Niezależna Gazeta Obywatelska

„Marsz Niepodległości jest żywym przykładem solidaryzmu narodowego, który jednoczy wszystkie warstwy społeczne, wszelkie zawody i grupy wiekowe niezadowolone z tak zwanej „republiki okrągłego stołu” – z Tomaszem Greniuchem – wieloletnim działaczem ONR i byłym kierownikiem Brygady Opolskiej, doktorantem KUL, rozmawiał Jerzy Wasiukiewicz.

Byłeś pomysłodawcą, aby ONR maszerował ulicami stolicy w Narodowe Święto Niepodległości. Jak dziś patrzysz na swoje po części dziecko, czyli na „Marsz Niepodległości”?

Podobno sukces ma wielu ojców, „Marsz Niepodległości” jest niewątpliwym sukcesem, a więc na porodówce powoli brakuje miejsca na kolejnych zgłaszających się rodzicieli  a ja nie zamierzam pchać się i rozpychać łakociami udowadniając ojcostwo, ale skoro tak uważasz… W ONR po prostu zajmowałem się od początku zgłaszaniem do urzędów manifestacji, było tak zarówno w przypadku kolejnych manifestacji na Górze Świętej Anny, w Myślenicach czy wreszcie w Warszawie w roku 2006, a działo się tak z bardzo prozaicznych powodów, mianowicie posiadałem wzór odpowiedniego formularza, należy pamiętać że w omawianym okresie nie można było sobie z Internetu „ściągnąć” dowolny formularz, była to zatem wręcz „wiedza tajemna”, którą posiadłem (śmiech).

Ale z prawdziwym sentymentem wspominam ten czas. Z dzisiejszego punktu widzenia była to niesamowita amatorszczyzna i brawura zżytych ze sobą przyjaciół.

Przede wszystkim nie mieliśmy ludzi w Warszawie! Zero kontaktów! Wszyscy byliśmy w stolicy przyjezdni! Był to dla nas obcy teren! Wszyscy co do jednego byliśmy „słoikami” z zapyziałej prowincji Mimo to postanowiliśmy, że Święto Niepodległości musi był organizowane właśnie w stolicy. Wiążą się z tym zabawne sytuacje.  Pamiętam telefon z warszawskiego Biura Kryzysowego do którego zgłaszałem nasze zgromadzenie o uzupełnienie formalności. Urzędnik poinformował mnie, że wystarczy do nich podejść i coś tam dopisać, że to nie powinien być dla mnie żaden problem. Dosłownie kilka minut. Gdy odpowiedziałem gdzie mieszkam i wyjaśniłem to jak mogłem najdokładniej, mój rozmówca szczerze zwątpił w zdrowie psychiczne osoby która zgłasza manifestację 400 km od miejsca zamieszkania! Trasę marszu ustalałem według mapy turystycznej, a nasze pierwsze przemówienia, a tym samym cel manifestacji, odbywały się pod pomnikiem… Wincentego Witosa („Dmowskiego” jeszcze wówczas nie było, a Witos wydawał nam się lepszy od Piłsudskiego czy… ”czterech śpiących”). Można jeszcze do tego dorzucić wielogodzinne kluczenie i błądzenie po warszawskich cmentarzach w poszukiwaniu miejsc spoczynku wybitnych narodowców, którym chcieliśmy złożyć hołd czy frekwencja dochodząca w porywach do 80 osób. Można tak naprawdę długo wyliczać swoiste „bareizmy” tamtego okresu. Dziś to jednak prawdziwy klasyk.

Podsumowując, z wątłego, niepozornego „chucherka”, któremu chyba nikt nie dawał szans na przetrwanie wyrósł zdrowy i silny ”siedmiolatek”, przed którym otwierają się wielkie perspektywy, i kolejne urodziny z gośćmi liczonymi w dziesiątkach, a być i setkach tysięcy.

Od pierwszego marszu ONR minęło już 7 lat. „Marsz Niepodległości” różni się od tych pierwszych demonstracji nie tylko liczbą uczestników, ale tym, że przyciąga tak szerokie spektrum ludzi o różnych poglądach,  że z Marszem identyfikują się ci, którzy często nie identyfikują się z szeroko nawet pojętym ruchem narodowym. To siła, a może słabość tego Marszu?

Historia nie zna drugiego tak wielkiego skoku frekwencji. Manifestacja z roku 2006 zgłoszona była na 80 osób i tyle mniej więcej przeszło przez miasto wzbudzając co najwyżej chwilowe zaciekawienie przechodniów, po 7 zaledwie latach liczba ta skoczyła do umownych 100 tysięcy (nikt bowiem do dziś nie jest w stanie podać dokładnej liczby uczestników ostatniego marszu).  To jasne, że w tak ogromnej ludzkiej masie nie mogą być wyłącznie zadeklarowani narodowcy, poza tym mijało by się to z celem. Marsz Niepodległości jest bowiem dla wszystkich ludzi miłujących niepodległościowe idee. Wydarzenie to jest żywym przykładem solidaryzmu narodowego, który jednoczy wszystkie warstwy społeczne, wszelkie zawody i grupy wiekowe niezadowolone z tak zwanej „republiki okrągłego stołu”. Myślę, że jest to wielka siła i potencjał, który jednak należy rozumnie i z rozwagą spożytkować , również na arenie politycznej.

