Niezależna Gazeta Obywatelska

Budowanie własnej nieobecności

Nazwanie niemieckich obozów koncentracyjnych z czasu II wojny polskimi, boli Polaków. Każdy z nas wyczuwa fałsz takiego stwierdzenia, ale zbytnich protestów jakoś nie widać. Chyba mało kto zadaje sobie pytanie dlaczego tak się dzieje? Protestujemy w domach, krzyczymy do telewizorów i na tym właściwie się kończy. Psy szczekają a karawana jedzie dalej. Mało kto fakt ten łączy z postawą samych Polaków i polskiego rządu w kraju i zagranicą. Nie żyjemy na bezludnej wyspie i musimy mieć świadomość, że jesteśmy obserwowani i oceniani przez innych. Dowód osobisty nie jest naszą wizytówką, lecz dokumentem tożsamości, ale paszport, tą naszą zbiorową wizytówką na zewnątrz, jest. Składa się na nią: rządowa polityka wewnętrzna i zewnętrzna, nasza świadomość, nasza gospodarka i poczucie odpowiedzialności za Polskę. Jednym słowem paszport jest zakodowanym znakiem/symbolem najpierw kondycji intelektualnej nas samych, a potem naszego państwa, które w oparciu o tę kondycje zbudowaliśmy. Postawa Polaków zagranicą i kondycja państwa dopełnia wartość paszportu: in plus lub in minus. Słabość państwa przekłada się bezpośrednio na pozycję Polaków w Unii i świecie oraz stosowną możliwość ochrony bezpieczeństwa swoich obywateli.

 

Za życia Jana Pawła II polski paszport miał większy nominał, niż obecnie, gdy tej politycznej i moralnej ochrony zabrakło. Ale wypada zaznaczyć, że wyjazdy zagraniczne z Janem Pawłem w tle były dość ryzykowne, ponieważ to on wyznaczył określony poziom, który Polaków powinien obowiązywać w stopniu szczególnym. A wielu z nas nie rozumiało, że nie ma nic gorszego, jak prezentacja niższego poziomu niż ten który na obowiązywał. Ogólnie jednak, każdy miał chyba okazję dość boleśnie odczuć różnicę wartości paszportu polskiego i amerykańskiego, niemieckiego, czy brytyjskiego. Dziwić może tylko to, że Polacy zwykle nie łączą wymienionych wyżej faktów.

 

Ale… sytuację tę oczywiście można zmienić. Swój naturalny punkt odniesienia – polską rzeczywistość można zamienić na wirtualną przyszłość, zobojętnieć na inwektywy, na antypolskie tendencyjne i powiedzieć: mnie polityka nie interesuje, mnie to nie dotyczy, ja nie brałem, czy nie biorę, w tym udziału. Pomijając prostackość takiego myślenia, należy raz jeszcze przypomnieć sprawiedliwą rolę „instytucji” paszportu. Wystarczy przekroczyć granicę państwa, a rzeczywistość może sprowadzić nas na ziemię, czasami w sposób drastyczny. Podczas podróży wielokrotnie spotykałem się z zaskakującymi postawami. Człowiek obojętny narodowo czy kulturowo, potraktowany odpowiednio źle, zrozumiał nagle na czym stoi i zaczął zachowywać godną postawę lub nieoczekiwanie odzyskiwał równowagę kulturową. Ale bywają też ludzie, których różne przygody nie są w stanie niczego nauczy. Wielu z nich ma skłonność do traktowania własnego dziedzictwa w sposób niefrasobliwy i bardzo łatwo wchodzi w świat bezrefleksji, bezodpowiedzialności, czyli w przestrzeń, w której nie czuje żadnego oporu. To filozofia ich życia. Bezopór traktują jako formę nobilitacji i poczucia przynależności do lepszego świata. Przy czym czegoś takiego nie zna świat przyrody. Bezopór oznacza śmierć. Postawa taka jest budowaniem własnej nieobecności.

