Niezależna Gazeta Obywatelska

„UPA choć walczyła z niemieckimi i sowieckimi okupantami, nie była szlachetną armią zbawienia. Popełniała haniebne zbrodnie głównie na polskiej ludności cywilnej” – z Arkadiuszem Karbowiakiem, pasjonatem historii i byłym Wiceprezydentem Opola rozmawia Tomasz Kwiatek

 

Arku, przed nami 4 lipca i 70. rocznica kaźni profesorów lwowskich zamordowanych we Lwowie. Możesz przybliżyć tę straszną historię?

Mordu na przedstawicielach lwowskiej palestry naukowej dokonano 4 lipca 1941 r. Akcję tę przeprowadziła specjalna jednostka Policji i Służby Bezpieczeństwa o nazwie Oddział Operacyjny do Zadań Specjalnych „Lwów”. Była to formacja autonomiczna działającą poza grupami operacyjnymi tzw Einsatzgruppen powołana do realizacji konkretnego zadania. Od 2 lipca 1941 r. formacją dowodził SS-Gruppenfuhrer E. Schoenegath. Liczebność oddziału wynosiła 230 osób. Wieczorem 3 lipca 1941 r. członkowie 19 grup tejże formacji wkroczyli do mieszkań lwowskich profesorów. Obok funkcjonariuszy niemieckich w akcji uczestniczyli także ukraińscy tłumacze. Listy proskrypcyjne na bazie których dokonywano aresztowań prawdopodobnie zostały sporządzone przez ukraińskich działaczy nacjonalistycznych. Wszystkich zatrzymanych przewieziono do siedziby gestapo przy ul. Wuleckiej. Tam dokonano selekcji. 7 osób zwolniono w tym prof. Franciszka Groera. 4 lipca 1941 r. w godzinach porannych na Wzgórzach Wuleckich pluton egzekucyjny dowodzony bezpośrednio przez SS-Unterstrumfuhrera Waltera Kutschmanna a nadzorowany przez SS-Hauptstrumfuhrera Hansa Krugera rozstrzelał 41 osób wśród których znajdowało się 22 profesorów lwowskich uczelni, resztę straconych stanowili członkowie ich rodzin. 11 lipca 1941 r. gestapo aresztowało kolejnych dwóch profesorów Henryka Korowicza i Stanisława Ruziewicza po których ślad zaginął (zostali najprawdopodobniej także zamordowani). 26 lipca 1941 r. na osobisty rozkaz SS-Reichsfuhrera H. Himmlera zamordowano ostatniego z profesorów byłego premiera II RP Kazimierza Bartla. Reasumując wbrew różnym krążącym po wojnie nieprawdziwym opiniom przypisującym ową zbrodnię Ukraińcom z batalionu „Nachtigall”, należy skonstatować, że zbrodni tej dokonali Niemcy.

Zwłoki pomordowanych naukowców zdaje się spalono w 1943 r.?

W 1943 r. na polecenie szefa IV departamentu RSHA czyli gestapo SS-Gruppenfuhrera Heinricha Mullera utworzony został specjalny oddział dowodzony przez Standartefuhrera Paula Blobela tzw. Sonderkomando 1005, który zajmował się na terenach okupowanych głównie Polski i ZSRR zacieraniem śladów hitlerowskich zbrodni. W skład roboczych komand zajmujących się wykopywaniem zwłok i ich paleniem wchodzili głównie Żydzi, którzy po wykonaniu tej makabrycznej pracy byli natychmiast likwidowani. Jeden z takich pododdziałów dowodzony przez SS-Hauptstrumfuhrera Waltera Schallocka 5 października 1943 r. spopielił szczątki pomordowanych w lipcu 1941r. na Wzgórzach Wuleckich.

Jak wiesz, 11 lipca będziemy obchodzili 68. rocznicę rzezi Polaków na Wołyniu. Przypomnij proszę naszym czytelnikom dlaczego doszło do tego skoordynowanego ataku na 99 polskich miejscowości.

