Nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za najlepszy artykuł
Roch Szajca urodził się 7 maja 1880 r. w Dobrzeniu Wielkim, w wielodzietnej rodzinie Andrzeja i Joanny z Adamców. Był redaktorem, publicystą, historykiem i Sługą Bożym. Po ukończeniu prowadzonego przez werbistów Niższego Seminarium Duchownego w Nysie, skierowany został do Domu Misyjnego w Mödling koło Wiednia. 24 lutego 1905 r. przyjął święcenia kapłańskie. Ks. Szajca był orędownikiem polskości Górnego Śląska. W okresie plebiscytowym, werbiści założyli placówkę w Bytomiu, a na pierwszego dyrektora wybrali Rocha Szajcę, który przyjechał do Bytomia 24 stycznia 1920 r. wraz z o. Emilem Drobnym. Werbiści w Bytomiu rozwinęli działalność wydawniczą. Z inicjatywy i pod kierownictwem o. Szajcy w Bytomiu zaczęły się ukazywać: Kalendarz Królowej Apostołów i Skarb Rodzinny. W 1921 r. zaczęto wydawać Dzwonek Maryi – czasopismo dla górnośląskich sodalicji mariańskich. Wydawnictwo bytomskie zlikwidowano 1924 r., a o. Szajca wrócił do Nysy. Po opuszczeniu Bytomia ojciec Szajca pełnił rozmaite funkcje duszpasterskie w macierzystym domu w Nysie; był też kapelanem sierocińca zakonnego w Czarnowąsach i ponownie w Nysie. W latach 1922-1939 wydawał Posłańca Niedzielnego. Pod koniec życia osiadł jako kapelan w domu sióstr elżbietanek w Nysie. Tam prawdopodobnie powstał Pagórek świętej Małgorzaty – pozostała do dziś jedynie w rękopisie praca poświęcona dziejom kościoła św. Małgorzaty w Bytomiu. Po zakończeniu II wojny światowej, o. Szajca pozostał po stronie polskiej. W latach 1946-1947 kierował Domem Misyjnym w Nysie. Zmarł 19 czerwca 1959 r. Spoczywa na cmentarzu werbistów w Nysie.
Oprac. Tomasz Kwiatek
„A tu już nie ma Greka ani Żyda, obrzezania ani nieobrzezania, barbarzyńcy, Scyty, niewolnika, wolnego, lecz wszystkim we wszystkich [jest] Chrystus.”