krótki wywód ma na celu pokazanie realiów geopolitycznych na wschodzie Europy. Pytanie, które samo się nasuwa, to czy w perspektywie kilkunastu, kilkudziesięciu lat, Polska będzie graniczyć z Rosją nie tylko przy Obwodzie Kaliningradzkim i czy Marek Migalski będzie dalej przekraczać polsko-białoruską granicę. Łukaszenka ewidentnie wyznaje zasadę „państwo to ja”, więc ciężko mówić w tym przypadku o jakiejkolwiek woli narodu białoruskiego. Jeżeli taka będzie, to zobrazuje ją przywódca tego państwa.

Autor: Marcin Rol