Wydarzenia z lipca 1943 r. były konsekwencją wcześniejszych decyzji kierownictwa wołyńskich struktur UPA, które pod wodzą płk. Dmitra Klaczkiwskiego „Kłym Sawur” Iwana Łytwynczuka „Dubowyj” oraz Wasyla Iwachiwa „Sonar” rozpoczęły na Wołyniu masową akcję mordowania polskiej ludności cywilnej wiosną 1943 r. 11 lipca 1943 r. nastąpiła kulminacja. Oddziały UPA podjęły zorganizowane uderzenia na kilkadziesiąt miejscowości położonych głównie w dwóch powiatach horochowskim i włodzimierskim. Do pierwszych mordów na tych obszarach doszło jeszcze w maju 1943 r. Jednak skala tego, co wydarzyło się 11 lipca i później była nie do porównania. UPA pieczołowicie przygotowała się do tej „operacji”. Przed jej rozpoczęciem wysłannicy tej formacji pojawiali się w ukraińskich wsiach na ogół sąsiadujących z polskimi celem poinformowania i zachęcenia mieszkańców do udziału w akcjach wyniszczających. Faktycznie w owych zbrodniczych wyczynach zarówno z własnej woli jak i pod przymusem uczestniczyła część ukraińskiej ludności cywilnej.

Rzeź Polaków rozpoczęła się typowo o godz. 3 nad ranem. W jaki sposób ginęli nasi rodacy?

Atakowano ludzi znajdujących się w domach, kościołach dosłownie wszędzie. Czasami przewidując opór uciekano się do podstępu. Ludzie zabijani byli w różny sposób. Część ginęła od broni palnej, ale większość padała ofiarami ukraińskich cywilów biorących udział w rzezi. Te grupy chłopskie przekształcone potem w SKW (Samoobronnnyje Kuszczowyje Widdyły) nie posiadające na swym stanie broni palnej mordowały polskich sąsiadów narzędziami gospodarczymi takimi jak kosy, siekiery, widły, młotki itp. Zdarzały się przypadki zdegenerowanego sadyzmu, kiedy to ludziom wydłubywano oczy, obcinano członki, wyciągano wnętrzności generalnie znęcano się przed śmiercią w okrutny sposób.

Ilu Polaków zginęło podczas tej lipcowej masakry?

Przyjmuje się że do końca lipca 1943 r. w 530 spacyfikowanych miejscowościach zamordowano około 17000 mieszkańców. Nie był to koniec zbrodni bowiem masakry trwały nadal.

Nie próbowano się bronić?

Niestety akcja eksterminacyjna zaskoczyła trochę polską ludność. Grupy samoobrony były wówczas w trakcie tworzenia. Brakowało im broni, choć czasami wspierała je partyzantka sowiecka a czasami niemieccy okupanci. Oddziały partyzanckie AK dopiero się tworzyły i zaktywizowały swoją działalność dopiero w II połowie 1943 r. Część Polaków chcąc walczyć z UPA wstąpiło do niemieckiej policji pomocniczej tzw. Schutzmanschaft – np. 107 batalion złożony był tylko z Polaków, z których 450 zdezerterowało potem do 27 Dywizji Wołyńskiej AK, natomiast 104 batalion miał mieszany skład 60 Polaków, 71 Białorusinów i 16 Ukraińców.

Mordy na Wołyniu odbywały się też wcześniej. Przykładowo 2 czerwca 1943 r. oddziały UPA i samoobrony ukraińskiej zamordowały ok. 250 Polaków we wsi Hurby w powiecie zdołbunowskim na Wołyniu. Takich „akcji” zdaje się było więcej?

