Niezależna Gazeta Obywatelska

Wielki post Anno Domini 2013 zmierza ku końcowi. Już niedługo będziemy przeżywać wydarzenia Wielkiego Tygodnia, których kluczowym dniem jest Wielki Piątek – dzień męki i śmierci Chrystusa Pana. Świadomym katolikom nie trzeba tłumaczyć powagi tego dnia. Z wydarzeniami Wielkiego Piątku jest jednak związana kwestia nader istotna, dziś niestety zapomniana, fałszywie interpretowana i wykoślawiana, a przede wszystkim zwalczania. Chodzi o społeczne panowanie Chrystusa Króla.

Ewangeliści opisują na kartach swoich Ewangelii sceny z pretorium, kiedy to Chrystus Pan po modlitwie w Ogrójcu, pojmaniu, postawieniem przed sąd religijny arcykapłana zostaje doprowadzony przed świecki sąd rzymski sprawowany przez prokuratora Poncjusza Piłata. To wtedy wprowadziwszy Chrystusa do wnętrza pretorium Piłat pyta Go: „Tu es rex Iudaeorum? – Czy Ty jesteś Królem żydowskim? A Jezus odpowiadział mu tymi słowami: A temet ipso hoc dicis an alii tibi dixerunt de me? – Sam z siebie to mówisz, czy też inni powiedzieli Ci o mnie? Na to Piłat Mu odpowiedział: Numquid ego Iudaeus sum? Gens tua et pontifices tradiderunt Te mihi. Quid fecisti?” – Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Cię. Coś uczynił?”. Chrystus zaś odpowiedział Piłatowi: Regnum meum non est de mundo hoc si ex hoc mundo esset regnum meum ministri mei decertarent ut non traderer Iudaeis. Nunc autem meum regnum non est hinc. – Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby Królestwo Moje moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś Królestwo moje nie jest stąd. I na to odpowiedział Piłat: Ergo rex es Tu? – A więc jesteś Królem? I odpowiedział mu na to Jezus: „Tu dicis quia rex sum Ego. Ego in hoc natus sum et ad hoc veni in mundum ut testimonium perhibeam veritati. Omnis qui est ex veritate audit vocem meam. – Sam mówisz, że jestem Królem. Ja się po to narodziłem i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo Prawdzie. Każdy kto jest z Prawdy słucha głosu mego. (J, 18)

Ten krótki dialog ma bardzo doniosłe znaczenie. Chrystus sam o sobie mówi, że jest Królem. Królem, którego Królestwo nie jest takie jak Królestwa ziemskie. Królestwo, które pochodzi z innego świata. Ze świata Wieczności, w której mieszka Bóg. Nie znaczy to jednak, jak chcieliby dzisiejsi liberalni i modernistyczni teologowie, że Królestwo to istnieje w ten sposób, że nie obejmuje, ani nie może obejmować tego łez padołu. Królestwo to jest królestwem ducha, a jego żołnierze są zbrojni w świętą wiarę, nadzieję i miłość.

Właśnie dlatego trzeba troszczyć się o to, aby Chrystus panował najpierw w nas samych. Następnie by panował w naszych rodzinach, by panował w naszych zakładach pracy, aby w końcu panował także nad najwyższą formą ludzkiej społeczności w doczesności, jaką jest państwo.

Wiemy jednak, że tak się nie dzieje. O ile jeszcze Chrystus panuje w nas samych i w naszych rodzinach, o tyle został On wypędzony ze sfery publicznej. Chrześcijańska moralność nie przenika już ustawodawstwa państw. Religia została sprowadzona do roli stowarzyszenia dobroczynnego. W krajach ongiś katolickich roi się od najróżniejszych sekt. Prawo Boże i prawo naturalne jest coraz to bardziej wzgardzane przez ustawodawców. Grzechy przeciwko Bogu i przeciwko naturze stały się nowoczesnymi cnotami. Dlaczego tak się dzieje? Kto jest temu winny? Lewicowi i liberalni politycy? Owszem, walczą oni przeciwko Chrystusowi i Jego prawom. Nie byliby jednak na tyle skuteczni, gdyby nie pomoc ze strony samych katolików zarażonych fałszywy ideami i liberalnymi błędami.

W skutek nowej, zupełnie niekatolickiej nauki ostatniego Soboru zawartej w dokumencie o wolności religijnej – Dignitatis Humanae – i jej praktycznemu zastosowaniu Chrystus Pan został wypędzony z życia publicznego wszystkich krajów, który jeszcze pół wieku temu były katolickie. W imię fałszywego światowego pokoju, dialogu i ekumenizmu proklamowano wolność religijną, która ma wypływać z rzekomej przyrodzonej godności człowieka. W sposób radykalny odrzucono nauczanie poprzednich papieży, którzy wielokrotnie potępiali zarówno fałszywie pojętą godność człowieka, jak i bezbożna zasadę wolności religijnej. Dziś mało kto wie, że to za rządów Pawła VI Stolica Apostolska wymusiła na frankistowskiej Hiszpanii, wbrew woli samych władz hiszpańskich (sic!), zmianę Hiszpańskiej konstytucji, która broniła religii katolickiej i ustanawiała ją jedyną religią państwa. Podobnie stało się z Portugalią. Jak dziś wyglądają te państwa nie trzeba nikomu tłumaczyć. Masowa apostazja, barbarzyńskie, sprzeczne z naturą prawodawstwo to dzisiejsza rzeczywistość Hiszpanii. Podobnie nikt nie zdaje sobie sprawy, że to za czasów Jana Pawła II wymuszono na Włochach zmianę ich prawodawstwa, które chroniło religię katolicką. Takie są rezultaty wypędzenia Chrystusa z życia publicznego.

Niestety, najbardziej godnym pożałowania faktem jest to, że ta detronizacja dokonała się rękoma najwyższych pasterzy Kościoła Chrystusowego. Za nic mieli oni słowa Piusa XI, który w encyklice Quas primas ostrzegał, że „Chrystus oskarży tych, którzy wyrzucili Go z życia publicznego, którzy pogardliwie ustawili Go z boku lub Go zignorowali, i będą najbardziej pomszczeni wskutek tej zniewagi. Jego królewska godność wymaga bowiem, aby całe państwo było regulowane przykazaniami Boga i chrześcijańskimi zasadami, przy ustalaniu praw, w zarządzaniu trybunałami, w intelektualnej i moralnej formacji młodych, która musi respektować zdrową doktrynę i czystość moralną”. Civitas Dei została zastąpiona liberalnymi ideami pluralizmu, otwartości, a dzisiejsi pasterze głoszą panowanie Chrystusa, które nastąpić ma dopiero przy końcu czasów, odmawiając mu należnego mu miejsca w życiu publicznym i odzierając Go z Jego królewskiej godności.

Wbrew tej nowej, fałszywej nauce dbajmy o to, żeby Chrystus panował w nas, w naszych domach, w naszych firmach, w naszych stowarzyszeniach i fundacjach. By – jak śpiewamy – królował nam zawsze i wszędzie. Święty Paweł pisze: „Oportet Illum regnare” – trzeba, ażeby On królował. Jeśli zadbamy o to, aby królował on wokół nas nadejdzie też taki dzień, że i całe państwo podda się pod Jego. On tylko daje prawdziwy pokój, rozwój i prawdziwy postęp. Pax Christi in Regno Christi! Vivat Christus Rex!

Autor: Bartłomiej Gajos

Tekst ukazał się w papierowym wydaniu specjalnym NGO nr 5 (2013 r.)