Niezależna Gazeta Obywatelska

II Wojna Światowa, napaść Niemiec i Sowietów na Polskę (1939 – 1945), sześciu lat okupacji, poniosła nam ogromne straty. Niemcy wymordowali ok. 6 milionów obywateli polskich, straty materialne to, 38% majątku narodowego, zagrabionego przez Niemców, Sowietów i nie odzyskane do dzisiaj dobra kultury. 23 sierpnia 1939 roku zawarto pakt Ribbentrop – Mołotow i w tajnym dokumencie Stalin z Hitlerem wykreślili Polskę z mapy Europy. Po zakończeniu wojny Niemcy zostali osądzeni za: dokonanie zbrodni wojennych, zbrodni przeciw ludzkości i zbrodni przeciw pokojowi.

W Polsce skazano 7 niemieckich nazistowskich zbrodniarzy na karę śmierci. Kilkaset tysięcy zbrodniarzy uniknęło kary chronionych w Niemczech. Polska jako pierwsza podjęła samotną walkę z niemieckim okupantem i przystąpiła do państw walczących w koalicji antyhitlerowskiej. Wojnę przegrywa się utratą suwerenności i terytorium. Udział Polski w czasie II Wojny Światowej był udziałem obronnym i honorowym, bo w wyniku utrwalania pokoju w Europie utraciliśmy 20% swojego terytorium. Dokonali tego Józef Stalin przywódca ZSRR, Winston Churchill premier Wielkiej Brytanii i sparaliżowany Franklin Delano Roosevelt prezydent USA w 1943 roku na konferencji Teheranie. Decyzje te zostały zatwierdzone na konferencji w Jałcie w lutym 1945r gdzie prezydent F.D. Roosevelt zapewnił Stalina, że USA nie będą wspierały działań Polski które byłyby wrogie jego interesom. Postanowienia w Jałcie potępił Rząd RP na uchodźstwie w Londynie określając je jako zdradę Jałtańską. Decyzje te spowodowały rozbiór Polski. But żołdaka Sowieckiego przez 45 lat wespół ze zdrajcami narodu gniótł ziemię naszych ojców. Żołnierza polskiego, który podjął walkę z komunistyczna tyranią mordowano w ubeckich katowniach. Żołnierzy Armii Krajowej mordowano, podawano wielkim torturom i wywożono na procesy do Moskwy. Zabroniono obchodów polskich świąt patriotycznych, w szkołach rozpoczęto proces rusyfikacji. Nie zapomniano o księżach których także mordowano. W Polsce władzę przejęła Polska Zjednoczona Partia Robotnicza, która została założona w Moskwie. Jest odpowiedzialna za wprowadzenie wielkiego komunistycznego terroru w Polsce. Wielu rodaków, patriotów określiło PZPR jako organizację zbrodniczą działającą na szkodę narodu polskiego. Naród polski nie dał się zgermanizować ani zrusyfikować. Po żołnierzach niezłomnych zwanymi przez reżim wyklętymi walkę rozpoczęli robotnicy Poznania w 1956 roku o godne życie w ojczyźnie, niosąc transparenty: chcemy chleba. W 1968 roku swój protest wobec reżimu komunistycznego podnieśli studenci i młodzież miałem okazję razem z Andrzejem Kolasińskim, Bogusławem Makaruchą i Wojtkiem Miziniakiem wspierać i brać udział w tych wydarzeniach. W 1970 roku robotnicy Wybrzeża upomnieli się o prawa obywatelskie, ludzkie i przeciw wyzyskowi. W 1976 roku 20 tysięcy robotników z Radomia protestuje przeciw podwyżkom.

