Niezależna Gazeta Obywatelska

Stanisław Moniuszko urodził się 5 maja 1819 r. w Ubielu koło Mińska w rodzinie szlacheckiej. Był wybitnym polskim kompozytorem, dyrygentem, pedagogiem, organistom; autorem ok. 268 pieśni, operetek, baletów i oper.

Początkowo w kierunku muzycznym kształciła go jego matka, a gdy w 1827 r. rodzina przeniosła się do Warszawy, ośmioletni Moniuszko rozpoczął naukę muzyki u Augusta Freyera, organisty w kościele Świętej Trójcy. Po trzech latach rodzina przeprowadziła się do Mińska, gdzie Moniuszko kontynuował naukę u Czesława Stefanowicza. W 1837 r. wyjechał do Berlina, aby kształcić się muzycznie u Carla Friedricha Rungenhagena, u którego studia ukończył w 1840 r. Następnie zamieszkał w Wilnie, gdzie działał jako organista, kompozytor, pedagog i organizator życia muzycznego w mieście. W 1858 r. przeniósł się wraz z rodziną do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrygenta opery. Od 1864 r. był wykładowcą w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Tworzył muzykę o charakterze narodowym, wplatając w utwory elementy ludowe. Jego najsłynniejsze dzieła to opery: „Straszny dwór” i „Halka„. Zdobył sobie międzynarodowa sławę już za życia, szczególnie w krajach słowiańskich. Był osobowością artystyczną, która zmieniła kształt polskiej opery.

Zmarł 4 czerwca 1872 r. w Warszawie na atak serca, a jego pogrzeb stał się manifestacją narodową. Pochowany jest na cmentarzu powązkowskim w Warszawie.

Oprac. Tomasz Kwiatek