O czym jest „Droga nacjonalisty”, której jesteś autorem, a której pierwszy nakład właśnie się już rozszedł?

Podtytuł „Drogi Nacjonalisty” brzmi „Duchowa wędrówka do Doskonałości”. „Najwyższą Doskonałością” jest Bóg, a tytułową „drogą” czy też „wędrówką” do Niego jest praca dla dobra wspólnoty, dla Narodu. Obecne młode pokolenia nie potrafią, lub nie chcą poruszać się w sferze duchowości wybierając jedynie materialną egzystencję, a to właśnie rozwój duchowy człowieka odpowiedzialny jest za wszelką twórczość, materializm sprowadza ich jedynie do bezideowych „konsumentów”. „Droga Nacjonalisty” ma być swoistym duchowym przewodnikiem i bodźcem do odrzucenia materialnej wegetacji. Ma być katalizatorem przemian. Mimo, że książka pisana jest w sposób niezwykle subiektywny do tego w tonie patetycznym to jak widać po błyskawicznym wyczerpaniu nakładu (500 egz. w ciągu miesiąca, przy czym głównym odbiorcą jest niezwykle wąskie środowisko nacjonalistów) i wielu przychylnych opiniach i recenzjach książka osiągnęła swój dydaktyczny cel, będąc drogowskazem jak omijając przeszkody dotrzeć na „Górę Przeznaczenia, czyli osiągnąć szczyt człowieczeństwa.

Czy nacjonalizm nie jest już anachronizmem? Żyjemy w czasach, kiedy ze wszystkich stron słyszymy, że jesteśmy już bardziej Europejczykami niż Polakami i w związku z tym powinniśmy się wyrzec polskości. Od ponad roku mówi się coraz otwarciej o Unii Europejskiej, nie jako o federacji państw, które łączy unia gospodarcza, ale mówi się już o unii politycznej i o budowie – o czym powiedział niedawno agencji Intertass Lech Wałęsa – jednego państwa o nazwie Europa?

Wręcz przeciwnie. Nacjonalizm nie stracił racji bytu jako idea ale zyskał wiele nowych perspektyw rozwoju na płaszczyznach, które zagrażają już nie tylko integralności państw narodowych, ale również kulturowych czy cywilizacyjnych. Współczesny nacjonalizm jawi się dziś jedynym obrońcą cywilizacyjnej , rzymsko-łacińskiej, spuścizny Europy. Obecny rozwój europejskich nacjonalizmów jest więc reakcją na zjawiska o których piszesz.

Takiej wspólnej federacji krajów europejskich nie wykluczał i dopuszczał ją działacz Stronnictwa Narodowego Adam Doboszyński, o czym pisał w czasie kiedy przez Europę przetaczał się walec II wojny światowej.

Zgadza się, Doboszyński szedł nawet dalej pisząc o teorii tzw. „Wielkich Narodów” dając za przykład  choćby Wielką Brytanię w której odrębne niegdyś narody, posiadające często bogatą historię, której nie powstydziłoby się niejedno suwerenne państwo, jak Walijczycy, Piktowie czy Szkoci,  stopili się z czasem w jeden organizm. Doboszyński nie wykluczał w przyszłości podobnej fuzji narodów: polskiego, czeskiego, słowackiego i serbo-łużyckiego.  Idee federacyjne były zresztą żywe w całym ruchu narodowym, wbrew temu, co lansują dziś różnej maści „eksperci”, „socjolodzy” i „historycy idei” opłacani przez środowiska Krytyki Politycznej, twierdzący, że nacjonalizm dąży do etnicznej emancypacji a „monopol” na federalizm mają jedynie piłsudczycy.  Przecież środowisko Organizacji Polska wywodzące się z przedwojennego ONR, a więc używając wyborczej nomenklatury „ultranacjonaliści”, stworzyli koncepcję „międzymorza” czyli federacji ABC (nie przypadkowo taki tytuł nosił główny organ prasowy  od którego swoją potoczną nazwę wzięło środowisko Organizacji Polskiej działające na płaszczyźnie zewnętrznej jako ONR-ABC (w odróżnieniu od potocznej nazwy rozłamowców czyli ONR Falanga). Skrót ten był rozwinięciem terminów: Adriatyk, Bałtyk, Czarnomorze i chodziło o federację państw znajdujących się w trójkącie którego wierzchołkami były wymienione akweny. Polscy nacjonaliści nie byli geopolitycznymi ignorantami. Świetnie zdawali sobie sprawę z fatalnego położenia Polski na osi wschód – zachód, stąd też swój wzrok kierowali na południe, nie wykluczając na tym kierunku federacji. Gdy Doboszyński w okresie wojny kreślił wizję czesko-słowacko-polskiej federacji, nacjonaliści z NSZ w tym czasie pracowali nad planami powojennej… Unii Europejskiej i był to pierwszy tego typu projekt na kontynencie, łącznie z podziałem powojennych Niemiec na strefy wpływów.  Dziś również wzrok współczesnych polskich nacjonalistów kieruje się na południe kontynentu, zwłaszcza na Węgry i Chorwację. Kto wie, może doczekamy się kiedyś narodowej Federacji ABC będącej przeciwwagą dla multikulturowej Unii Europejskiej.

