Niezależna Gazeta Obywatelska

Dokładnie 26 kwietnia 1933 r., powstała Tajna Policja Państwowa – Gestapo. Wówczas zwykli obywatele Niemiec, nie mieli pojęcia, że przyjdzie im, jak również opozycji zmierzyć się z niewyobrażalną siłą terroru, ze strony hitlerowskich sił specjalnych. Gestapo miało prawo zrobić wszystko – pobić, aresztować a nawet zabić – wszak działało na zlecenie władz. 

Za moment narodzin Gestapo uznaje się dekret pruskiego ministra spraw wewnętrznych, późniejszego marszałka Rzeszy Hermanna Goeringa, z 26 kwietnia 1933 roku o utworzeniu w Berlinie urzędu Tajnej Policji Państwowej. Jej działalność ograniczona była początkowo do terytorium Prus; Niemcy były wówczas krajem federacyjnym i hitlerowcy potrzebowali czasu, by zrywając z tradycją, maksymalnie scentralizować państwo.

Szef policji w Monachium Heinrich Himmler w ciągu roku doprowadził do scalenia policji politycznej w poszczególnych krajach niemieckich w jedną organizację, Gestapo, z centralą w Berlinie. W 1936 roku został mianowany przez Hitlera szefem całej niemieckiej policji; wcześniej otrzymał tytuł Reichsfuehrera SS.

Przyjęte w dekrecie Goeringa rozwiązania przesądziły o wyjątkowej pozycji Gestapo w strukturach hitlerowskiego aparatu przymusu. W przeciwieństwie do zwykłej policji, zajmującej się przypadkami naruszania prawa, Gestapo miało reagować na wszelkie potencjalne zagrożenia dla bezpieczeństwa państwa i narodu, decydując bez żadnej kontroli, co jest, a co nie jest takim zagrożeniem.

Podstawowe funkcje Gestapo jako organu defensywnego struktur bezpieczeństwa III Rzeszy to:

Inwigilacja i zwalczanie przeciwników reżimu w granicach III Rzeszy i na obszarach okupowanych

Prowadzenie działań kontrwywiadowczych

Przeciwdziałanie dywersji

Egzekutywa policyjna.

Jeden z szefów Gestapo, Reinhard Heydrich, przyznał z rozbrajającą szczerością:

Gestapo i policję bezpieczeństwa otacza opinia tajemniczości i politycznego dreszczyku. Z mieszaniną strachu i odrazy opowiadają nasi ukryci wrogowie za granicą o naszej brutalności, o zachowaniu bezlitosnym, nieludzkim i przepojonym sadyzmem.

Działania Gestapo nie podlegały żadnej kontroli, ani zaskarżeniu przed sądem. Współpracownik Himmlera, dr Werner Best (Pierwszy szef Departamentu II RSHA) ujął to następująco: „Dopóki policja wykonuje polecenia przywództwa, działa legalnie”.

W 1946 roku Gestapo została uznane za organizację przestępczą, winną ludobójstwa i zbrodni wojennych, przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze.

Gestapo używało stopni Sipo, aby zasugerować ludności cywilnej przynależność do policji. Czarne mundury były używane przez całą wojnę jako mundury galowe. Na co dzień funkcjonariusze Gestapo używali szarych mundurów SS oraz mundurów policyjnych SS z wykładanym kołnierzem, koszulą i czarnym krawatem.

Wszyscy funkcjonariusze Gestapo nosili na lewym rękawie romby z inicjałami SD, gdyż to właśnie SD sprawowała kierowniczą rolę w całej RSHA, a szefami pionów Gestapo zawsze byli oficerowie SD. Gestapo było w praktyce jedynie egzekutywą w rękach SD i wykonywała wszystkie jej wytyczne. Choć cele obu pionów w wielu dziedzinach się pokrywały (bądź dublowały), to jednak siłą sprawczą całego aparatu RSHA była właśnie SD.

wikipedia, wP, lz