Niezależna Gazeta Obywatelska

Czy jest Pan zadowolony z przebiegu pikiety pod Cadbury/Kraft?

Tak. W jednym miejscu spotkali się przedstawiciele pracowników z regionu Śląska Opolskiego (głównie z Brzegu) oraz związkowcy branży cukierniczej z innych regionów. Swoją obecnością zaszczycił nas także zastępca przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” – kol. Tadeusz Majchrowicz. Pikietowaliśmy pokojowo przeciwko łamaniu praw pracowniczych w fabryce gumy do żucia w Skarbimierzu Osiedle. Staliśmy z podniesionymi głowami, rozmawialiśmy z dziennikarzami.

Tymczasem dyrekcja fabryki nakazała zamknąć bramę i postawić taśmy, kilka dni wcześniej pośpiesznie postawiono nową wartownię i ściągnięto oddziały ochroniarzy (tłumacząc pracownikom, że to w obawie przed zamachami terrorystycznymi talibów). Nikt do nas nie podszedł, podglądali nas tylko z okien swoich wygodnych gabinetów.  Symbolika tej sytuacji mówi sama za siebie.

Z tego co słyszałem, pracownicy wchodzili innym wejściem niż zawsze do pracy, bo pikieta odbywała się na przejściu zmian?

 

Taki prosty manewr pracodawcy był do przewidzenia. Dyrekcja boi się związkowców jak ognia, za wszelką cenę chcą nas odizolować od innych pracowników. Aby pracownicy nie widzieli pikiety, nakazano wjeżdżać do pracy tylko tylnią bramą. Wracający z pierwszej zmiany, również mogli wyjechać jedynie tylnią bramą. Był to pierwszy taki przypadek w historii tej fabryki.

Na kogo mógł Pan liczyć spośród pracowników zakładu? Pracownicy byli zastraszani, podobno uczestnicy pikiety byli był monitorowani?

Strach pozostał jedyną metodą budowania autorytetu dyrekcji fabryki gumy do żucia. To prawda, za bramą stał pracownik ochrony, który filmował kto uczestniczy w pikiecie. Dzień wcześniej ochroniarz pytał się pracowników w autobusie kto należy do związków. Przykłady działań dyrekcji przeciwko związkowcom to temat na osobną pracę, zainteresowanych mogę odesłać do wyników kontroli Państwowej Inspekcji Pracy.

W takich przypadkach należy liczyć na pracowników chronionych na podstawie ustawy o związkach zawodowych. Po zakończeniu pierwszej zmiany w fabryce, dołączyła do nas dodatkowa grupa „niechronionych”. Zostali nagrodzeni gromkimi brawami. To bardzo miły akcent.

Cadbury ustami rzecznika twierdzi, że nie można łączyć Pańskiego zwolnienia z pracą związkową, podobno naruszył Pan zasady współżycia społecznego?

Pani rzecznik prasowa Cadbury/Kraft ma bardzo ciekawą pracę. Niedawno oskarżała naszego kolegę Pawła Jedlińskiego o kłamstwa, zaś dziennikarzy opisujących temat tuszowania wypadków przy pracy i fałszowania dokumentacji w Cadbury – straszyła odpowiedzialnością procesową. Po czym po cichu przyznali się do winy i przed sądem zawarto ugodę z pracownikiem.

„Dobre zasady współżycia społecznego”, to w fabryce gumy ciekawe pojęcie. Wygląda to mniej więcej tak: Kiedy zausznik dyrekcji straszy związkowca „połamaniem i wywiezieniem do lasu”, a zatroskani pracownicy zmiany piszą petycję do dyrektora o interwencję wobec prowokatora – dyrektor tłumaczy że póki nie ma prawomocnego wyroku sądu, nie może nic mu zrobić (jednocześnie zapewnia podejrzanemu opiekę prawną). Kiedy zaś wspomniany intrygant oświadcza że nie czuje się komfortowo w towarzystwie związkowca – oznacza to że widocznie związkowiec „narusza dobre zasady współżycia społecznego”.

Ostatnio informowaliście, że dyrekcja zamknęła dostęp do komputera niektórym pracownikom a pretekstem była obawa ataku talibów? Co jest grane w Cadbury, przecież to duży zakład?

Jeszcze kiedy byłem pracownikiem firmy, pozamykano drzwi budynku fabryki, a mi zablokowano elektroniczną kartę wejściową. Jednocześnie zablokowano mi dostęp do komputera, który był udostępniony do niezbędnej działalności związkowej (jest zablokowany do dziś).

Nasz dyrektor nie zna języka polskiego, oświadczył nie raz, że nie bardzo zna polskie prawo. W moim przekonaniu decydujące znaczenie mają „doradcy”, zaś dyrektor podpisuje podejrzane dokumenty. W grudniu otrzymałem naganę za nieobecność w pracy, podczas gdy byłem w tym dniu z całą swoją zmianą w pracy. Zdumiony obejrzałem dokument, był napisany piękną polszczyzną i podpisany przez pana Iana O’Toole. Musiałem pisać odwołanie od nagany, wobec braku rezultatu musiała to robić cała komisja zakładowa „Solidarności”. Musiałem udowodnić, że byłem w tym dniu w pracy. Udało mi się. Dziś w podobnej sytuacji muszę udowadniać, że nie naruszam „dobrych zasad współżycia społecznego w miejscu pracy”.

A co z tymi talibami w Skarbimierzu?

Myślę, że lepiej dla dyrektora byłoby powiedzieć pracownikom, że obawia się pikiety „Solidarności” i stąd „wyjątkowe środki bezpieczeństwa”. Opowieści o talibach to nie tylko traktowanie polskich pracowników jak idiotów, ale także autokompromitacja.

Co jest grane? W czerwcu firma ma oficjalnie zmienić nazwę z Cadbury na Kraft. Być może naiwni liczą, że po zmianie nazwy wszystkie przestępstwa, wykroczenia, świństwa i wygłupy zostaną pod „starym nazwiskiem”. Zmiana nazwiska czy garnituru nie czyni człowieka kimś innym, tak samo firma pozostanie ze starymi problemami.

Czy tylko w Skarbimierzu są takie problemy, czy w innym zakładzie koło Poznania jest podobnie?

Według mojej wiedzy pracownicy zakładów w Skarbimierzu są najgorzej traktowani spośród wszystkich zakładów Kraft Foods w Europie. Jeżeli chodzi o zakłady Kraft w Polsce to dyrekcje starają się traktować związki zawodowe jako partnerów a nie wrogów. Tam nie szukają talibów.

Co by się musiało według Pana zmienić, by zakład zaczął normalnie funkcjonować? 

Jeszcze dwa miesiące temu liczyłem, że uda się podpisać porozumienie w trwającym od dłuższego czasu sporze zbiorowym z pracodawcą. Pracowaliśmy nad poprawieniem wzajemnych relacji z dyrekcją. Mediator z listy ministerstwa pracy i polityki społecznej miał już przygotowany wzór porozumienia, jednak działania pracodawcy okazały się grą.

Niestety takimi działaniami pracodawca utracił nasze zaufanie. Pytanie to pozostawię bez odpowiedzi.

Dziękuję za rozmowę i życzę powodzenia.