Niezależna Gazeta Obywatelska

Andrzej Bobola, SJ herbu Leliwa urodził się. 30 listopada 1591 r. w Strachocinie k. Sanoka. Był polskim duchownym katolickim, jezuitą, misjonarzem, kaznodzieją, męczennikiem, świętym Kościoła katolickiego, autorem tekstu ślubów lwowskich króla Jana Kazimierza. Jest jednym z patronów Polski.

Święty Andrzej Bobola urodził się prawdopodobnie 30 listopada 1591 r. w Strachocinie. Jego ojciec Mikołaj Bobola był dzierżawcą sołectwa strachocińskiego, wchodzącego w skład dóbr królewskich. W 1606 r., gdy rozpoczynał studia, zginął jego kuzyn Wojciech Bobola w bitwie pod Moskwą. W latach 1606-1611 studiował w szkole jezuickiej w Braniewie. 31 lipca 1611 r. wstąpił do tego zakonu i nowicjat odprawił w Wilnie. Mistrzem – spowiednikiem św. Andrzeja Boboli w nowicjacie. był ks. Wawrzyniec Bartilius (1569-1635) jezuita, filozof i teolog. Śluby zakonne złożył 31 lipca 1613 r. W latach 1613-1616 studiował filozofię na Uniwersytecie Wileńskim; w latach 1618-1622 studiował tam również teologię, nie zdał jednak ostatniego, najważniejszego egzaminu.

12 marca 1623 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Przez rok był rektorem kościoła w Nieświeżu (1623-1624), gdzie wspólnie z księciem Albrechtem Stanisławem Radziwiłłem dążył do uroczystego uznania w ślubowaniach przez Króla Polski, Matki Bożej Królową Polski, co zostało spełnione we Lwowie 1 kwietnia 1656 r. W latach 1624-1630 był kaznodzieją i spowiednikiem w kościele św. Kazimierza w Wilnie. Sprawował też funkcje rektora i doradcy prepozyta w tym kościele. 2 czerwca 1630 r. złożył profesję (ślubowanie) czterech ślubów zakonnych w kościele św. Kazimierza w Wilnie, po czym został superiorem (przełożonym) domu zakonnego w Bobrujsku w latach 1630-1633. Następnie pracował w Połocku (1633-1636), w Warszawie jako kaznodzieja (1636-1637) i ponownie w Połocku (1637-1638) jako prefekt kolegium i kaznodzieja. Kolejne cztery lata (1638-1642) spędził w Łomży, będąc doradcą rektora, kaznodzieją i dyrektorem szkoły humanistycznej. W okresie od 1642-1646 przebywał w Pińsku i okolicach prowadząc rozwiniętą działalność ewangelizacyjną, a w latach 1646-1652 ze względów zdrowotnych przebywał w Wilnie, przy kościele św. Kazimierza, głosząc kazania i prowadząc wykłady oraz misje. Wrócił ponownie na ziemię pińską, podejmując szeroko zakrojoną ewangelizację – znany jest jako apostoł Pińszczyzny. 16 maja 1657 r. podczas powstania Chmielnickiego dostał się we wsi Mohilno w ręce Kozaków. 16 maja 1657 r. zamęczono go w okrutny sposób na śmierć w rzeźni w Janowie Poleskim.

O kanonizację Świętego Andrzeja Boboli zabiegał o. Marcin Godebski – rektor kolegium jezuickiego w Pińsku i Aleksander Wyhowski – biskup łucki. 30 października 1853 r. Andrzej Bobola został beatyfikowany, a 17 kwietnia 1938 r. kanonizowany przez papieża Piusa XI. 16 maja 1957 r. Pius XII promulgował encyklikę Invicti athletae Christi w trzechsetną rocznicę męczeństwa św. Andrzeja Boboli.

Oprac. TK

Więcej zobacz: http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/05-16a.php3