Niezależna Gazeta Obywatelska

We wtorek zmarł śp. Michał Janiszewski. Poseł na Sejm RP I i III kadencji (1991-1993, 1997-2001). „Utracić przyjaciela to w tym przypadku jakby nic nie napisać. Zmarł Michał Janiszewski, nagle, nieoczekiwanie, za szybko. Towarzyszył mi w działalności publicznej przez ponad 40 ostatnich lat. Był moim dobrym duchem, doradcą, guru, Był gdy go potrzebowałem. Czuwał nade mną. Wiele wspólnie przeszliśmy i dokonaliśmy. Podziemie antykomunistycznej, Sejm RP, działalność rządowa i samorządowa.” – tak skomentował smutną informację Marek Michalik, były wiceminister w Ministerstwie Środowiska w rządzie Jerzego Buzka, były wiceprezydent Łodzi, a dziś łódzki radny. „Do zobaczenia Michale” – tak odejście Michała Janiszewskiego krótko skomentował w mediach społecznościowych Adam Słomka, więzień polityczny PRL, poseł KPN I,II,III kadencji (1991-2001).

Do zobaczenia Michale … pic.twitter.com/yoCY41Ncro

— Adam Słomka (@Slomka_KPN) January 14, 2025

Kim był śp. Michał Janiszewski?

śp. Michał Janiszewski/IPN.gov.pl

W 1980 r. był pracownikiem Zakładu Eksploatacji Dźwigni w Przedsiębiorstwie Gospodarki Maszyn Budowlanych w Warszawie, gdzie zaangażował się w działalność opozycyjną w strukturach Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, m.in. został wybrany członkiem składu Komisji Zakładowej. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. kontynuował działalność związkową m.in. rozpowszechniając w miejscu pracy, na trenie Warszawy, Radomia i Grójca wydawnictwa sygnowane przez NSZZ „Solidarność”, w tym pismo pt. „Przetrwanie” – zawierające krytyczne opinie na temat panującego ustroju.

W wyniku przeszukania przeprowadzonego w jego mieszkaniu 22 lutego 1982 r. został zatrzymany, a 24 lutego 1982 r. przekazany do dyspozycji Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Kielcach, która zastosowała wobec niego areszt tymczasowy. Został skazany 29 marca 1982 r. wyrokiem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego z siedzibą w Kielcach na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za prowadzenie nielegalnej działalności, w tym kolportaż pism wydawanych przez podziemne struktury związkowe. W wyniku częściowej rewizji wyroku Sądu Najwyższego – Izby Wojskowej 10 maja 1983 r. karę pozbawienia wolności zawieszono na 3 lata oraz wymierzono karę 5 000 zł grzywny. 11 maja 1982 r. wydano zarządzenie zwolnienia go z Aresztu Śledczego w Kielcach, a postanowieniem 3 listopada 1983 r. kara została darowana na mocy ustawy z 21 lipca 1983 r. o amnestii.

Działalność opozycyjną kontynuował również w latach następnych. W ramach podziemnych struktur NSZZ „Solidarność”: redagował, drukował i kolportował nielegalne wydawnictwa m.in. pisma: „Niepodległość” i „Unia”. 10 października 1985 r. w mieszkaniu, w którym przebywał przeprowadzono kolejną rewizję. Zarekwirowano wówczas m.in. niezarejestrowany powielacz białkowy, matryce, farbę drukarską, 6 000 egzemplarzy wydawnictw („Unia”, „Robotnik”, „Solidarność”) oraz pieczątki NSZZ „Solidarność”. W związku z tym faktem, na mocy postanowienia Prokuratury Wojskowej w Warszawie 12 października 1985 r. został osadzony w Areszcie Śledczym Warszawa‐Mokotów, 19 czerwca 1986 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Wydz. IV Karny nieprawomocnym wyrokiem skazał go na karę dwóch lat pozbawienia wolności. Areszt tymczasowy uchylono 5 sierpnia 1986 r. w wyniku zastosowania przepisów o amnestii.

W latach 1991–1993 poseł na Sejm RP z listy KPN, 1991–1996 szef Centralnego Komitetu Akcji Bieżącej KPN, 1992–1996 sekretarz Rady Politycznej. Od 1992 do 1996 roku był członkiem Politycznego Komitetu Doradczego przy ministrze spraw wewnętrznych, natomiast w latach 1994–1998 był radnym Warszawy (Prawica Razem).

Od 1996 do 1999 był członkiem KPN-Obozu Patriotycznego; w latach 1997–2002 – posłem RP z listy AWS. Był współzałożycielem, a następnie członkiem KPN-Ojczyzna – od 1999 do 2001.

W 2001 roku został współzałożycielem, a później członkiem Alternatywy Ruchu Społecznego i Polskiej Partii Pracy.

Od 2009 współtwórca, sekretarz zarządu Instytutu Historycznego Nurtu Niepodległościowego im. Andrzeja Ostoi-Owsianego.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2014), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).”

– podał na swojej stronie Instytut Pamięci Narodowej.

Piotr Galicki