Niezależna Gazeta Obywatelska

„Moim sympatykom będę niezmiernie wdzięczny, jeśli zechcą szerzyć mój program-minimum: 1000 szkół i strzelnic na 1050–lecie Chrztu Polski” – z Grzegorzem Braunem, głośnym reżyserem i kandydatem na Prezydenta RP rozmawia Tomasz J. Kostyła

Wielokrotnie na spotkaniach mówił Pan, iż Polskę czeka los kondominium niemiecko- rosyjskiego, pod żydowskim zarządem komisarycznym. Jeśli jest ten scenariusz już realizowany, to jakie Pan widzi środki zaradcze na wyjście z tego układu?

Owszem, tak to określam: „KONDOMINIUM ROSYJSKO-NIEMIECKIE POD ŻYDOWSKIM ZARZĄDEM POWIERNICZYM” – to jest scenariusz da nas przewidziany. Przez kogo? Przez międzynarodowe konsorcjum kontrolujące nasze terytorium za pośrednictwem swojej agentury, która dominuje na scenie politycznej III RP. Jakie jest wyjście? Trzeba przestać zamykać oczy na rzeczywistość – tak historyczną, jak i tę aktualną. Trzeba dobrze odrobić lekcje historii – materiału poglądowego wszak nie brakuje – i zacząć wreszcie uczyć się na błędach. Trzeba przestać wmawiać sobie, że Polskę ktoś nam podaruje. Czy to jacyś mityczni „alianci”, czy „przyjaciele Polski”. Trzeba więc wyjść z KLIENTELIZMU w polityce międzynarodowej i z KOLEKTYWIZMU w polityce wewnętrznej. Trzeba walczyć z MARKSIZMEM EKONOMICZNYM tj. socjalizmem w gospodarce, ale i z MARKSIZMEM KULTUROWYM, tj. poprawnością polityczną, która propaguje światopoglądąd oparty na bredniach (w rodzaju globalnego ocieplenia) i niegodziwościach (w rodzaju rewolucji genderowej). Trzeba jak najpilniej rozstać się z całym tym ”zespołem urojeniowo-roszczeniowym”, który się składa na syndrom tradycyjnej impotencji inteligenckiej. A na ów zespół składa się szereg przesądów, którym polska elita najpowszechniej hołduje: DEMOKRATYZM ustrojowy, ETATYZM gospodarczy, MODERNIZM religijny, PACYFIZM, którego przejawem jest lekceważenie spraw obronności z jednej i wykluczenie kary śmierci z drugiej strony, oraz ABSTRAKCJONIZM historyczny, na czele z judeoidealizmem (w odróżnieniu od judeorealizmu, który szczerze polecam). Trzeba rozstać się z tymi przesądami jak najpilniej, jeśli naród polski ma przetrwać i przynieść jeszcze jakieś pożytki światu.

„KOŚCIÓŁ, SZKOŁA, STRZELNICA” a idąc dalej można dopowiedzieć: „mennica, kamienica i ulica” – tak określił Pan kolejność w kierunku  odrodzenia narodu i odzyskania państwa polskiego. Ale chyba nie każdy myśli jeszcze w takich kategoriach. Do ludzi nie dociera logiczne rozumowanie podparte racjonalnymi argumentami. Czy nie jest tak, że większość społeczeństwa woli żyć jakby w drugiej rzeczywistości, aby tylko jakoś przetrwać, nie angażując się w nic?

Owszem, tak właśnie jest – tyle, że błąd nie leży po stronie tej większości. Błąd popełniają ci, którzy wszelkie działanie publiczne uzależniają do tejże większości, bo wszelkie nadzieje pokładają w procedurze demokratycznej. Tymczasem istotnych zmian nigdy nie dokonują żadne „masy”, choćby najbardziej „uświadomione” – ale raczej zdeterminowane, elitarne mniejszości. Tak to widzę. Problemem pierwszorzędnej wagi jest zachowanie ciągłości pokoleń – a więc bezpieczeństwo życia, wychowania i kształcenia polskiej młodzieży. Potrzebne są polskie szkoły, które nie będą narzędziem dezinformacji (w duchu polit-poprawności) i deprawacji (w duchu genderyzmu), a nawet lansowania zbrodniczych ideologii (rewolucyjnych i eugenicznych). Nie zapewni młodym Polakom tego bezpieczeństwa szkoła państwowa, ukształtowana w duchu Komisji Edukacji Narodowej. Polska inteligencja niestety całkowicie opacznie postrzega tu „plusy dodatnie i plusy ujemne” w naszych dziejach. Nigdy jednak za późno na naukę. Tę spuściznę rewolucji kołłątajowsko-stalinowskiej trzeba stanowczo odrzucić – a wówczas może jeszcze Polacy zdążą przyjść do siebie, by dopełnić swą dziejową misję. Jakaż to misja? Przede wszystkim: zachowanie TRADYCJI KATOLICKIEJ. Katolicyzm jest istotnym generatorem cywilizacji polskiej, która bez Kościoła po prostu nigdy by nie zaistniała. Co jest tej cywilizacji specyfiką: duch wolności. Naszą misją jest dzielenie się tym skarbem z innymi – jak to bywało w przeszłości – nie droga podboju militarnego, ale droga atrakcji kulturowej.