Czy jest coś co odróżnia polski nacjonalizm od innych nacjonalizmów?

Broszura Romana Dmowskiego „Kościół, Naród, Państwo” jest najlepszą syntezą Polskiego nacjonalizmu, przy czym kolejność wymienionych bytów również nie jest przypadkowa stąd nawet określenie prof. Grotta „nacjonalizm chrześcijański”, dodałbym do tego „nacjonalizm łaciński”. „Polskie” imponderabilia, a zwłaszcza ich kolejność stoją w ostrej sprzeczności z nacjonalizmami będącymi wytworami  cywilizacji Turańskiej (Rosja) i Bizantyjskiej (Niemcy), według metodologii Feliksa Konecznego, które na pierwszeństwo wystawiają byty materialne jak państwo i pochodzenie etniczne (rasę). Polski nacjonalizm opiera się więc na pierwiastkach duchowych, spychając przy tym lub wręcz negując biologiczne i etniczne uzasadnienie nacjonalizmu opierającego się na materialistycznych pierwiastkach.

Jest to niejako uzupełnienie poprzedniego pytania, bowiem według koncepcji polskiego nacjonalizmu Polakiem nie jest wyłącznie ten który urodził się z rodziców Polaków, może wykazać się rodowodem, nazwijmy to „czystej krwi”, ale również osoba, która przyjęła kulturę i tradycję narodu, żyje nią i rozwija. Jest wreszcie, bez względu na pierwotną przynależność narodową, nosicielem cywilizacji w której żyje. Stąd koncepcje federacyjne nie były czymś odosobnionym w łonie ruchu narodowego bowiem bariery etniczne rozmywały się w obliczu jednej, uniwersalistycznej cywilizacji łacińskiej.

Dmowski pisał „Nie umiałbym powiedzieć, gdzie pierwej, we Francji, czy we Włoszech, użyto wyrazu ‘nacjonalizm’ dla określenia nowego ruchu narodowego. Byłem zawsze zdania, że to termin nieszczęśliwy, osłabiający wartość ruchu i myśli, którą ten ruch wyrażał. Wszelki ‘izm’ mieści w sobie pojęcie doktryny, kierunku myśli, obok którego jest miejsce na inne, równorzędne kierunki”. Dlaczego więc „Droga nacjonalisty”, a nie np. „Droga narodowca”?

Narodowiec jest spolszczonym określeniem nacjonalisty, oba terminy wywodzą się z łacińskiego terminu natio –naród. Oczywiście „nacjonalista” brzmi bardziej „twardo”, bardziej „kontrowersyjnie”, wreszcie „radykalniej”. Nie muszę już chyba podawać kolejnych powodów skąd „Droga Nacjonalisty” a nie „Droga Narodowca”? Chodziło o jak największą prowokację, brawurę i fantazję młodego człowieka, wreszcie chodziło i nadal niestety chodzi o odkłamanie tego terminu, który nawet zamiennie używany jest na określenie faszysty, czy nazisty.  Jeśli określenie „narodowiec” zaczyna być coraz bardziej strawne przez naszych ideowych przeciwników, to już określenie „nacjonalista” jest nadal wyklęte. A ja, cytując swoją książkę, „oświadczam z dumą, jestem NACJONALISTĄ”. I jest to wyzwanie rzucone politycznej poprawności, w myśl dewizy: „prawda przeciw światu”.

Będzie dodruk „Drogi nacjonalisty”, jeżeli tak to kiedy można się spodziewać w sprzedaży?

Dodruk „Drogi Nacjonalisty” wydaje się być już tylko formalnością w obliczu naprawdę dużego zainteresowania pozycją , która jest już wyprzedana i to wyłącznie za pośrednictwem allegro będąc reklamowana wyłącznie za pośrednictwem środków którymi dysponuje ONR. Mam nadzieję że drugi rzut wyjdzie na „zewnątrz”, to jest poza dość hermetyczne środowisko narodowe, i wypłynie na szerokie wody nurtów prawicowych portali, księgarń i mediów, a może „Gazeta Wyborcza” wreszcie zainteresuje się „Drogą Nacjonalisty”? Byłaby to zdecydowanie najlepsza reklama. Wracając do pytania, mam nadzieję, że przed Marszem Niepodległości jego uczestnicy będą mieli możliwość zakupu książki.

Link do aukcji z dodrukiem „Drogi Nacjonalisty”: http://allegro.pl/show_item.php?item=3632896186

Wywiad ukazał się w tygodniku Polska Niepodległa.