Wszystkie dotychczasowe protesty okupione są krwią robotników, rozstrzeliwanych na ulicach i pod zakładami pracy. Także więzienia są przepełnione robotnikami, którzy odważyli się strajkować. Stosuje się wobec zatrzymanych szczególne represje i bezlitosne szykany , brutalne „ścieżki zdrowia”, bicie pałkami zatrzymanych przez ustawionych w szpaler funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej. Uczestnicy protestów wyrzucani są z pracy, zostają bez środków do życia. W sierpniu 1980roku na wskutek robotniczych strajków w wielu zakładach ,władza komunistyczna zmuszona została do podpisania pakietu porozumień ze strajkującymi w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego, w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, w Jastrzębiu Zdrój przy Kopalni Węgla Kamiennego „Manifest Lipcowy”, w Hucie Katowice.

Należy odnotować, że nie tylko strajki robotnicze były elementem walki z reżimem komunistycznym. Powstawały także podziemne i wówczas nielegalne organizacje polityczne skupiające patriotów , mające swój program i strukturę organizacyjną. Ruch Oporu bez Wojny i Dywersji „WiN” (2.09.1945r.), Polskie Porozumienie Niepodległościowe „PPN” (1975/76r.), Komitet Obrony Robotników „KOR” (23.09.1976r.) przekształcony w Komitet Samoobrony Społecznej „KOR” (1977r.), Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela (25.03.1977r.), Studencki Komitet Solidarności (1977r.) Wolne Związki Zawodowe 29.04.1978r.), Ruch Młodej Polski (lipiec 1979r.), Konfederacja Polski Niepodległej (1.09.1979r.), Niezależne Zrzeszenie Studentów (22.09.1980r.), Odrodzenie Niezależne Zrzeszenie Studentów (1988-1989r.). Za przynależność do tych organizacji władze komunistyczne karały nie tylko więzieniem, ale pobiciem ze skutkiem śmiertelnym.

W 1980 roku powstaje wielki niezależny ruch Polaków. Nie bez trudności 17.09.1980 roku powstaje Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Solidarność. Pierwsza niezależna od reżimu komunistycznego organizacja robotnicza. Dziesięciomilionowy ruch związkowy próbuje przez 15 i pół miesiąca budować sprawiedliwą Polskę. Komuniści i kolaboranci sowieccy nigdy nie zgodzili się ze swoją porażką, nigdy też nie dotrzymali zawartych wcześniej umów i porozumień. 13 grudnia 1981 roku pod naciskiem Moskwy gen. Wojciech Jaruzelski wypowiedział narodowi polskiemu wojnę. Łamiąc konstytucję PRL w dniu 12 na 13 grudnia 1981r.,utworzył represyjny organ pod nazwą WRON, Wojskową Radę Ocalenia Narodowego i przejął władzę. Natomiast uległa Rada Państwa podpisała uchwałę o wprowadzeniu stanu wojennego. Jaruzelski wyprowadził z koszar 70 tyś. żołnierzy LWP, 30 tyś. funkcjonariuszy MSW,1750 czołgów,1400 pojazdów opancerzonych, 500 wozów bojowych piechoty, 9000 samochodów i kilka eskadr helikopterów i samolotów transportowych. Do wyznaczonych wcześniej obiektów cywilnych wkroczyły uzbrojone oddziały SB i MO oraz żołnierze Wojsk Pogranicza ok. 4650. Obsadzono SB-kami i żołnierzami obiekty radia i telewizji. Rozdano broń rezerwistom z MO, emerytom zorganizowanym w grupy samoobrony. Zmilitaryzowano część zakładów, rozbito te, które podjęły próbę strajkowania. W Kopalni Węgla Kamiennego Wujek od kul specjalnego oddziału ZOMO giną górnicy. W stanie wojennym ginie około 200 rodaków, do dzisiaj nie znamy wszystkich faktów. Te tragedie noszą znamiona zbrodni komunistycznej, którą do dzisiaj nie rozliczono. Tak było w przypadku zamordowania księdza Jerzego Popiełuszki i innych księży przez specjalny szwadron śmierci organizowany w SB. 10 tysięcy funkcjonariuszy grup specjalnych więziło udział w akcji „Jodła”, łapankach działaczy opozycji i solidarności. Internowano i osadzono w specjalnych obozach umiejscowionych w Zakładach Karnych 10 131 działaczy, gdzie znęcano się nad nimi psychicznie i fizycznie.