 

W dzisiejszym świecie, który formatuje się od nowa, brak oporu, oznacza brak istnienia już na samym starcie. Poczucie tożsamości wymaga postawy czuwającej i obronnej. Tak zbudowany jest świat i tak dzieje się od wieków. Budowanie więc przestrzeni dla siebie w oparciu o bezrefleksję, bezodpowiedzialność, bezosobowość, a więc tzw. lemingowanie jest niczym innym, jak samobójstwem politycznym. Jest budowaniem własnego nieistnienia! Jaki obywatel, takie państwo; jakie państwo, taka obrona interesów obywatela; jaka świadomość, taka odpowiedź zagranicy. W okresie rozdania wiedeńskiego (1815 r.), kiedy państwa polskiego nie było na mapie świata, nieobecność Polski w budowaniu nowej Europy można było uznać za zrozumiałe, ale po 2004 r., gdy polskie państwo istnieje, akceptacja własnego nieistnienia należy do zachowań, delikatnie mówiąc nieracjonalnych. Tego nie jest w stanie zrozumieć nikt.

 

Czy trudno się więc dziwić, że lemingów nikt nie potrzebuje i nie ma dla nich pracy? W żadnych rachubach nie bierze się pod uwagę kogoś, kto nie istnieje… Ktoś powie, że dziś jest właśnie odwrotnie, że to lemingi mają preferencję. Jest to jednak sytuacja nietypowa bowiem jesteśmy w okresie nowej formacji, gdzie mamy do czynienia z rozprowadzaniem politycznym i wojną ekonomiczną. Na tej wojnie poszczególne interesy docierają się jak niegdyś kontynenty. Cechą kapitalizmu jest elastyczność. Dostosuje się on do każdej sytuacji i do każdych warunków. Ale trzeba mu je postawić.

 

Termin „polskie obozy koncentracyjne” wpisują się właśnie taki krajobraz zachowań kulturowych. Brak reakcji odsłania pole, na które języki frontów ekonomicznych będą posuwać się dotąd, dopóki nie napotkają oporu. Brak oporu jest zapowiedzią złego traktowania, a brak reakcji na takie traktowanie jest przyznaniem się i poświadczeniem nieprawdy i pretekstem do obniżenia naszej wartości kulturowej, narodowej i politycznej. Obojętność, a zwłaszcza brak znajomości własnej historii, przekłada się bezpośrednio na nieistnienie, a to z kolei na brak miejsca w tabeli ogólnego podziału miejsc pracy w Unii.

 

 

„Polskie obozy…”

 

Powyżej pisałem i paszporcie i postawie, ale w haśle „polskie obozy koncentracyjne” odbija się cała mizeria powojennej polskiej drogi, zwłaszcza po 1989 r. Hasła te pojawiały się najpierw na Zachodzie (USA, Niemcy, Hiszpania), a w wyniku braku zdecydowanej polskiej reakcji przyszły na Śląsk. I nic! Dalej tak sobie idą te polskie obozy, jakby polska ziemia była pustynią i nie posiadała własnych uniwersytetów oraz ludzi wrażliwych na odpowiednim poziomie. Rodzi się pytanie, czy prawda jest już nikomu nie potrzebna?

 

Polski obywatel powszechnie informowany jest, że konstytucja kwietniowa z 1935 r. była faszystowska, totalitarna, a w najlepszym wypadku zła. Bardzo trudno mu natomiast spotkać informację, że posiadała następujący zapis: „Prezydent Rzeczypospolitej osobnym aktem, ogłoszonym w gazecie rządowej, wyznaczy […] swego następcę na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju”? Zapis ten okazał się jednym z ważniejszych paragrafów, który po klęsce w 1939 r. pozwolił na zachowanie ciągłości władzy i dotyczył Rozdziału II par. 24 ust. 1.

 

Następca został wyznaczony, ciągłość władzy i państwa utrzymana, a więc legalny polski rząd przebywał na emigracji w Londynie. Władza ludowa była władzą narzuconą a pierwsze wybory w 1947 r. sfałszowane. Nie stwierdzono jaki procent poparło nową władzę świadomie i jakie było rzeczywistej jej poparcie. Nie ulega jednak wątpliwości, że zdecydowana większość polskiego społeczeństwa była przeciwna komunistycznym rządom.

