Niezależna Gazeta Obywatelska

Brytyjska królowa Elżbieta II zmarła w czwartek na zamku Balmoral w wieku 96 lat – przekazał Pałac Buckingham. Na tronie zasiadała od 1952 r. – dłużej niż jakikolwiek monarcha w historii kraju. Tron automatycznie przejął jej najstarszy syn, książę Karol.

Stan zdrowia królowej pogorszył się w środę – wieczorem Pałac Buckingham poinformował, że ze względu na zalecenie lekarzy, by odpocząć, odwołała ona zaplanowane wirtualne spotkanie z członkami Tajnej Rady. Wczesnym popołudniem przekazano, że królowa znajduje się pod opieką lekarzy w związku z tym, że są oni zaniepokojeni jej stanem zdrowia.

Karol nowym królem

Karol, najstarszy syn Elżbiety II, został po jej śmierci nowym królem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. 73-letni Karol jest najstarszym monarchą wstępującym na tron w brytyjskiej historii.

Na Pałacu Buckingham flaga został opuszczona po podaniu informacji o śmierci brytyjskiej królowej Elżbiety II.

Królowa zmarła spokojnie w Balmoral dziś po południu. Król i Królowa Konsorta pozostaną dziś wieczorem w Balmoral, a jutro wrócą do Londynu

— napisano w komunikacie Pałacu Buckingham informującym o śmierci Elżbiety II.

Historia panowania Elżbiety II

Choć w Wielkiej Brytanii monarcha od dawna nie rządzi, a jedynie panuje, zmarła w czwartek w wieku 96 lat królowa Elżbieta II całym życiem pokazywała, że panowanie to nie tylko splendory, ale głównie służba publiczna. Pełniła ją dłużej niż jakikolwiek brytyjski monarcha w historii.

Deklaruję przed wami wszystkimi, że całe moje życie, czy będzie ono długie, czy krótkie, będzie poświęcone służbie wam i służbie naszej wielkiej imperialnej rodzinie, do której wszyscy należymy”

— powiedziała 21 kwietnia 1947 roku w przemówieniu radiowym w dniu swoich 21. urodzin księżniczka Elżbieta. Wówczas nikt jeszcze nie przypuszczał, że tak szybko zostanie ona królową Elżbietą II, że jej życie będzie aż tak długie, ani że wspomniane przez nią imperium tak szybko się rozpadnie.

Gdy Elżbieta przychodziła na świat w 1926 roku nic nie wskazywało, że jej ojciec będzie kiedyś królem, a ona – następczynią tronu, a później królową, jednak nieoczekiwanie szybka abdykacja jej wuja Edwarda VII w 1937 roku sprawiła, że musiała się zacząć przyzwyczajać do myśli, że kiedyś obejmie tron.

Swoją publiczną służbę Elżbieta zaczęła jako 14-latka, występując w nadawanej przez BBC audycji radiowej, która miała podtrzymywać na duchu dzieci ewakuowane za granicę z powodu wojny. Pod koniec wojny zaangażowała się też bardziej bezpośrednio w wysiłek wojenny, służąc w kobiecej Pomocniczej Służbie Terytorialnej, gdzie przeszła przeszkolenie jako kierowca ciężarówki i mechanik.

Jeszcze przed wojną, mając 13 lat, poznała swojego przyszłego męża, grecko-duńskiego księcia Filipa, który służył w brytyjskiej marynarce wojennej. Korespondowali ze sobą w czasie wojny, a po jej zakończeniu Filip poprosił Jerzego VI o rękę córki. Rodzina Elżbiety początkowo była temu niechętna, ze względu na obce pochodzenie i niewielki majątek Filipa, ale ostatecznie Elżbieta dopięła swego i Jerzy VI wyraził zgodę. Ślub, który odbył się w listopadzie 1947 roku w Opactwie Westminsterskim, śledziło przez radio 200 mln osób na całym świecie. Rok po ślubie urodził się pierwszy syn Elżbiety i Filipa, książę Karol, a w 1950 roku – księżniczka Anna.

Tymczasem Jerzy VI coraz bardziej podupadał na zdrowiu i 6 lutego 1952 roku, gdy Elżbieta i Filip byli w podróży po krajach Wspólnoty Narodów, dotarła do nich wiadomość o jego śmierci. W wieku niespełna 26 lat Elżbieta została królową Wielkiej Brytanii, sześciu innych niepodległych państw Wspólnoty Narodów oraz kilkunastu kolonii i protektoratów na wszystkich kontynentach. Czyli – nawet mimo że brytyjscy monarchowie nie rządzą, lecz panują – wówczas najbardziej wpływową kobietą na świecie.

Elżbieta była przygotowywana do roli królowej, tym niemniej objęcie przez nią tronu nastąpiło wcześniej niż się spodziewano i nieuniknione było to, że początkowo nieco brakowało jej doświadczenia. W pierwszym okresie jej panowania nieoceniona była pomoc ze strony ówczesnego premiera Winstona Churchilla, która z czasem przerodziła się w swego rodzaju przyjaźń. Równie istotna była rola księcia Filipa, który jako członek obalonej greckiej rodziny królewskiej rozumiał, że jeśli monarchia ma przetrwać, musi się dostosowywać do zmieniających się czasów i być bardziej otwarta. To np. Filip przeforsował pomysł transmisji telewizyjnej z koronacji.

W naszej historii żaden monarcha nie służył temu krajowi tak długo jak ten, z pierwszym Platynowym Jubileuszem w historii, ale co ważniejsze, żaden monarcha nigdy nie służył mu tak dobrze. (…) Ta niezwykła kobieta, która z woli Boga i zgodnie z prawem prowadziła swój kraj w dobrych i złych czasach. Poświęciła swoje życie narodowi, ukochanej Wspólnocie Narodów i wyobrażeniu o tym, czym może i powinna być monarchia konstytucyjna. (…) Żaden monarcha, dzięki swoim wysiłkom, poświęceniu i osiągnięciom, nie zasługuje lepiej na miano wielkiego. I dla mnie już teraz jest Elżbietą Wielką”

— powiedział w Izbie Gmin tuż przed obchodzonym na początku czerwca Platynowym Jubileuszem ówczesny premier Boris Johnson.

Z powodu problemów z poruszaniem się, udział królowej w tych uroczystościach był zresztą bardzo ograniczony i na dobrą sprawę sprowadzał się do dwukrotnego pokazania się wraz z rodziną na balkonie Pałacu Buckingham. Dla większości Brytyjczyków była to ostatnia okazja, by zobaczyć monarchinię, która w ich życiu była obecna od zawsze.

Źródło: tkwl/PAP, wPolityce.pl