WYKAZ OBOZÓW DLA INTERNOWANYCH W STANIE WOJENNYM nazywanych przez komunistów Ośrodkami Odosobnienia”, utworzone na podstawie Dekretu o stanie wojennym (art. 41 ust. 1) Zarządzeniem nr 50/81/CZZK Min. Sprawiedliwości z 13 XII 1981. Utworzone zostały głównie w Zakładach Karnych oraz Aresztach Śledczych. Powołano ich 46 w Zakładach Karnych w: Bydgoszczy-Fordonie, Cieszynie, Gębarzewie k. Gniezna, Głogowie, Goleniowie, Grodkowie, Hrubieszowie, Iławie, Jastrzębiu-Szerokiej, Kamieniu Pomorskim, Kamiennej Górze, Kielcach-Piaskach, Krasnymstawie, Kwidzynie, Lublinie, Lublińcu, Łęczycy, Łowiczu, Miechowicach k. Bytomia, Mielęcinie k. Włocławka, Nowym Łupkowie, Nowym Wiśniczu, Nysie, Ostrowie Wielkopolskim, Piotrkowie Trybunalskim, Potulicach, Raciborzu, Sieradzu, Strzebielinku k. Wejherowa, Strzelcach Opolskich, Uhercach, Warszawie-Białołęce, Warszawie-Olszynce Grochowskiej, Wierzchowie, Włodawie, Wrocławiu, Wronkach, Zabrzu – Zaborzu, Załężu k. Rzeszowa;w Aresztach Śledczych w Bytomiu, Opolu, KW MO w Katowicach;ponadto: w innych ośrodkach Gniewko w Darłówku, Komitetu ds. Radia i Telewizji w Gołdapi, Silesiana w Kokotku k. Tarnowskich Gór, wojskowym domu wczasowym w Jaworzu, gdzie internowano wielu znanych intelektualistów, artystów, naukowców.

Specjalne obozy wojskowe: Czerwony Bór, Chełmno, Rawicz, Trzebiatów, Unieście, Budowo, Czarne, Wędrzyn, Węgorzewo.

Następnie utworzono kolejne; pod koniec 1982 władze więzienne wymieniały już 52 „Ośrodki”.

Pomimo bardzo trudnych warunków bytowania w stanie wojennym, represji, surowych wyroków więziennych, mordowania rodaków Polacy podjęli walkę z reżimem komunistycznym. W tej nie równej walce mieliśmy wsparcie Papieża Polaka Jana Pawła II, prezydenta USA Ronalda Regana i wolnego świata. Walkę o wolną i niepodległą Polskę wygraliśmy. Plugawy sztandar Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej organu reżimu komunistycznego wyniesiono na śmietnik historii. 16.09.1988 roku w Magdalence rozpoczynają się tajne rozmowy między komunistami a wyselekcjonowaną częścią działaczy Solidarności. Tam także następuje selekcja, kto może przystąpić do obrad Okrągłego Stołu. Duża część działaczy opozycji nazywa to zdradą przy Okrągłym Stole, rozmowy trwają od 06.02.1989 do 05.04.1989r. Władze komunistyczne nie zezwalają na działalność NSZZ Solidarność powstałą w 1980 roku, lecz zgadają się na rejestrację nowego związku zawodowego NSZZ Solidarność i rejestrują jego nowy statut 17 kwietnia 1989r, przez Sąd Rejonowy w Warszawie. Twórcami tego związku są uczestnicy Okrągłego Stołu: Lech Wałęsa, Adam Michnik, Tadeusz Mazowiecki, Bronisław Geremek i Janusz Sanocki z Nysy. W wyniku „wolnych” wyborów 4 czerwca 1989r już 19.07.1989 roku Zgromadzenie Narodowe wybiera twórcę wojny z narodem gen. W. Jaruzelskiego na Prezydenta RP. Niestety nie udało się do dzisiaj osądzić zbrodniarzy, nie przeprowadzono lustracji. Zbrodniarze cieszą się bezkarnością, komuniści z otrzymanych stanowisk, nadzwyczajna kasta z wysokich apanaży, SB –cy z zawartych porozumień i grubej kreski. W pamięci narodu pozostaną nazwiska poległych, pomordowanych rodakach i krzywdy które nie zostały naprawioine.

Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie w wyroku z dnia 16 marca 2011 r. (sygn. akt K 35/08), z wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich, orzekł, że Dekret z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz. U. Nr 29, poz. 154) oraz Dekret z dnia 12 grudnia 1981 r. o postępowaniach w szczególnych w sprawach o przestępstwa i wykroczenia w czasie obowiązywania stanu wojennego (Dz. U. Nr 29, poz. 156) były niezgodne z art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 31 ust. 1 Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz z art. 15 ust. 1 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167).

W 2015 roku Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Ustawą z dnia 20 marca nadaje status działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodu politycznych tym obywatelom Polski którzy w latach 1956 – 1989 z narażeniem własnego życia, wolności, majątku lub praw pracowniczych angażowali się w działalność antykomunistyczną zmierzającą do odzyskania suwerenności i niepodległości Ojczyzny lub byli z tych powodów represjonowani. Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych wydaje tym patriotom stosowną legitymację z charakterystycznym znaczkiem.

Bogusław Bardon *

* urodzony 14 V 1948 w Wierzbicy, woj. opolskie. Wykształcenie średnie, technik materiałów wiążących. W dniu 26 VIII 1980 zatrzymany przez MO we Wrocławiu za manifestowanie poparcia dla akcji strajkowej; VIII/IX 1980 założyciel Komitetu Organizacyjnego Niezależnych Związków Zawodowych w Wojewódzkiej Kolumnie Transportu Sanitarnego w Opolu; od IX 1980 w „S”, 17 IX 1980 uczestnik spotkania w Gdańsku-Wrzeszczu, na którym zapadła decyzja o powołaniu ogólnopolskiego związku zawodowego „S”; 19 IX – 23 XII 1980 przewodniczący MKZ w Opolu. Od 11 XI 1980 (formalnie) organizator opolskich struktur KPN. Członek KOWzP przy KK „S”, inicjator opolskiego Komitetu Organizacyjnego Praworządności Społecznej, przewodniczący. W 1981 współredaktor dwóch numerów biuletynu „Praworządność” wydanych pod patronatem KOPS. Członek Opolskiego KOWzP (powołanego pod koniec VII 1981 przy ZR Śląsk Opolski). W 1981 współorganizator m.in.: 25 V 1981 marszu w obronie więźniów politycznych, opolskiej wystawy „Gniew Robotniczy”, w IV 1981 obchodów rocznicy katyńskiej, 3 V i 11 XI. 13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Opolu, następnie w Nysie, potem w Grodkowie i w szpitalu więziennym we Wrocławiu, zwolniony 7 VIII 1982. Utrzymywał kontakty z działaczami podziemnej solidarności m. in. Janem Rulewskim i Kazimierzem Świtoniem, od których otrzymywał podziemne wydawnictwa. 27 IX 1988 organizator spotkania grupy działaczy z terenu woj. opolskiego żądających reaktywowania pierwszej „S”. 3 II 1989 organizator spotkania założycielskiego KO Śląska Opolskiego (inicjatywa ta nie miała poparcia władz „S”). Założyciel Stowarzyszenia Pamięci Narodowej i Osób Represjonowanych w PRL z siedzibą w Opolu. Autor książek i opracowań: Oto jest wolności śpiew: śpiewnik internowanych (Opole 2003), Nauczyciel Opolan Biskup Antoni Adamiuk (Opole 2000), Ocenzurowane lata (1987). Odznaczony przez Prezydenta RP na Uchodźstwie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Londyn, 1990). Rozpracowywany SB w ramach SOS krypt. Prawy.