 

Kilka cytatów z książeczki, którą może każdy przeczytać. Nosi ona tytuł: Pokolenia wolnej Polski, red. Filipa Musiała i Jarosława Szarka z krakowskiego Oddziału IPN, a wydanej przez Ośrodek Myśli Politycznej, Kraków 2012:

 

– „…zależny od Sowietów kolaboracyjny reżim dokonał zagłady elit rozpoczętej przez okupantów: 9 tys. żołnierzy, działaczy podziemia i opozycji poległych w walce lub skrytobójczo zamordowanych, 8 tys. wyroków śmierci wydanych przez komunistyczne sądy, 50 tys. osób zesłanych na Sybir, 1 milion osób w więzieniach i obozach pracy” (s. 21).

 

– „1 marca 1951 r. w mokotowskim więzieniu zamordowano strzałem w tył głowy działaczy ostatniego, czwartego Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Zbrodnie tę można traktować jako symboliczny kres ogólnokrajowego Podziemia Niepodległościowego, kontynuującego dorobek Armii Krajowej” (s. 46).

 

Czy wobec takich faktów Polska była krajem niepodległym? Czy można oskarżać Polaków, których legalny rząd był Londynie, a narzucony sowiecki reżim mordował w kraju obrońców prawowitej władzy i terroryzował ludność, która nie akceptowała komunistycznej władzy, o organizowanie polskich obozów koncentracyjnych? Oskarżenia dochodzą ze strony Śląska, więc argument porównawczy należy dostosować do tamtejszej percepcji. Oskarży

 

Polaków o organizowanie obozów, to tak jak zrównać wszystkich Ślązaków z volksdetschami. Ostatni obóz w Jaworznie zlikwidowano w 1955 r.

 

Polska ograniczona odpowiedzialność zaczęła się w 1956 r. po powrocie Gomułki do władzy, gdy uwolniony został Stefan Wyszyński i zaprzestano masowego fizycznego prześladowania żołnierzy podziemia. Rok ten co prawda psychologicznie uzasadniony, nie stanowi żadnej daty pojednania lub zmiany systemu. Chruszczow po śmierci Stalina (1953 r.) przystąpił do walki o władzę. W lutym 1956 r. wygłosił słynny referat „O kulcie jednostki i jego następcach”, który zapoczątkował „odwilż”. W marcu umiera w Moskwie Bierut a w październiku tego samego roku do władzy w Polsce dochodzi Gomułka, który usuwa w wojska sowieckich oficerów i zaczyna bardziej równopartnerskie stosunki z Rosją. Nie oznacza to jednak, że polskie państwo odzyskuje suwerenność; jest nadal protektoratem Moskwy. Śmierć Bieruta wyznacza kres stalinizacji.

 

Przed rokiem 1956 r. prawowita polska władza nie mogła więc mieć nic wspólnego z obozami organizowanymi przez komunistyczny reżim. Nic wspólnego nie mieli też Polacy, z wyjątkiem tych, którzy brali w niej bezpośredni udział. Proporcjonalnie było ich bardzo niewielu. Namolne oskarżanie wszystkich Polaków o organizowanie i prowadzenie obozów koncentracyjnych jest niczym innym, jak wybiórczą akceptacją narzuconej komunistycznej władzy i totalitarnego jej charakteru – w okresie, gdy już tej władzy nie ma. A to już zupełnie coś niebywałego na obecnej polskiej scenie politycznej.

 

Oskarżenia zewnętrzne mają charakter albo wojenno-ekonomiczny, albo łączą się z procesem wybielania Hitlera (lubił dzieci i był trochę szalony, uwielbiał szybkie samochody), bądź kolejną próbą wybielania historii Niemiec (pierwsza miała miejsce po zakończeniu I wojny światowej). Wkrótce może wypalić sensacja, że Hitler był Polakiem, albo bezpieczniej – Ślązakiem.

 

Artykuł jest fragmentem większej całości.

Autor: Ryszard Surmacz