Niezależna Gazeta Obywatelska

Od kilku dni cały „zachodni, cywilizowany świat”, nie wyłączając Polski, chwilowo, w celach koniunkturalnych, wspaniałomyślnie włączonej do tego wątpliwie zaszczytnego grona, solidaryzuje się na wszelkie demokratyczne sposoby z ukraińską „wolą narodu” „brutalnie” pacyfikowaną na jedynym skrawku wolności – „Euro-Majdanie”.

Cała Europa z zapartym tchem obserwuje ów skrawek wolności, a media na wszelkie „cywilizowane” języki relacjonują „na żywo” „dramatyczne” zajścia, gdy „pod osłoną nocy”, w sposób zdradziecki siły reżimu krwawo pacyfikują „wolę narodu”.

Tyle Fakty TVN.

Powróćmy jednak na „ziemię”.

Ukraina, poprawnie nazywana Rusią, choć niepodległością cieszy się od roku 1991, to nadal, i wszystko na to wskazuje, jeszcze długo, nie będzie jednolitym, ukształtowanym narodem.

Aspiracje niepodległościowe, separatystyczne narodziły się na tzw. „zachodniej Ukrainie” na początku XX wieku i choć to jedynie skrawek ze stolicą we Lwowie, to do dnia dzisiejszego aspiracje te nie wyszły dalej poza to terytorium. Pozostała cześć Ukrainy z Kijowem, bezkresnymi stepami i wielkimi zagłębiami węglowymi ciąży ku Rosji,  i jest to zasadnicza linia podziału.

Ukraiński separatyzm w naturalny sposób skierowany przeciwko Polsce i Rosji sprzymierzeńca znalazł w państwie Niemieckim, które zarówno w okresie I jak i II wojny światowej umiejętnie rozbudzało te aspiracje nakierowując agresję separatystów na tych którzy bezprawnie „okupowali”  ich ziemię, zwłaszcza Polaków. „Rzeź Wołyńska” była właśnie pokłosiem geopolitycznej gry Niemieckiej nakierowanej na unicestwienie jednego obcego żywiołu kosztem drugiego, zachowując przy tym czyste ręce.  Ta „niepodległościowa tradycja” do dziś jest żywa i pielęgnowana przez tych którzy zgromadzeni na centralnym placu w Kijowie wymawiają posłuszeństwo proradzieckim władzom deklarując jednocześnie przywiązanie do Unii Europejskiej z, nomen, omem, Niemcami na czele.

Przystąpienie Ukrainy do Unii Europejskiej to poniekąd odnowienie sojuszu z Niemcami, a tym samym wypchnięcie polskiej narracji stosunków ze wschodnim sąsiadem i ostateczne zamiecenie pod dywan „rzezi wołyńskiej”, która w najlepszym razie zostanie określona mianem „polsko-ukraińskiego konfliktu” i ta narracja obiegnie Europę zwłaszcza ustami Niemców, którzy staną się gwarantem nowego pojednania obu narodów i strażnikiem nowomowy.

Powróćmy jednak na kijowski Plac Niepodległości, który media ochrzciły już mianem „euro majdanu”. Według różnych medialnych szacunków zgromadziło się tam od pięciu do kilkunastu tysięcy zwolenników integracji z Unią Europejską, a tym samym przeciwników obecnych władz. Według tych samych mediów są to w przeważającej części „studenci” i szeroko pojęte elity w tym „artyści” i „dziennikarze”. Znów według tych samych mediów, tłum ten reprezentuje „wolę narodu”. Dziwne to jednak, że w innych miastach 40-sto milionowej Ukrainy z milionowymi metropoliami nie dochodzi do solidarnościowych demonstracji, dziwnym jest, że na „euro majdan” nie przybywają mieszkańcy samego Kijowa, aby spontanicznie wyrazić swoją „narodową wolę”. Ale nic to. Media zawyrokowały już, że tłum na kijowskim placu to „wola narodu”, w końcu jest tam sama pro unijna elita.

Dramaturgia medialnych relacji „na żywo” z kijowskiego placu przypomina dobrze nam znaną z Marszu Niepodległości, być może dlatego, że przoduje w nich TVN, z tą różnicą, że role zostały odwrócone, więc gdy policjant na Marszu Niepodległości „pałuje” manifestanta to, w medialnej relacji, jest to zatrzymanie zamaskowanego bandyty wcześniej rzucającego w stronę policji kostką brukową, gdy na kijowskim placu milicjant w identyczny sposób „pałuje” ukraińskiego unionistę, TVN alarmuje o krwawej pacyfikacji, dorzucając zawsze skuteczne „łamanie praw człowieka”.

