Niezależna Gazeta Obywatelska

Książę piastowski Bolko (Bolesław) I opolski urodził się pomiędzy 1254 r. a 1258 r. Od 1277 r. był koregentem w księstwie opolsko-raciborskim, od 1281/2 z bratem Kazimierzem w wyniku podziału w Opolu i Bytomiu, a od 1284 r. samodzielnym księciem opolskim, niemodlińskim i strzeleckim. Bolko I był trzecim pod względem starszeństwa synem Władysława opolskiego i Eufemii. Z nieznanych powodów Bolko I obrał zupełnie inną drogę w swoich rządach niż pozostali bracia (Mieszko cieszyński, Kazimierz bytomski i Przemysław raciborski) ściśle współpracując z księciem wrocławskim Henrykiem IV Probusem. Szczególnie wyraziście ujawniło się to podczas długotrwałego konfliktu Probusa z biskupem wrocławskim Tomaszem II Zarembą, kiedy Bolko I aktywnie wspierał politykę proniemieckiego księcia wrocławskiego. W 1287 r. w trwającym konflikcie władzy świeckiej z kościelną Bolko wystąpił z próbą mediacji, co wobec wcześniejszego pełnego zwycięstwa militarnego Henryka IV skończyło się po myśli księcia wrocławskiego. Po niespodziewanej śmierci Henryka IV Probusa 23 czerwca 1290 r. książę opolski zdecydował się na sojusz z władcą czeskim Wacławem II. 17 stycznia 1291 r. w Ołomuńcu doszło do podpisania formalnego układu, w którym Bolko I, wraz z braćmi Mieszkiem i Kazimierzem zobowiązali się do udzielenia pomocy zbrojnej przeciwko każdemu wrogowi Przemyślidów. Był to więc hołd lenny. W latach następnych Bolko I aktywnie wspierał politykę władcy czeskiego w Polsce. W 1292 r. książę opolski brał udział w wyprawie wojennej skierowanej na Sieradz przeciwko Władysławowi Łokietkowi.

Ponownie wojna z księciem kujawskim wybuchła w 1296 r., kiedy Bolko I wsparł zbrojnie Henryka III Głogowczyka, w jego próbie opanowania Wielkopolski. W 1300 r. opolski Piast wziął udział w wyprawie Wacława II do Wielkopolski i jego koronacji królewskiej. Wkrótce po tym za wierną służbę został wynagrodzony stanowiskiem starosty krakowskiego, które z przerwami pełnił przez kilka lat. Wygaśnięcie w 1306 r. dynastii Przemyślidów załamały dotychczasową linię polityki Bolka I.  Korzystając ze śmierci swojego protektora opanował ziemię wieluńską. Do wielkiej polityki książę opolski próbował powrócić jeszcze w 1311 r. po wybuchu w Krakowie buntu wójta Alberta. Nie wiadomo, czy książę który na zaproszenie mieszczan krakowskich pojawił się w kwietniu następnego roku w stolicy Małopolski działał w swoim własnym interesie, czy tylko jako namiestnik nowego króla czeskiego Jana Luksemburczyka. W każdym razie Bolko I nie mogąc opanować grodu na Wawelu powrócił wkrótce do Opola dokąd zabrał uwięzionego przez siebie przywódcę powstania wójta Alberta. Pogodził się też w końcu z panowaniem w Małopolsce Władysława Łokietka.

Książę Bolko I był hojnym fundatorem instytucji kościelnych. Jego fundacjami są m.in. klasztor cystersów w Jemielnicy, oraz kaplica św. Anny w kościele franciszkanów w Opolu, która stała się piastowską nekropolią. Zadbał też o rozbudowę zamku opolskiego i rozpoczął budowę zamku w Głogówku. Dbał o rozwój gospodarczy swojego księstwa lokując na prawie niemieckim wiele miejscowości.

Książę Bolko I zmarł 14 maja 1313 r. i został pochowany w kościele franciszkanów w Opolu. Żonaty był z nieznaną bliżej Agnieszką poślubioną około 1280 r. Z małżeństwa tego doczekał się trzech synów – późniejszych książąt – Bolesława Pierworodnego, Bolka II Opolskiego, oraz Alberta Strzeleckiego.

 Oprac. TK