Jest Pan osobą szykanowaną przez aparat III RP. Represje karne oraz atak sił postmagdalenkowych nie osłabiają w żaden sposób Pana aktywności zarówno artystycznej, jak i politycznej. Mając coraz większe grono sympatyków i głosząc od lat te same poglądy, myślał Pan o udziale w życiu politycznym Polski?

„Szykanownie” i „represje”, to są duże słowa. Ja za dobrze pamiętam czasy, w których one miały prawdziwie złowrogie desygnaty – dlatego na własny użytek wolę ich nie nadużywać. Chociaż prawdą jest, że z wszystkich moich zajęć w ostatnich latach tylko jedno wykonywałem w sposób ciągły i systematyczny – a było to występowanie w charakterze podsądnego. Cieszę się, że mimo usilnych prób pozbawienia mnie możliwości wykonywania zawodu reżysera, moje filmy znajdują jednak jakoś drogę do publiczności – a nawet zyskują sobie oddanych fanów. Miło mi również, jeśli moja aktywność gawędziarsko-publicystyczna znajduje zrozumienie, a może nawet komuś się przydaje.

Mówi się, iż mógłby Pan swoją wiedzą jak i autorytetem, zjednać wiele sił patriotycznych, mobilizując Polaków do aktywności społecznej. Nie jest Pan bezpośrednio kojarzony z żadnym ugrupowaniem, czy frakcją polityczną, a jednak Pana poglądy podzielają narodowcy, patrioci, monarchiści i konserwatyści. Jest to spory kapitał…

Jeśli tak jest, jak Pan powiada, to i dobrze. Rad jestem, jeśli moje opinie i działania stanowić mogą dla innych wyrazisty punkt odniesienia. Bo przecież nie o to chodzi, byśmy się ze sobą mieli we wszystkim zgadzać – ale by się wzajemnie dobrze informować i samemu jasno deklarować: kto jest kim i za czym się opowiada. Warto pamiętać, że nic nie jest przesądzone – więc wszystko jest możliwe. Odzyskanie suwerenności narodowej, odzyskanie państwa, restytucja Korony Polskiej – to trudne zadanie, ale przecież: jak Pan Bóg dopuści, to i z kija wypuści. Ale jest i druga mądrość: jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie. Myli się, kto sądzi, że można i należy sprawy polskie prowadzić „po świecku”, bez zawierzenia Boskiej pomocy, bez modlitwy różańcowej po prostu. Osobiście przestrzegałbym przed poszukiwaniem rozwiązania dla sprawy polskiej w trybie konkursu na jakiegoś „męża opatrznościowego”. Potrzebny jest, owszem, wielki zbiorowy wysiłek – ale wcale nie musi on przybierać formuły jednolitego frontu. Polska, jeśli ma się jeszcze podnieść z upadku, to stanie się to raczej w parafiach i gminach na prowincji – niż w stołecznych salonach. Przy okazji powtórzę więc: mamy w kraju ponad 10 tysięcy parafii katolickich – gdybyż więc przynajmniej w co dziesiątej podjęty został program: „KOŚCIÓŁ-SZKOŁA-STRZELNICA” – wówczas byłbym spokojny, że Polska przetrwa przynajmniej najbliższych 50 lat. Moim sympatykom będę niezmiernie wdzięczny, jeśli zechcą szerzyć mój program-minimum: 1000 SZKÓŁ i STRZELNIC NA 1050-LECIE CHRZTU POLSKI. Ta wielka rocznica wypada już za rok – obyśmy jej nie przespali.

Bardzo dziękuję za rozmowę.