Solidarność z „Ukrainą” zgłaszają już coraz tłumniej politycy krajowi.

Widząc swój doraźny, osobisty względnie partyjny interes muszą pokazać się w najmodniejszym obecnie miejscu Europy, na kijowskim placu, żeby, wespół z neo-banderowcami, radośnie pomachać Tryzubem, za nic mając interes narodowy, czy narodową pamięć historyczną.

Po mistrzowsku kolejny już raz rozgrywana jest geopolityczna gierka w której ktoś w białych rękawiczkach rozdmuchuje antyrosyjskie nastroje Polaków, aby ci walczyli wbrew własnym, narodowym interesom.

Media w cyniczny sposób podgrzewają te nastroje w alarmistycznym tonie informując na całą Polskę: „W Kijowie biją Polaków, polała się polska krew”! Kto bił –  milicja, a ta wiadomo ukryta opcja rosyjska.  I żądają równie krwawego odwetu. Czynią to te same media, które z całą stanowczością krytykowały antyrosyjską atmosferę podczas przejścia Marszu Niepodległości pod rosyjską ambasadą.

Ale to znów ważne nie jest. Ważny jest antyrosyjski wydźwięk ukraińskiej ruchawki, i choćby ją wywołał sam belzebub trzeba stanąć z nim w jednym szeregu bo wymaga tego… na pewno nie polska racja stanu, raczej już osobista ambicja lub interes partii.

Przy okazji dowiedzieć się można jak dla Polskich władz nagle ważny jest polski obywatel.

Premier Tusk  z nieodłączną w podobnych sytuacjach marsową miną (w końcu stoi za nim cała „zjednoczona Europa”) deklaruje, że „nie pozwoli, żeby polski obywatel był bezkarnie bity”.

Skąd ta nagła determinacja i bojowość? Dlaczego podobnych deklaracji nie mogliśmy usłyszeć po pobiciu polskich obywateli na Litwie czy w Hiszpanii?

Odpowiedź jest banalnie prosta, wówczas chodziło o interes jedynie Polski, w kijowskim wypadku chodzi już o interes Unii Europejskiej, a właściwie o interesy Niemiec, które polskim kosztem, będą zawierane z ukraińskimi sojusznikami tak przecież sprawdzonymi w 1944 roku.

Podsumowując, wsparcie pro unijnych aspiracji  Ukrainy nie są w Polskim interesie narodowym, bo:

– aspiracje te przejawiają czynniki tradycyjnie Polsce wrogie, budujące swoją tożsamość na zbrodniczej tradycji  OUN-UPA, i pokazywanie się Polskich polityków w takim towarzystwie, czy wręcz legitymizacja tych środowisk jest po prostu dla interesów polski szkodliwe i urągające pamięci pomordowanych.

– Wchłonięcie Ukrainy, mitycznego „spichlerza” Rosji, z tysiącami zakładów przemysłowych i milionami rąk do pracy przez unijną gospodarkę przedłuży jej egzystencję, wzmacniając przede wszystkim gospodarkę Niemiecką,

– Ukraina w strukturach UE to przede wszystkim sojusz z Niemcami wymierzony gospodarczo przeciwko Polsce

– Ukraina w strukturach UE to odrzucenie drażliwych tematów międzysąsiedzkich w imię prawidłowego procesu zjednoczeniowego, który nie może być zakłócony jakimiś nieuzasadnionymi żalami o „wołyńskie ludobójstwo”, zresztą Bruksela, która będzie o tym rozstrzygać na pewno nie wie gdzie leży ten „Wołyń”.

– Angażowanie się Polski po stronie ukraińskich euro entuzjastów to ułatwienie im odnowienia tradycyjnego sojuszu z Niemcami, który, jak pokazała historia, tradycyjnie zwrócony jest przeciwko Polsce.

W Polskim interesie narodowym powinno być zachowanie obecnego statusu Ukrainy jako kraju wewnętrznie skłóconego, narodowo nie skonsolidowanego, nie będącego ani w unijnej (Niemieckiej), ani w Rosyjskiej strefie wpływów, pełniąc rolę państwa buforowego, „pasa ziemi niczyjej”.

Może to przypadek, ale etymologicznie słowo „Ukraina” oznacza właśnie „pogranicze” i niech takim pozostanie dla dobra Polski, dla której bezpieczniejsze „Dzikie Pola”, niż ekspozytura tradycyjnie wrogiego nam mocarstwa i to nie ważne którego.

Autor: Tomasz Greniuch