Pierwszy masowy mord na Wołyniu miał miejsce 9 lutego 1943 r. we wsi Parośla, gdzie sotnia UPA dowodzona przez Hrihorija Perehijniaka „Dowbeszkę-Korobkę” wymordowała 173 mieszkańców oraz 7 (lub 6) jeńców kozackich, których sotnia wzięła do niewoli wcześniej w czasie akcji przeciw niemieckim siłom okupacyjnym w miejscowości Włodzimierzec przeprowadzonej w nocy z 7 na 8 lutego 1943 r. Od tego momentu zbrodnie popełniane były z systematyczną regularnością, choć jeszcze nie na masową skalę. W nocy z 26 na 27 marca 1943 r. oddział UPA dowodzony przez Iwana Łytwynczuka „Dubowyj” zmasakrował wieś Lipniki zabijając 179 osób. „Dubowyj” należał obok Petro Olijnika „Eneja” do czołowych organizatorów masakr polskiej ludności na Wołyniu. Pod jego kierownictwem siły UPA wymordowały około 600 mieszkańców Janowej Doliny. To, że zginęło tam „tylko” 600 osób, należy zawdzięczać temu, że upowski atak powstrzymany został przez polską samoobronę oraz niemiecki oddział w sile kompanii stanowiący ochronę kopalni bazaltu (część Polaków została uzbrojona przez Niemców). Naturalnie tych zbrodni było mnóstwo.

Ilu Polaków w sumie zginęło na Wołyniu?

Około 60.000.

Ginęli tylko Polacy?

Nie. Obok naszych rodaków ofiarami zbrodni UPA w znacznie mniejszej skali padali także Czesi, Rosjanie, Ormianie i Żydzi. Natomiast z polskich rąk w akcjach odwetowych ginęli Ukraińcy (także cywile). Ich liczba trudna jest do ustalenia, bowiem nikt nie przeprowadził do tej pory rzetelnych badań. Podawany jest szacunek 2000-3000. Być może jest on prawdziwy. W prowadzonym przez ośrodek „Karta” spisie ofiar konfliktu polsko-ukraińskiego z czterech gmin powiatu włodzimierskiego przedstawione są 964 znane z nazwiska osoby. Więc te wspomniane szacunki mogą ulec pewnym korektom wzwyż.

Czyli tę zbrodnię na Polakach możemy śmiało nazywać ludobójstwem?

Bez względnie tak.

Jak według Ciebie, powinny wyglądać nasze stosunki dyplomatyczne z Ukrainą, w której Bandera jest od kilku lat kreowany na bohatera narodowego, a jego pomnik stoi nawet we Lwowie?

Nasze relacje z Ukrainą powinny być zawsze jak najlepsze. Tego wymaga polska racja stanu. Dziś kiedy rządzi w Kijowie opcja prorosyjska nie jest to łatwe, ale trzeba próbować, bowiem brak współpracy z Ukrainą i bezwolne przypatrywanie się jak pogrąża się ona w otmętach rosyjskiej zależności oznacza de facto naszą kapitulację przed Rosją (dziś Ukraina jutro Polska taka jest nieuchronna kolejność na liście geopolitycznych apetytów kremlowskich władców). Kwestie historyczne to zupełnie inna sprawa. S. Bandera jest bohaterem narodowym Ukraińców nie Polaków. Generalnie przyznam, że trudno mi sugerować kto u naszych sąsiadów ma znajdować się na pomnikach, a kto nie. Ukraińcy muszą odwoływać się do tradycji OUN-UPA, bo żadnych innych ruchów walczących w czasie ostatniej wojny za „samostijną” Ukrainę tam nie było (pomijam tu pozywtywistyczno-niepodległościową pracę wykonywaną przez środowiska OUN-M A. Melnyka, hetmańców P. Skoropadskiego, czy petlurowców A. Lewickiego). Jednak to czego można i należy oczekiwać, to większy krytycyzm i dystans wobec owej tradycji. UPA choć walczyła z niemieckimi i sowieckimi okupantami, nie była szlachetną armią zbawienia. Popełniała haniebne zbrodnie głównie na polskiej ludności cywilnej. W latach 1943-1944 na Wołyniu i Galicji ich aktywność w orgii mordów na cywilach była większa niż w działaniach antyniemieckich czy antysowieckich. Dobrze byłoby aby tę prawdę o swoich idealizowanych „bohaterach” nasi ukraińscy sąsiedzi poznali. I tego od nich oczekuję.

Bardzo Ci dziękuję.