Józef Lompa urodził się w 29 czerwca 1797 r. w Oleśnie, w rodzinie rzemieślniczej. Po ukończeniu studiów nauczycielskich przyczynił się do utworzenia szkoły podstawowej w Lubszy koło Lublińca, gdzie przez ok. 30 lat pracował na posadzie nauczyciela, ale także był pisarzem gminnym i organistą. Wcześniej pracował w szkołach w Cieszynie i Lublińcu. Za działalność narodową został zwolniony z pracy przez władze pruskie. Żył w nędzy ale nie zaprzestał działalności pisarskiej. Lompa zaangażowany był w twórczość literacką. Pisał do wydawanego w Bytomiu „Dziennika Górnośląskiego”, „Tygodnika Polskiego”, „Dziennika Górnośląskiego”, „Telegrafu Górnośląskiego”, „Gwiazdki Cieszyńskiej”, a także pism wychodzących w Wielkopolsce, Kongresówce i Galicji. W swoich tekstach bronił praw i języka ludności polskiej. Jest autorem przede wszystkim dzieł o charakterze historycznym i etnograficznym poświęconych głównie historii Śląska i miast śląskich. Wśród jego twórczości znajdują się takie pozycje jak: Krótkie wyobrażenia historii Śląska, Przysłowia i mowy potoczne ludu polskiego na Śląsku. Chciał zapobiec zniszczeniu wielu dawnych pieśni, dzieł sztuki Górnego Śląska. W publikacjach prasowych występował pod pseudonimem A. Mieczyński. Józef Lompa zmarł 29 marca 1863 r. i został pochowany na cmentarzu w Woźnikach. W Lubszy na terenie szkoły, w której pracował, znajduje się Izba poświęcona jego pamięci. Był czołową postacią odrodzenia narodowego na Śląsku.