Niezależna Gazeta Obywatelska

Dwumiesięcznik „Polonia Christiana”, to katolickie czasopismo stricte prawicowe. Jego wydawcą jest Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skarg, znane z licznych akcji antyaborcyjnych i przeciwnych sodomii.

Czasopismo wydawane jest w luksusowej szacie graficznej. Narracja publicystów jest równie spokojna jak w czasopismach katolickich, tematy są jednak zdecydowanie bardziej politycznie nie poprawne.

W 34 numerze dwumiesięcznika Krystian Kratiuk opisuje antykatolickich duchownych, ich szkodliwą działalność i związki z lewicowymi mediami. Na celowniku publicysty znalazł się: Węcławski, Obirek, Bartoś, Sowa, Boniecki i Lemański.

Pierwszym wywiadem na łamach dwumiesięcznika jest rozmowa z reżyserami filmu o Koptach Maciejem Grabysą i Michałem Królem, w którym filmowcy przybliżają tragedie chrześcijan w krajach islamskich. W drugim wywiadzie Grzegorz Pabijan opisuje kulisy usunięcia Radwańskiej z akcji „Nie wstydzę się Jezusa”. W trzecim wywiadzie doktor Joseph Nicolos opisał terapie leczenia z homoseksualizmu. W czwartym biskup Wiesław Mering przybliża czytelnikom szkodliwość ideologii gander.

W kolejnych artykułach: Marcin Jendrzejczak opisał jak na podstawie danych z cyber przestrzeni kreowany jest profil jednostki, Grzegorz Braun sejm rozbiorowy, Natalia Dueholm antykatolickie eks katolickie uniwersytety w USA, Monika Bartoszewicz szkolnictwo wyższe w Polsce – można odnieść wrażenie, że autorka uległa fałszywemu przeświadczeniu jakoby za bezrobocie odpowiadała w Polsce zła struktura studiów – podczas gdy przyczyną bezrobocia jest brak wolnego rynku w Polsce.

W cyklu artykułów o żołnierzach wyklętych: Jerzy Wolak opisał postać Józefa Franczaka „Lalka”, Krzysztof Gędłek pamięć młodzieży o żołnierzach wyklętych, Andrzej Pityński swego ojca żołnierza konspiracji antykomunistycznej, Jarosław Szarek postać księdza Gurgacza, Kolejny autor opisał komunistyczne kłamstwa zawarte w filmach i wypowiedziach autorytetów o żołnierzach wyklętych.

Na łamach Polonii Christiana znalazł się też artykuły: Izabelli Parowicz o konferencji o liturgii jaka miała miejsce w Rzymie, Jan Gacia o historii kościoła w Czarnicy, apologetyczny Jacka Kowalskiego o zakonie krzyżackim, Jerzego Wolaka o znaczeniu wiktorii wiedeńskiej, Łukasza Stacha o Polakach w USAAF podczas II wś, Jacka Bartyzela o znaczeniu władzy cesarskiej na zachodzie, Sławomir Skiba o Białorusi odmiennej od anty białoruskiej propagandy, Filipa Muszyńskiego o historii wrocławskiego klasztoru bonifratrów, Jan Tarnawa o malarstwie Brueghlów. Numer 34 Polonii Christiana kończą recenzje książek.

Szczególnie ciekawymi tekstami jest teks Grzegorza Kucharczyka o antypolskiej propagandzie w Niemczech od XV do XX wieku, i wywiad z biskupem Athanasiusem Schneiderem o modernistycznych nadużyciach liturgicznych.

W swym artykule Grzegorz Kucharczyk przypomniał o tym, że w XV wieku Krzyżacy w swojej antypolskiej propagandzie negowali chrześcijaństwo Polaków, czemu dał odpór Paweł Włodkowic. W XVI u szczytu potęgi Jagiellonów utrwaliła się nienawiść Niemców do Polaków. Kolejna fala antypolskich kłamstw eksplodowała w Niemczech w Oświeceniu. Niemiecka propaganda z XVIII wieku przedstawiała Polaków jako brudnych dzikusów, nietolerancyjnych katolickich dewotów prześladujących mniejszości. W niemieckiej propagandzie cywilizowani Niemcy mieli siłą ucywilizować Polaków, w właśnie w takiej perspektywie jako misja cywilizacyjna przedstawiane były zabory. Wyrazem takiej postawy była w XIX wieku niemiecka literatura popularna która przedstawiała w kanwie westernowej przygody dzielnych Niemców wśród polskich dzikusów. W XX wieku w Niemczech były bardzo popularne filmy oz brodniach polskich dzikusów na niemieckich kolonistach – niemieccy producenci nie udzielali licencji na ich wyświetlanie na ziemiach polskich. Te same schematy z republiki Weimarskiej naziści wykorzystywali w propagandzie uzasadniającej agresje na Polskę.

Biskup Athanasius Schneider z Kazachstanu stwierdził, że inne formy komunii niż do ust i na klęcząco osłabiają wiarę i szacunek dla eucharystii. Przyjmowanie komunii na rękę jest dodatkowo wysoce nie higieniczne. Według biskupa zgodnie z wydana 25 marca 2004 instrukcją Redemptionis Sacramentum opracowaną przez Kongregację Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów oraz Kongregację Nauki Wiary „prawo kościoła stanowi bardzo jasno, że żaden kapłan ani biskup nie ma praw odmówić wiernemu komunii świętej tylko dlatego, że pragnie on przyjąć ją w pozycji klęczącej i do ust”.

Biskup przypomniał, że każdy wierny ma prawo zgłosić swemu ordynariuszowi nadużycia liturgiczne. Zdaniem księdza biskupa świeccy szafarze eucharystii są sprzeczni z tradycją kościoła zachodniego i wschodniego, dodatkowo drugi sobór watykański nie przewidywał ich posługi. W tradycji kościoła świeccy mogli rozdawać komunie tylko w czasie prześladowań i poza mszą. Według biskupa Athanasiusa Schneidera tradycja katolicka wyklucza dopuszczenie kobiet do służby ołtarza i słowa. Posługa słowa dopuszczalna dla kobiet jest tylko w trakcie liturgii godzin.

Autor: Jan Bodakowski