Niezależna Gazeta Obywatelska

Deszcz to jeden z najstarszych mitów ludzkości, archetypów. (Kolejny po Inannie w moim dorobku) Może i wyeksploatowany do ostatnich granic, bo obecny we wszystkich chyba mitologiach, obok mitów kosmogonicznych i przypowieści o plagach, ale i tak uważam, że trzeba go opowiadać wciąż na nowo, do znudzenia. Nawet, jeśli czynimy to w sposób niedoskonały. Mity, to podstawa naszej kultury, kanwa gniazda, z którego wywodzimy się wszyscy – od Finów i Norwegów, po Hindusów i Irakijczyków. To wielkie słowa, ale być może właśnie słowa, właśnie mit, jest tym, co na pewno po nas zostanie.

DESZCZ

Deszcz spadł i padał przez dni czterdzieści i dziewięć

Aż woda przykryła wszystko

Łąki i pola i ludzkie sadyby aż po horyzont

Gdzieniegdzie w wirach kręciło się potopione bydło

Ludzie nie pamiętali, czy coś było przedtem,

Więc zaczęli historię świata od wielkiego deszczu

A potem wszyscy potonęli i nie sposób było

Rozróżnić męskich i kobiecych ciał.

I nie miał deszcz początku, ani końca albowiem

Padał cały czas.

Deszcz od stworzenia świata.

Jeden był tylko człowiek, który miał odwagę

Przed rozpoczęciem ery deszczów zbudować łupinkę,

Choć każdy sprawiedliwy miał prawo się śmiać.

I jeden tylko przetrwał mąż i jedna białogłowa

I po parze każdego gatunku, co były w łupince

A gdy łupinka osiadła na górze, człowiek zaczął siać

Szerokim łukiem, w ziemię wilgotną i plenną

Od tamtej pory nie było już w świecie człowieka

Takich deszczów.

Maria